قالب وبلاگ

مقام والای عترت طاهره علیهم السلام که همان «مقام محمود عندالله» است، از بالاترین مراتب تقرّب به خدای سبحان و آرزوی هر مومن صاحب معرفتی است. گرچه استقرار در این مقام یعنی در رتبه عترت طاهره علیهم السلام میسور و مقدور افراد عادی نیست، از آنجا که هر حقیقت موجودی مراتب فراوانی دارد ورود به چنین جایگاهی بر حسب مرتبه وجودی هر سالک صادقی، میسور و مقدور است.

چه بسا منتظران صالح و صادق حجت منتظر(عجل الله تعالی فرجه) که خویش را در عرصه جهاد اوسط و اکبر پرورده و به بارگاه قبول اهل بیت (علیهم السلام) بار یافته اند و مشمول «نظرة رحیمیه» آنان گشتند و مس وجودشان بر اثر نگاه کیمیایی عترت طاهره(ع) گرانبها شده است، درخور مرتبه وجودی شان به مقام محمود اهل بیت(ع) بار یابند و مدال «منّا اهل البیت» را بر گردن آویزند، همان گونه که بزرگانی نظیر فضّه، خادمه (علیها سلام)، ابوذر (رضی الله علیه)، سلمان (رضی الله علیه) و ... به لطف ارتباط راستین با ولیّ زمانشان بدین بارگاه بار یافته اند و بدان افتخار مفتخر شدند.

فضّه(رحمها الله) خادمه خانه نورانی علوی و فاطمی است که روزگاری مس وجودی داشت؛ ولی به برکت وجود کیمیای اثر خاندان عترت(ع)، طلایش گردانید و تا مقامی بار یافت که در فضیلت «وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْكيناً وَ يَتيماً وَ أَسيراً؛ و به فقیر و یتیم و اسیر طعام می دهند،با وجود احتیاجی که به آن طعام دارند» با موالیانش شرکت جست و به افتخار «منّا اهل البیت» رسید.

تکالیف و وظایف منتظران

دعای نورانی وجود مبارک امام صادق علیه السلام نخستین وظیفه انسان اهل انتظار را تبیین می کند: «اَللّهُمَّ عَرِّفْنى نَفْسَكَ فَاِنَّكَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنى نَفْسَكَ لَمْ اَعْرِف نَبِيَّكَ اَللّهُمَّ عَرِّفْنى رَسُولَكَ فَاِنَّكَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنى رَسُولَكَ لَمْ اَعْرِفْ حُجَّتَكَ اَللّهُمَّ عَرِّفْنى حُجَّتَكَ فَاِنَّكَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنى حُجَّتَكَ ضَلَلْتُ عَنْ دينى؛ خدايا خود را به من بشناسان، زيرا اگر خود را به من نشناسانى فرستاده ات را نشناخته ام، خدايا فرستاده ات را به من بشناسان، زيرا اگر فرستاده ات را به من نشناسانى حجّتت را نشناخته ام، خدايا حجّتت را به من بشناسان، زيرا اگر حجّتت را به من نشناسانى، از دين خود گمراه مى شوم.»

شناخت امامت و امام، اولین وظیفه مومن اهل انتظار است، که بر اساس معرفت توحید و شناخت نبوت استوار می گردد، چون دانستیم پیامبر(ص) خلیفه خداوند است و بر اساس امر و وحی او سخن می گوید و کار می کند، آن گاه می بایست امام را در پرتو معرفت پیامبر(ص) بشناسیم، وگرنه می پنداریم مسئله امامت را می توان تحت لوای سقیفه به سامان رسانید.

از آنجا که امامت جز نیابت رسالت نیست و نائب جز سخن منوب عنه را نمی گوید، آن که منوب عنه را شناخت به معرفت نائب او بار می یابد و چون بدین پایه رسید، مشکلات علمی و عملی اش حل خواهد شد؛ یعنی وقتی به این معرفت بار یافت و از مجرای امامت و نبوت به توحید مرتبط شد، آن گاه در فکر و عمل، به غیر دین سر نخواهد سپرد و در تمامی عرصه های زندگی دین سالار خواهد بود.

در عرصه امور اجتماعی، به مردم سالاری غیردینی تن نخواهد داد و قانون را بر محور «امر الله» خواهد دانست نه «امرالناس» از این رو به قانونی جز قوانین الهی که از بیان و تبیین مقام والای نبوت و امامت جاری می گردد، تسلیم نخواهد شد.