روزی از روزهای سال سیزدهم بعثت ،سران قریش در دارالندوه گرد آمده بودند تا پیرامون امرى مهم به شور بنشینند. ولوله‏اى غریب در جمعشان افتاده بود و هر كس چیزى مى‏گفت. در این هنگام، ابوجهل برخاست. با اشاره ی دست،‏حاضران رابه سكوت دعوت كرد و چنین گفت :

مسلمانان دسته ‏دسته به یثرب مى‏روند . محمد هنوز در مكه است ؛ اما او نیز ممكن است همین روزها از شهر خارج میشود . باید چاره‏اى اندیشید . بزرگان قریش ! با او چه كنیم ؟ از هر سوى مجلس، صدایى بلند شد:

- او را به غل و زنجیر كشیم و زندانى كنیم.

- اگر او را بكشیم ؛ براى همیشه خیالمان آسوده مى‏شود.

ابوجهل پس از شنیدن پیشنهادهاى آنان گفت :

اگر محمد را زندانى كنیم ، سرانجام یك روز مجبور مى‏شویم آزادش كنیم و او به دعوتش ادامه خواهد داد. اگر تبعیدش  كنیم ، در جایى دیگر آشوب به پا مى‏كند. من با پیشنهاد كشتن محمد(ص)موافقم ! در این هنگام، شخصى از میان جمع فریاد كشید: اما چه كسى او را بكشد؟

ابوجهل گفت: اگر یك نفر محمد را بكشد، ممكن است او را شناسایى كنند. براى اینكه قاتل مشخص نباشد، از هر قبیله‏اى جوانى برمى‏گزینیم و به او شمشیرى مى‏دهیم تا همگى در یك زمان بر محمد حمله برند و او را بكشند. به این ترتیب خونش در میان قبایل پخش مى‏شود و چون بنى‏هاشم نمى‏توانند با همهیتیره‏هاى قریش بجنگند ، ناچار به گرفتن خون‏بها رضایت مى‏دهند.

سران قریش، به اتفاق آرا، پیشنهاد ابوجهل را تصویب كردند و پس از تعیین زمان و چگونگى حمله پراكنده شدند.

شب اول ربیع‏الاول سال چهاردهم بعثت ، مهاجمان شمشیر به دست ‏خانه پیامبر (ص) را محاصره كردند. آنها قصد داشتند در آغاز شب به خانه حضرت حمله كنند، اما ابولهب، همسایه و عموى پیامبر، آنان را از این كار بازداشت و گفت: زنان و فرزندان داخل خانه هستند.

ایشان تقصیرى ندارند. صبر كنید هوا روشن شود و محمد از خواب برخیزدتا در مقابل چشم بنى‏هاشم كشته شود و همگى ببینند كه قاتل او یك نفر نیست.

در همین زمان پیامبر اكرم(ص)، كه به وسیله فرشته وحى از نقشهیقریش آگاه شده بود، در خانه با حضرت على سخن مى‏گفت: على جان، من باید از مكه خارج شوم......

باردگر، یاد تو زد آتش به جانم

جا دارد از اندوه، در سوگ وفاتت

گر جای اشک، ازدیدگانم، خون چکانم

ای سوره عشق

ای آیه مهر

ای چشمه نور

ای اختر تابنده، ای یاد معطر

ای برترین و آخرین پیغام آور

ای پانهاده بر بلنداهای افلاک

ای همنشین بینوا بر بستر خاک

رفتی ولی ما را به دست غم سپردی

ای چشمه مهر و وفا

ای خوب،... ای پاک........

« لَقَدْ کانَ لَکُم فِی رَسوُلِ اللهِ اُسوةٌ حَسَنَة »(1)

سالیان و قرون متمادى است كه دانشمندان و اندیشمندان عالم در پاسخ به این سؤال كه محمد(ص) كیست و چه شخصیتى داشته است ؛ كتاب‏ها و مقالاتى نوشته‏اند و به قدر توان و فهم خویش مطالبى را بیان كرده‏اند، به طورى كه اگر بخواهیم آثارىراكه در خصوص آن پیامبر عظیم الهى به زبان‏هاى مختلف تالیف شده است جمع‏آورى كنیم، موسوعه ‏ى بسیار عظیمى خواهد شد كه از نظر كمى و كیفى بى ‏نظیراست. به نظر شما رمز عظمت و ماندگارى شخصیت ِ فردى كه به مكتب نرفت و خط ننوشت و مسأله‏آموز صد مدرس شد، چیست؟

پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله به دست پروردگار عالمیان پرورش یافت و در مدت رسالت و پیامبرى به پیروزى‏هاى بزرگىدست ‏یافت كه بخشى از آن عبارتند از:

- لغو امتیازخواهى و برترى ‏جویى سفید بر سیاه.

- مبارزه با نظام قبیلگى و قوم محورى.

- رهانیدن ستمدیدگان از دست ظلم ستمگران و طاغوت‏.

- تثبیت و احیاى حقوق از دست رفته‏ىزنان.

- فراخوانى مردم به كسب علم و دانش و دورى از فساد و فحشا.

- پى ریزى پایه و شالوده‏یحكومت‏ بر اساس عقل ، منطق و درایت ‏به جاى احساس و عاطفه.

و در یك كلام، او توانست مردمان خشن ، بى‏عاطفه و بى احساس شبه جزیرهیعربستان را پس از قرن‏ها فلاكت و بدبختى به عزت و سربلندى و نام‏آورى برساند....

منبع:tebyan.net

بر مسند قضاوت

نخستین بار كه رسول خدا تصمیم به‏انتخاب قاضى و اعزام آن گرفت، آن را از میان‏ جوانان برگزید، على‏علیه السلام و معاذ بن جبل ازاولین‏هاى این مسند اند. (1)

آگاهى اصحاب از احكام شرعى تنها معیارگزینش نبود، بلكه زیركى، باهوشى و دقت نظر نیز ازمولفه های مهم انتخاب قضات به ‏شمار مى‏رفت ، زیرا تمییز حق از باطل و سیطره بر خدعه و فریب‏ خطاكاران از عهده كسانى بر مى‏آید كه غیر از ‏آگاهى به حلال و حرام الهى، از بینش، آگاهى ‏و زیركى خاص نیز برخوردار باشند. (2)

الف - اعزام على‏علیه السلام به یمن

تلاش رسول خدا این بود كه وصى و جانشین پرتوان خود را همواره در كنار خویش داشته باشد، اما در بحرانها و مشكلات مهم او را براى گره گشایى و مدیریت‏ بحران اعزام ‏مى‏داشت كه از آن جمله مى‏توان به اعزام‏ امیرمومنان به یمن اشاره كرد.

در سال دهم هجرت، با وجود حضور معاذ در یمن، پیامبر(ص)، على‏علیه السلام را به حكم قضاوت و داورى به آن خطه اعزام كرد. على‏علیه السلام پیش ازحركت، در محضر پیامبر(ص)، با فروتنى و تواضع‏ چنین گفت: «من جوانم و در طول عمرخود داورى ‏نكرده و بر مسند قضا ننشسته‏ام.»

رسول خدا (ص) دست ‏بر سینه او نهاد و درباره ‏او دعا كرد و گفت: «بار الها! قلب على را هدایت ‏فرما و زبان او را از لغزش مصون بدار.» (3)

سپس این توصیه را به قاضى جوان خود فرمود: «على! با كسى از در جنگ وارد مشو و كوشش كن در پرتو نیروى منطق و حسن‏ سلوك، مردم را به راه راست هدایت نمایى؛ به خدا سوگند، اگر خدا كسى را به وسیله تو به ‏راه راست راهنمایى كند، از آنچه خورشید برآن مى‏تابد، بهتر و نیكوتر است.»

رسول خدا (ص) همچنین نامه‏اى را به اهل یمن ‏نوشت و به على‏علیه السلام داد و فرمود: «آن را برملت ‏یمن بخوان.»

نماینده جوان پیامبر (ص) ، در.....

در ساختار ادارى حكومت نبوى،«كارآمدى‏»، «فضیلت‏» و «شایستگى‏» از اصول‏محورى تعیین مسؤولیت‏ها بهشمار مى‏رفت‏ و «جوانان‏» كه در میان سایر اقشار، گرایش‏بیشترى به آیین اسلام داشتند، واز روى‏آورندگان نخست دین محمدى بودند ، بیشترین امتیاز را در تصدى مسؤولیتهاى ‏ادارى ، دفاعى ، داورى و فرهنگى داشتند و درعرصههاى مختلف ، دیدگاهها و نظریات‏ مشورتى ایشان مورد پسند و پذیرش ‏پیامبراكرمصلى الله علیه وآله قرار مى‏گرفت.

دراین بخش، گونه‏هاى مختلف حضور وكاركردهاى نمادین جوانان را در حوزه‏هاى‏گوناگون بررسى و مرور مى‏كنیم:

عرصه مشاوره

مشورت در نگاه پیامبرخداصلى الله علیه وآله، جایگاه  ‏ویژه داشت، بدان‏نحو كه ایشان هیچ ‏پشتیبانى را قابل اعتماد تر از مشورت ‏نمى‏دانست. (1)و هماره رعایت این اصل را به ‏یاران و پیروان خویش توصیه مى‏فرمود :

«استعینوا على‏اموركم بالمشاوره‏» (2)

در كارهایتان از مشاوره استفاده كنید.

رسول اكرم‏صلى الله علیه وآله هفت‏سال سوم زندگى را - كه‏بستر شكل‏گیرى دوران جوانى است- عصرمشورت و وزارت جوان دانسته (3) و بر همین اساس به آنان‏شخصیت داده، در صحنههاى مختلف، دیدگاههاى ایشان را جویا مى‏شد. این عنایت ‏وتوجه ویژه، سبب شیفتگى و ارادت جوانان ‏به رسول خداصلى الله علیه وآله شده بود .

در سال سوم هجرت ، كه قریش با سه هزارمرد جنگى آهنگ جنگ با مسلمانان را نواخت و زمینه نبرد «احد» را فراهم آورد. (4)پیامبر اكرم‏صلى الله علیه وآله پس از آگاهى از تصمیم‏قریش، مقابله با هجوم مشركان را تدارك دید.او خوش نداشت كه جنگجویان مسلمان دربیرون شهر مدینه با دشمن رو به رو شوند وبرخورد با مشركان قریش را در مدینه ترجیح ‏مى‏داد. از این رو، نظر خود را با اصحاب درمیان گذارد و آنان را به مشورت فرا خواند. بزرگان مهاجر و انصار نیز دیدگاه پیامبر راپسندید و با ایشان هم‏عقیده شدند. اماجوانان (فتیان احداث) كه بسیارى از آنان به ‏دلیل كوچكى در نبرد «بدر» شركت نكرده‏ بودند، به شوق شهادت با این راى مخالفت ‏كرده و گفتند:

«اى رسول خدا! ما را درمقابل دشمن ببر تا گمان نكنند كه ترسیده‏ایم و از ناتوانى و زبونى‏در شهر مانده‏ایم.» (5)

عبد الله بن ابى ‏در اعتراض.....