الترغيب والترهيب: 4 / 384 / 11 منتخب ميزان الحكمه: 414
پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:
إنَّكُم مُلاقو اللّه حُفاةً عُراةً غُرْلاً؛
همانا شما به صورت پابرهنه و عريان و ختنه ناشده، خدا را ديدار مى كنيد .
الکافی: 8 / 95 / 69
پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله دربـاره آیـه «یَومَ نَحشُرُ المُتَّقینَ إلَى الرَّحْمنِ وَفْدا؛ روزى کـه پرهیزگاران را در پیشگاه خداى رحمان به صورت فرستادگان گرد آوریم»(مریم/85)، فرمودند:
إنَ الوَفدَ لا یَکونونَ إلاّ رُکبانا، اُولئکَ رِجالٌ اتَّقَوا اللّه َ فأحَبَّهُمُ اللّه ُ وَاختَصَّهُم ورَضِیَ أعمالَهُم، فسَمّاهُمُ المُتَّقینَ؛
فرستادگان، جز سواره نیستند. آنان مردمانى هستند که تقواى خدا در پیش گرفتند. پس خداوند دوستدار آنها شد و برگزیدشان و از کارهایشان خشنود گردید و از این رو، آنان را پرهیزگاران نامید.
الكافي: 2 / 351 / 2
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
إذا كانَ يومَ القِيامَةِ نادى مُنادٍ: أينَ الصَّدودُ لِأولِيائي ؟ فيَقومُ قَومٌ لَيسَ عَلى وُجوهِهِم لَحمٌ ، فيُقالُ: هؤلاءِ الّذينَ آذَوُا المُؤمِنينَ ونَصَبوا لَهُم وعانَدوهُم وعَنَّفوهُم في دِينِهِم ، ثُمَّ يُؤمَرُ بهِم إلى جَهَنَّم ؛
چـون روز قـيامـت شـود ، آواز دهـنده اى بانگ برآورد: كجايند كسانى كه از دوستان من روى گرداندند (يا آنها را از حقوقشان محروم ساختند، يا آنان را ريشخند كردند) ؟ پس ، گروهى كه در چهره شان گوشتى وجود ندارد ، برخيزند ؛ گفته شود: اينان كسانى هستند كه مؤمنان را آزار دادند و با آنان دشمنى و عناد ورزيدند و به خاطر دينشان ايشان را سخت سرزنش كردند ؛ آن گاه فرمان داده شود كه آنها را به دوزخ برند .
تفسیر القمّی: 2 / 17 منتخب میزان الحکمه: 416
امام باقر علیه السلام درباره آیه «وَ کُلَّ إنْسانٍ ألْزَمْناهُ طائرَهُ فی عُنُقِه؛ و کردار نیک و بد هر کس را به گردن او آویخته ایم»، فرمودند:
خَیرُهُ و شَرُّهُ مَعَهُ حَیثُ کانَ، لا یَستَطیعُ فِراقَهُ حَتّى یُعطى کِتابَهُ یَومَ القِیامَةِ بِما عَمِلَ؛
هر جا که باشد، نیک و بد او نیز با اوست و نمى تواند از آنها جدا شود ، تا آن که در روز قیامت نامه اعمالش به او داده مى شود.
تفسیر العیّاشیّ: 2 / 328 / 35 منتخب میزان الحکمه: 416
امام صادق علیه السلام درباره آیه «اِقْرَأْ کِتابَکَ کَفى بِنَفْسِکَ الیَومَ؛ بخوان نامه ات را امروز تو براى رسیدگى به حسابت بسنده اى»، فرمودند:
یُذَکَّرُالعَبدُ جَمیعَ ما عَمِلَ وما کُتِبَ علَیهِ؛ کأنَّهُ فَعَلَهُ تِلکَ السّاعَةِ، فلِذلکَ قالوا: یا وَیْلَتَنا ما لِهذا الکِتابِ لا یُغادِرُ صَغیرَةً وَ لا کَبیرَةً إلاّ أحْصاها؟!
تمام کارهایى را که بنده انجام داده و آنچه براى او نوشته شده است، به او یادآورى مى شود به طورى که گویى در همان لحظه انجامشان داده است. به همین دلیل مى گویند: «واى بر ما! این چه نوشته اى است که هیچ کوچک و بزرگى را از قلم نینداخته است.