امروزه در اکثر سفره های ما ایرانیان، ماست همراه غذا مصرف می شود و متاسفانه مردمان امروزی مانند دیگر رسوم غلط متعارف، بدون آن که تدابیر مربوطه را رعایت نمایند و از خوب و بد بودن آن آگاه باشند، آن را مصرف می کنند و کودکان خود را نیز به خوردن آن تشویق و آنان را نیز به این رویه اشتباه عادت می دهند و ناخواسته به مرور زمان بر بیماری ها و مشکلات خود و خانواده شان می افزایند و هرگز نمی فهمند که چوب ندانم کاری های خودشان را می خورند. 

  باید بدانیم که بهترین نحوه مصرف و خوردن ماست های مورد تایید نیز چگونه می باشد و در گذشته، قدما چگونه آن را مصرف می کردند.باید بدانید که خوردن ماست همراه با غذا توصیه نمی شود، چرا که خلطی که با خوردن ماست همراه غذاهای پختنی مخصوصاً غذاهای گوشتی تولید می شود، خلط سالمی نمی باشد. ماست را در قدیم همراه غذا نمی خورند، بلکه به صورت میان وعده مصرف می شده است. داخل ماست لبوب مانند گردو، کشمش، بادام زمینی، پسته و فندق را می ریختند و به صورت عصرانه یا چاشت به عنوان میان وعده میل می کردند. با این کار اولاً اثر بدی که ماست خورده شده با غذا، در تولید خلط سالم دارد از بین می رود (چرا که با یک فاصله از غذا مصرف می گردد)، ثانیاً سردی ماست نیز گرفته می شود، برای بچه ها و سالمندان خوردن ماست با مصلحات توصیه می گردد. بچه ها امروزه معمولاً ماست را خیلی دوست دارند، لذا به جای دادن ماست همراه غذا به کودکان، توصیه می گردد ماست به همراه لبوب را به صورت میان وعده یا حتی در برخی مواقع آن را به عنوان غذا (بدون این که در کنار آن غذای پختنی دیگری مصرف شود) همراه با مقداری نان سنگک به کودک بدهید. حتی می توان با مقداری دم کرده زعفران هم سردی ماست را بگیرید و هم آن را رنگی نمایید تا برای کودکان جذاب تر گردد. آب لبوی پخته شده نیز برای جذاب کردن رنگ ماست پیشنهاد می شود.

تذکر: - خوردن ماست با سرکه (ترشیجات) یا آبلیمو در دراز مدت باعث لک های پوستی می شود.  - خوردن ماست با ماهی آن هم در یک شب زمستانی با توجه به این که هر دوی این مواد غذایی سرد هستند و طبیعت زمستان و شب نیز هر دو سرد می باشند، افراد را مخصوصاً سالمندان که طبیعت سنی آنان نیز سرد است در هنگام خواب (که آن هم دارای طبیعت سرد است)، مستعد یک سکته مغزی می کند و برگ دیگری به نام مرگ از ناآگاهی های ما در دفتر روزگار ورق می خورد

برترین ها به‌تازگي تحقيقاتي انجام شده كه نشان مي‌دهد تقريبا 40 درصد از زناني كه از كفش‌هاي پاشنه بلند استفاده مي‌كنند، دچار يك حادثه شده‌اند كه شايع‌ترين آن زمين خوردن بوده است. اين نوع كفش‌ها به‌طور قابل توجهي فشار بر پاشنه پا را افزايش مي‌دهند كه ميزان آن تا 7 برابر حد معمول اندازه‌گيري شده است. محققان دانشگاه آكسفورد متوجه شدند پوشيدن اين كفش‌ها همچنين فشار زيادي به قسمت‌هاي داخلي مفاصل زانو وارد كرده و باعث آسيب رسيدن به آن‌ها مي‌شود. اين موضوع مي‌تواند در دراز مدت باعث ابتلا به بيماري‌هاي مختلفي از جمله آرتروز شود. يكي ديگر از مضرات كفش‌هاي پاشنه بلند اين است كه وزن بدن به‌طور مساوي روي پاها تقسيم نمي‌شود كه اين موضوع باعث كوتاه‌تر شدن عضلات ساق پا و ضخيم‌تر شدن تاندون‌هاي آشيل مي‌شود. معمولا نوك اين كفش‌ها هم بسيار باريك بوده و فضاي كافي براي انگشتان پا ندارند كه باعث درد در اين ناحيه و حتي تغيير شكل انگشتان پا مي‌شود. زمين خوردن در بين زناني كه از اين نوع كفش‌ها استفاده مي‌كنند نه تنها معمول‌تر است بلكه شدت آسيب‌ديدگي نيز در آن‌ها بسيار بيشتر به چشم مي‌خورد. معمولا هنگام زمين خوردن زنان نمي‌توانند تعادل خود را به سرعت به دست بياورند و در بعضي موارد حتي اين اتفاق منجربه پيچ خوردن قوزك پاي آن‌ها شده است. كارشناسان معتقدند، اين كفش‌ها بايد به ندرت استفاده شود و زمان استفاده از آن‌ها نيز بايد حداكثر 5 ساعت باشد. پاشنه اين كفش‌ها نيز حداكثر بايد 7 سانتي‌متر بلندي داشته باشد.

بیائیم نخندیم . . .

به سرآستین پاره ی کارگری که دیوارت را می چیند و به تو می گوید،ارباب

نخند

به پسرکی که آدامس می فروشد و تو هرگز نمی خری.

نخند

به پیرمردی که در پیاده رو به زحمت راه می رود و شاید چندثانیه ی کوتاه معطلت کند.

نخند

به دبیری که دست و عینکش گچی است و یقه ی پیراهنش جمع شده.

نخند

به دستان پدرت،

به جاروکردن مادرت،

به همسایه ای که هرصبح نان سنگک می گیرد،

به راننده ی چاق اتوبوس ،

به رفتگری که درگرمای تیرماه کلاه پشمی به سردارد،

به راننده ی آژانسی که چرت می زند،

به پلیسی که سرچهارراه باکلاه صورتش رابادمی زند،

به مجری نیمه شب رادیو،

به مردی که روی چهارپایه می رود تا شماره ی کنتور برقتان را بنویسد،

به جوانی که قالی پنج متری روی کولش انداخته ودرکوچه ها جارمی زند،

به بازاریابی که نمونه اجناسش را روی میزت می ریزد،

به پارگی ریزجوراب کسی در مجلسی،

به پشت و رو بودن چادر پیرزنی درخیابان،

به پسری که ته صف نانوایی ایستاده،

به مردی که درخیابانی شلوغ ماشینش پنچرشده،

به مسافری که سوارتاکسی می شود و بلند سلام می گوید،

به فروشنده ای که به جای پول خرد به تو آدامس می دهد،

به زنی که باکیفی بردوش به دستی نان دارد و به دستی چندکیسه میوه وسبزی،

به هول شدن همکلاسی ات پای تخته،

به مردی که دربانک ازتو می خواهد برایش برگه ای پرکنی،

به اشتباه لفظی بازیگرنمایشی،

نخند

نخند ، دنیا ارزشش را ندارد که تو به خردترین رفتارهای نابجای آدمها بخندی

که هرگز نمیدانی چه دنیای بزرگ و پردردسری دارند

آدمهایی که هرکدام برای خود وخانواده ای همه چیز و همه کسند!

آدمهایی که به خاطر روزیشان تقلا می کنند،

بارمی برند،

بی خوابی می کشند،

کهنه می پوشند،

جارمی زنند

سرما و گرما می کشند،

وگاهی خجالت هم می کشند،.......خیلی ساده