در روايتي از امام سجاد ـ عليه السلام ـ حقّ مادر اين چنين بيان شده است: «و اما حق مادرت بر تو، اين است كه بداني او تو را در جايي حمل كرده است كه هيچ كس، ديگري را حمل نمي كند ،و از ميوة دلش به تو داد ،كه احدي به ديگري نمي دهد، و تو را با تمام أعضايش حفظ كرد ،و اهميتي نمي داد كه خود گرسنه باشد، اما تو سير باشي ،و خودتشنه باشد ،اما تو را سيراب كند و خود برهنه باشد ،اما تو را بپوشاند، و خود زير آفتاب باشد، امّا تو را سايه افكند، و به خاطر تو خواب را بر خود حرام كند ،و از گرما و سرما نگاهت دارد، تا تو را داشته باشد و از دست ندهد. بنابراين تو جز با كمك و توفيق الهي، از پس قدرداني او بر نمي آيي.»(ميزان الحكمه، محمدي ري شهري، ترجمة حميدرضا شيخي، ناشر دارالحديث، چاپ اول، 1377، جلد 14)


پس اگر پدر و مادر در حق فرزند کوتاهي کنند و چه بسا ظلمي انجام دهند، اين سبب نمي شود که فرزند هم درباره آنان به وظيفه اش عمل نکند. از اين رو امام باقر(ع) فرمود: «خداوند در چند چيز رخصت و ترک را روا ندانسته است از جمله: نيکي به پدر و مادر؛ چه خوب باشند آن دو و چه بد» (اصول کافي، ج 2، ص 129، ح 15). 


هر چند پدر و مادر رفتار صحیحی با فرزند نداشته باشند، فرزند موظف به گرامیداشت والدین و کسب رضایت آنان است و نمی تواند مقابله به مثل نماید.

در جاى جاى قرآن ،ما امر به احترام به والدين شده ايم و اين در وهله اول ،به دليل رنجى است كه آنها براى تربيت و پرورش ما متحمل شده اند. علت بعدى آن، نقشى است كه به عنوان معلم و مربى در ابتدايى ترين مقاطع رشد اخلاقى و شخصيتى ما بر عهده دارند.اسلام از نظر حقوقى حساب ويژه‏اى براى پدر و مادر بازكرده ،همان گونه كه در جنبه‏هاى عاطفى نيز حساب جداگانه‏اى براى آنها در نظر گرفته است .

عقل و شرع احترام به پدر و مادر را به صورت مطلق،
خوب، اخلاقي و لازم مي داند. در اين هيچ استثنايي وجود ندارد.


پدر و مادر و فرزندان از نظر اسلام هر كدام حقوقي نسبت به يكديگر دارند كه اگر رعايت نكنند ،شرعاً مسؤول هستند.
پس پدر و مادر براي فرزند آنقدر زحمت مي كشند كه شايستگي بيشترين خدمات و نيكي ها از طرف فرزندان را داشته باشند.