به گزارش خبرگزاری شبستان، در جلد دوم از کتاب «مکیال المکارم» بخش هشتم، ذیل عنوان «تکالیف بندگان نسبت به حضرت صاحب الزمان(عج)» مطالبی ارائه شده که سلسله وار مرور می شود.
ذیل دومین وظیفه برشمرده شده برای منتظران با عنوان «رعایت ادب نسبت به یاد او» آمده است:
یاد کردن این اسم شریف در مواقع ترس، مانند: محافل و مجالس دشمنان دین که تقیه با آنان واجب است و هیچ اختلافی از هیچ یک از متقدمین و متاخرین در حرمت این قسم نیست و نیز تمام دلایل تقیه بر آن دلالت دارد و همچنین احادیث منع از نام بردن، همگی شامل این قسم می شود.
همچنین، یاد کردن نام آن حضرت(عج) در سایر مجالس و مجامع که ترس و تقیه ای در آنها نیست و اینگونه است که معرکه آراء و جای بحث و گفت وگو است.
شیخ صدوق به سند صحیحی از ابوهاشم جعفری روایت آورده که گفت: شنیدم حضرت ابوالحسن العسکری (امام هادی(ع)) می فرمودند: «جانشین بعد از من پسرم حسن است، پس چگونه خواهید بود در جانشین پس از جانشین؟» راوی گوید: عرضه داشتم: خداوند مرا فدای تو گرداند، چرا؟ فرمودند: «زیرا که شما شخص او را می بیند و بردن نامش برای شما جایز نیست.» گفتم: پس چگونه او را یاد کنیم؟ فرمودند: «بگوئید حجت از آل محمد صلی الله علیه و علی آبائه الطاهرین المعصومین.»
در کافی و کمال الدین به سند معتبری از ریان بن اباصلت آمده که گفت: «شنیدم حضرت÷ ابوالحسن الرضا علیه السلام –که درباره قائم علیه السلام سوال شده بود- می فرمودند: «جسمش دیده نمی شود و به اسم نام برده نگردد.»