حديث در مورد لجاجت

حدیث (1) امام على عليه السلام :

مَن لَجَّ وَ تَمادى فَهُوَ الرّاكِسُ الَّذى رانَ اللّه‏ُ عَلى قَلبِهِ وَ صارَت دائرَةُ السَّوءِ عَلى رَأسِهِ ؛

هر كس لجاجت كند و بر آن پافشارى نمايد، او همان بخت برگشته ‏اى است كه خداوند بر دلش پرده [غفلت] زده و پيشامدهاى ناگوار بر فراز سرش قرار گرفته است.

نهج البلاغه، نامه 58
حدیث (2) امام على عليه السلام :

اَلافراطُ فِى المَلامَةِ يَشُبُّ نيرانَ اللَّجاجِ ؛

زياده ‏روى در سرزنش كردن ، آتش لجاجت را شعله‏ ور مى ‏سازد .

تحف العقول، ص 84
حدیث (3) امام صادق عليه السلام :

سِتَّةٌ لاتَكونُ فِى المُؤمِنِ: اَلعُسرُ وَالنَّكَهُ وَالحَسَدُ وَاللَّجاجَةُ وَالكَذِبُ وَالبَغىُ؛
شش (صفت) در مؤمن نيست: سخت‏گيرى، بى‏ خيرى، حسادت، لجاجت، دروغگويى و تجاوز.

تحف العقول، ص‏377-وسایل الشیعه ج15،ص349
حدیث (4) پيامبر صلى‏لله‏ عليه ‏و ‏آله :

اَلْخَيْرُ عادَةٌ وَ الشَّرُّ لَجاجَةٌ؛

خوبى عادت است و بدى لجاجت.

اساس البلاغه، ص 438