در نظام هاى سياسى امروز جهان، شايد انتخابات، بهترين و رايج ترين ابزار مشاركت مردم در سرنوشت سياسى كشورشان باشد. از همين رو كمتر روزى است كه اخبارى را از انتخابات در گوشه گوشه اين جهان پهناور نشنويم و نبينيم. در كشور ما نيز بحث انتخابات و مفهوم امروزى از زمان مشروطيت وارد عرضه سياسى گرديد و به خصوص پس از پيروزى انقلاب اسلامى ايران، مباحث مربوط به انتخابات، بسيار جدى تر و عميق تر گشت. از نظر كميت نيز از سال ۱۳۵۷ تا حال حاضر هر سال شاهد حداقل يك انتخابات در كشورمان بوده ايم.
انتخابات مجلس شوراى اسلامى نيز يكى از همين انتخابات است كه همواره مورد توجه قرار گرفته و مسبب طرح مباحثى از آن در حوزه هاى مختلف سياسى، حقوقى، اجتماعى و ... گشته است. انتخابات به مفهوم خاص خود ابزارى براى تجلى اراده مردم در سرنوشت كشور خود به وسيله انتخاب زمامداران و مانند رييس جمهورى يا نمايندگان مجلس مى باشد. در دنياى معاصر بهترين شيوه استقرار نظام سياسى و توزيع قدرت از طريق انتخابات صورت مى گيرد. در زمان هاى قديم انتخاب زمامداران منبعث از آراى مردم نبود، بلكه غالبا از طريق ارث يا قهر و غلبه، يا نصب از سوى زمامدار قبلى انتخاب مى شدند. با گسترش انديشه هاى دموكراسى و حق مردم در تعيين سرنوشت خود و با توجه به رنسانس و تحولات اجتماعى و سياسى و اقتصادى اروپا از قرن ۱۶ ميلادى به بعد، انتخابات به مفهوم امروزى خود مطرح شد.
كتاب انتخابات نمايندگى مجلس، تاليف سيداحمد حبيب نژاد، توسط انتشارات كانون انديشه جوان منتشر شد .