ام حبيبه خادمه زينب (س ) در دوران حضور وى در كوفه ، صداى ام كلثوم را كه مى شنود، مى گويد: ((غير از اهل بيت پيامبر اكرم (ص ) صدقه بر احدى حرام نمى باشد. اينان كه هستند؟))

زينب (س ) نگاهى به ام حبيبه مى كند و مى فرمايد: ((من الان از سرزمين كربلا مى آيم . اين گرد و غبار، گرد و غبار رنج كربلاست .))

اما، گويى ام حبيبه او را نمى شناسد.

زينب (س ) با سوز دل مى فرمايد: ((ام حبيبه ! منم ، زينب ، دختر على (ع )، تو در اين كوفه كنيز من بودى . چگونه است كه مرا اينك نمى شناسى ؟))

ام حبيبه نگران و مضطرب سؤ ال مى كند: ((اگر تو زينب هستى ، او هيچ گاه بدون برادرش حسين جايى نمى رفت ، بگو حسينت كجاست ؟))

دل زينب (س ) آتش مى گيرد و مى فرمايد: ((نگاه بر نوك نيزه رو به رويت بنما. آن ، سر بريده حسين مى باشد!)