سید مرتضای آوینی! نوشته هایت را که می خوانم تو را غرق در معرفت مردانی می‌یابم که در دهه شصت همه تعلقاتشان را گذاشتند و گذشتند. از آنها و از مظلومیت‌شان که تاریخ بدان گواه خواهد بود، نوشته ای و ثمره جهادشان را فرزندانی معرفی می کنی که در آینده خواهند آمد. آتیه‌ ای که دور نبود. این روزها نوشته هایت برای ما که جنگ ندیده ایم مصداق دارد. آنجا که از عصر اسارت بندگان در بند هوای نفسشان می نویسی و نوید سربازانی را می دهی که در میدان های آتش قدم می گذارند و می پرسی: «ظهور این جوانان چه معنایی دارد؟»