حقایق را به ما نگفته بودند یا لااقل همه حقیقت را نگفته بودند .

گفتند : تو كه بیایی خون به پا می كنی ، جوی خون به راه می اندازی و ما را از ظهور تو ترساندند .

درست مثل اینكه حادثه ای به شیرینی تولد را كتمان كنند وفقط از درد زادن بگویند .

ما از همان كودكی ، تورا دوست داشتیم ، به تو عشق می ورزیدیم ، و با همه وجود بی تاب آمدنت بودیم .

از كودكی، نزدیک روز میلاد تو، با عشق كوچه ها را تزئین می كردیم و ریسه می بستیم .

عشق تو با سرشت ما عجین شده بود و آمدنت ، طبیعی ترین و شیرین ترین نیازمان بود .

اما ...

كسی به ما نگفت كه چه گلستانی می شود جهان ، وقتی كه تو بیایی .

همه ، پیش از آنكه نگاه مهر گستر و دستهای پرعاطفه تو را توصیف كنند ، شمشیرتو را نشانمان داده اند .

آری! برای اینكه گلها و نهالها رشد كنند ، باید علف های هرز را وجین كرد و این جز با داسی برنده ممكن نیست .

آری! برای آرامش مظلومان تاریخ ، باید نسل ظالمان و ستمگران از روی زمین برچیده شود .

آری! برای برپایی عدالت ، باید تمامی......

بس جمعه که در فصل تو افسرد      بس خنده آدینه که پژمرد

پروانه چه بسیار که در پای تو ای شمع        خندید و ندانست که اقبال سحر مرد

ایام را به عشق وصال ، در روز جمعه ای سپری می نمایم . چرا که چشم به راه عزیزی هستم .

آنانکه ترا انتظار نمی کشند ، دل ندارند .

وآنهایی که از شمیم فرج تو ، چون گل نمی شکفند ، سنگهای بی صلابت اند .

گویا فراموش شده که :

مادرانمان ، ما را در روزگار غیبت به دنیا آورده و در کاممان حلاوت ظهور ریخته اند .

پدرانمان ، هر صبح آدینه ، دستان دعای ما را میان انگشتان اجابت خود می گرفتند و در کوچه باغهای نیایش به ندبه می بردند.

بزرگان ، نخست حرفی که در گوش ما می خواندند ، دل واژه های مهر با خورشید سپهر بود .

به راستی کدامین کوه میان ما و اوغروب افکنده است ؟

خدایا ، در کنار کدامین برکه بنشینم ، تا مگر ماه رخسارش در او بتابد ؟

صبح جمعه ، خورشید نیز به عشق فرج ، طلوع می نماید . تمام کائنات در انتظارند ....

بار الها تا به کی جمعه ها را به انتظار بنشینیم و چشم به راه تا غروب جمعه ؟!

حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند:

" افضل اعمال امتی، انتظارالفرج "

با فضیلت ترین اعمال امت من، انتظار فرج است.

همه ما شیعیان ، خود را منتظر آن امام غایب می دانیم و منتظر نیم نگاهی از سوی ایشان هستیم.

آیا انتظار تنها با لفظ ، گریه و زاری است و عمل نمی خواهد؟

آیا همینکه برای فرج دعا نماییم کفایت می کند؟

آیا هیچ اندیشیده ای که چرا پیامبر اکرم با فضیلت ترین عمل امت خویش را " انتظار فرج " دانسته اند؟

باید بدانیم که ما منتظران در عصر غیبت وظایفی داریم........

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی           دل بی تو بجان آمد وقت است که بازآیی

کدام راه را بنگریم که نشانی از او نباشد و به کدام سو نظرکنیم که او را در آنجا نیابیم ؟

بار الها ! چه کنیم که نه طاقت دوری او را داریم و نه لیاقت درک حضورش را.

چگونه می توانیم شبها سر بر بستر گذاریم و پیشانی بر خاک نساییم ، ندبه ننمائیم و برای ظهورش دعا نکنیم؟

حال آنکه او در بیابانی پر غبار، دست به نیایش برمی دارد و برای ظهور خویش دعا می کند...

تصورمان بر اینست که منتظریم ، راستی آیا هیچ پرسیده ای.....

آب زنید راه را ، هین که نگار می رسد           مژده دهید باغ را ، بوی بهار می رسد

ترا " غایب " نامیده اند ، چون "ظاهر" نیستی ، نه اینکه " حاضر " نباشی . فرق است میان " ظهور " و " حضور " دل شده گانت که هر صبح و شام ترا می خوانند ، ظهورت را از خدا می طلبند نه حضورت را .

ای گل غایب ! هیچ دلی نیست که نام مبارک ترا همچون گنجینه ای گرانبها ، در خود جای نداده باشد .

هر درختی ، وقتی با نسیم زمزمه می کند ، دعای عهد را می خواند .

هرکوهی ، از آن جهت مستحکم پا برجاست که تورا مرکز ثقل زمین و مایه دوام آسمان می داند .

هر دریایی ، با ذکر نام و یاد تو ، بی کرانه می شود .

ای گل نرگس ! خوشبوترین گلهای دنیا ، رایحه وجود ترا وام دارند .

 اگر خورشید ، بر جهان و جهانیان ، نور می باراند.......