بگو به عقربه ها موقع دویدن نیست

که شب همیشه برای به سر رسیدن نیست

به خواب گفته ام امشب که از سرم بپرد

شبی که پیش منی، وقت خواب دیدن نیست

من از نگاه تو ناگفته حرف می خوانم

میان ما دو نفر گفتن و شنیدن نیست

نگاه کن به غزالان اهلی چشمم

دو مست رام که در فکرشان رمیدن نیست

بگیر از لب داغم دو بیت بوسه ناب

همیشه شعر سرودن که واژه چیدن نیست

برای من قفس از بازوان خویش بساز

که از چنین قفسی میل پر کشیدن نیست

تو آسمان منی؛ جز پناه آغوشت

برای بال و پرم وسعت پریدن نیست

تکتم حسینی

ای عشق، ای ترنم نامت ترانه‌ها

معشوق آشنای همه عاشقانه‌ها

ای معنی جمال به هر صورتی که هست

مضمون و محتوای تمام ترانه‌ها

با هر نسیم، دست تکان می‌دهد گلی

هر نامه‌ای ز نام تو دارد نشانه‌ها

هر کس زبان حال خودش را ترانه گفت:

گل با شکوفه، خوشه ی گندم به دانه ها

شبنم به شرم و صبح به لبخند و شب به راز

دریا به موج و موج به ریگ کرانه ها

باران قصیده‌ای است تر و تازه و روان

آتش ترانه‌ای است به زبان زبانه‌ها

اما مرا زبان غزلخوانی تو نیست

شبنم چگونه دم زند از بی‌کرانه‌ها

کوچه به کوچه سر زده‌ام کو به کوی تو

چون حلقه در‌به‌در زده‌ام سربه‌خانه‌ها

یک لحظه از نگاه تو کافی است تا دلم

سودا کند دمی به همه جاودانه‌ها

قیصر امین پور

دل خوشم با غزلی تازه، همینم کافی ست

تو مرا باز رساندی به یقینم. کافی ست!

قانعم، بیشتر از این چه بخواهم از تو

گاه گاهی که کنارت بنشینم کافی ست!

گله ای نیست، من و فاصله ها همزادیم

گاهی از دور تو را خوب ببینم کافی ست

آسمانی! تو در آن گستره خورشیدی کن!

من همین قدر که گرماست زمینم کافی ست

من همین قدر که با حال و هوایت گهگاه

برگی از باغچه ی شعر بچینم کافی ست

فکر کردن به تو یعنی غزلی شورانگیز

که همین شوق مرا، خوب ترینم کافی ست

محمدعلی بهمنی

در این بهشت سیب منی گندم منی

ای ناگزیر دیدنی ، اما نچیدنی

طعم تو را همیشه ولی بو کشیده ام

آنگاه که کنارمی و حرف میزنی

جوشان شعرم و غزلم نطفه بسته است

در هر زنی که شسته در این آبها تنی

حالا تو هم دچار منی چون از این قفس

حتی اگر رها بشوی دل نمی کنی

«شاعر شنیدنیست ولی» من پراز غمم

آنقدر که نه دیدنی ام نه شنیدنی

   «شاعر شنیدنیست ولی» من نه شاعرم

نه آن قَدَر وسیع که امثال «بهمنی»

نشنو مرا وشرح ملال آور مرا

من ناشنیدنی ترم از هر نگفتنی

مهدی فرجی

دیدنت بی نظیر منظره هاست

س فصل گلگشت دشت ها ، دره هاست

خواندن نام بغضواره ی تو

آرزوی تمام حنجره هاست

چشم شیدایم از درون و برون

در تو مشتاق گنج و گستره هاست

عشق در چشم های بی گنهت

شاهد انقراض هوبره هاست

گذر ترمه پوش خاطره ات

در خیالم عبور شاپره هاست

گوهرت بی دروغ و بی غل و غش

سره ای در میان ناسره هاست

آنچه گل می کند به گونه ی تو

رنگ سرم تمام بکره هاست

دست های پر از شقایق تو

بانی فتج باب پنجره هاست

حسین منزوی

ای عشق ای کشیده به خون ننگ و نام را

گلگونه به غاز کرده رخ صبح و شام را

با دست های لیلی خود بافته به هم

طومار قیس و رشته ی ابن السلام را

ای قبله ی قبیله ! که در هر نماز خود

هشیار و مست رو به تو دارد سلام را

در بسته شد به روی همه چون تو آمدی

ای خاص کرده معنی هر بار عام را

نیلوفری که بوی تو را داشت ، یاس من

شاهد که پک وقف تو کردم مشام را

نفس شدن ! ادامه ! بدانسانکه می کشی

از حسرت تمام نبودن ، تمام را

شکر تو باد عشق ؟ که گاهی چشانده ای

در جام شوکران ، شکر این تلخکام را

کلمه گرفتم اینکه خدا بود یا نبود

من از دم تو روح دمیدم کلام را

انبوه شد به رغم تو اندوه در دلم

از هم بپاش عشق من ! این ازدحام را

حسین منزوی

شانه های تو

همچو صخره های سخت و پر غرور

موج گیسوان من در این نشیب

سینه میکشد چو آبشار نور

شانه های تو

چون حصار های قلعه ای عظیم

رقص رشته های گیسوان

من بر آن

همچو رقص شاخه های بید در کف نسیم

شانه های تو

برجهای آهنین

جلوه شگرف خون و زندگی

رنگ آن به رنگ مجمری مسین

در سکوت معبد هوس

خفته ام کنار پیکر تو بی قرار

جای بوسه های من بر روی شانه هات

همچو جای نیش آتشین مار

شانه های تو

در خروش آفتاب

داغ پر شکوه

زیر دانه های گرم و روشن عرق

برق می زند چو قله های کوه

شانه های تو

قبله گاه دیدگان پر نیاز من

شانه های تو

مهر سنگی نماز من

فروغ فرخزاد

از غم خبری نبود اگر عشق نبود

دل بود ولی چه سود اگر عشق نبود ؟

بی رنگ تر از نقطه ی موهومی بود

این دایره ی کبود ، اگر عشق نبود

از آینه ها غبار خاموشی را

عکس چه کسی زدود اگر عشق نبود ؟

در سینه ی هر سنگ دلی در تپش است

از این همه دل چه سود اگر عشق نبود ؟

بی عشق دلم جز گرهی کور چه بود ؟

دل چشم نمی گشود اگر عشق نبود

از دست تو در این همه سرگردانی

تکلیف دلم چه بود اگر عشق نبود ؟

قیصر امین پور

اینک این من : سر به سودای پریشانی نهاده

داغ نامت را نشان کرده ، به پیشانی نهاده

گریه ام را می خورم زیرا که می ترسم ز باران

مثل برجی خسته ، برجی رو به ویرانی نهاده

از هراس گم شدن در گیسویت با دل چه گویم؟

با دل -این گستاخ پا در راه ظلمانی نهاده

تا که بیدارش کند کی؟بخت من اکنون که خوابست

سر به بالین شبی تاریک وطولانی نهاده

ذره ذره می روم تحلیل سنگ ساحلم من

خویش را در معرض امواج طوفانی نهاده

شاعرم من یا تو ؟ ای چشمان تو امضای خود را

پای هر یک زین غزل های سلیمانی نهاده

حسین منزوی

تا لب سرخ تو دارد تب حوایی را

آدمی نیست که نشناخته رسوایی را

یوسف مصر دلش شور تو را خواهد زد

تو اگر کوک کنی ساز زلیخایی را

باید از هرچه دوات است سیامشق کند

میرعماد آن خط ابروی چلیپایی را

با چه حالی به تماشا بنشینم امشب

این به هم ریخته گیسوی تماشایی را

تو اگر لطف کنی چند غزل بنشینی

مفتخر می‌کنی امشب من و تنهایی را

حسین زحمتکش