میلادش تولد بهاراست ؛ تولد آب است و تولد هر چه پاکی و زلالی .

میلادش از هر سو رحمت است. از آن جهت که ادامه ی راه انبیاست.

فاطمه ( س) امتداد راه انبیاست. اگر او نبود، طریق انبیا ابتر می ماند و این سلسله ی پیوسته به بن بست می رسید.

فاطمه ، فاطمه نامیده شد؛ چون از هر زشتی و پلیدی بری بود و ناپاکی در او راه نداشت؛ هر چه بود، عصمت بود و عفاف و پاکی .

فاطمه آن گونه بود که هر گاه پیامبر (ص) او را می دید ، تسکین می یافت و او  همیشه با یک سبد شکوفه ی لبخند به استقبال پدر می رفت.

فاطمه در خانه ی همسر  نیز چنین بود؛ آن سان که علی و فاطمه شایسته ترین زوج جهان بودند.

خانه گلی فاطمه پناهگاه مسکینان و فقیران بود. هر حاجتمندی که از همه جا ناامید می شد، رو به خانه فاطمه می آورد و با دست پر باز می گشت.

صفات فاطمه (س) آن چنان آسمانی است که خداوند در قرآن او را که همراه با همسر و فرزندانش سه شب متوالی غذای افطار خود را به فقرا می بخشند، این گونه می ستاید: و یُطعِمونَ الطعامَ عَلی حُِبّهِ مِسکیناً و یَتیماً و اسیراً ( سوره دهر ، آیه 8 )

فاطمه صفات و خصلت هایی را که از پدر به ارث برده است ، همان گونه نیز به ارث می گذارد؛ و چنین است که فرزندان او بهترین انسان های روی زمین هستند.

و از این روست که خداوند بر پیامبر (ص) به سبب اعطای فاطمه ( س) منت می نهد و او را به شکر گزاری فرا می خواند و می فرماید : " انا اَعطیناکَ الکَوثر  فَصَّل لِربِّک وَانحر  اِن شانِئکَ هُوالَابتَر . ( سوره کوثر)

ای زهرای زندگی!

ای اسوه عفاف!

از تو می آموزیم : حیا و حجاب را در جامعه ، متانت و ادب را در گفتار ، سادگی و دوری از تجملات را در زندگی، تن پوش قناعت را در معاش، حسین پروری و زینب آفرینی را در تربیت!

ای زهرای نجابت!

از تو درس می گیریم:

تعالی روح و جان را در سایه عبادت ، شکوه زندگی را درصفا وصداقت، حمایت از رهبری را در سیاست ، و استقامت و نستوهی را در دفاع ازامامت.

از تو می آموزیم: سرنهادن برسجاده عبودیت را، دست نیاز گشودن به آستان خدای بی نیاز را، زمزمه و راز و نیاز و نماز را ، شیرینی کام جان با تلاوت قرآن را، یتیم نوازی و احسان و دستگیری از بینوا را ، تلاشروزانه و نجوای شبانه را، دین شناسی ، معرفت آموزی و پارسایی را.

چگونه بودن را، و ... چگونه زیستن را.

ای بتول بیداری  و بزرگواری!

سخنانت در زیبایی و عمق به وحی می ماند، رفتارت، آینه خلق و خوی" رسول الله"، قلب......

خداوند به پیامبر(ص) سه معجزه داد: قرآن ، علی و فاطمه

اسلام در قالب کلمات قرآن ، در سیمای یک مرد ، علی و در کالبد یک زن ، فاطمه است. پیامبر این سه تصویر از اسلام را یکجا به بشریت ارائه کرد. این هر سه ، معجزه بودند و هستند و خواهند بود. هیچ کتابی مانند قرآن  در تاریخ بشر پدیدار نشده و نخواهد شد. این سه معجزه با هم مشابهت ها و تفاوت هایی دارند ، این هر سه نشانه خداوندند و خدا را به مخاطبان خود نشان می دهند. این هر سه راه خدایند و هر کس در متن پیام آنها حرکت کند ، به خدا خواهد رسید و هیچ مردی تا آنجا که علی با بال و پر عشق و ایمان پرواز کرد ، صعود نخواهد کرد. این هر سه ، میثاق خدا با مردم اند. این هر سه ، میزان سنجش و داوری درباره چگونه بودن و چگونه شدن مردم اند. این هر سه صور ناسوتی پدیده های ملکوتی اند . این هر سه ، با اراده خاص خداوند پدید آمده اند. این هر سه ، دلیل وجود خداوندند. این هر سه ، نقش جاویدان در تاریخ بشر داشته و خواهند داشت. این هر سه هادی و در نتیجه شافع شیفتگان و پیروان خودند.

از سوی دیگر فاطمه و علی به یکدیگر شباهت های شگفت انگیزی داشته اند. ولادت این هر دو معجزه آمیز بوده است. دیوار کعبه در پیش پای فاطمه بنت اسد که به علی حامله بود و از درد به خود می پیچید شکافت و راه برای ورود او به داخل کعبه باز شد و شکاف دیوار مجدداً به هم آمد و فاطمه بنت اسد پسرش علی را در داخل کعبه زائید و پس از سه روز  از کعبه خارج شد در حالی که شادمان و پیروز فرزندش علی را که خانه زاد خانه ی خدا بود در آغوش خود می فشرد. ولادت علی ، مانند ولادت عیسی با اعجاز الهی همراه بود. ولادت فاطمه نیز حکایت شگفت آفرینی دارد : چهل روز دوری پیامبر از خدیجه به دستور خدا در حالی که جانش از عبادت سیراب می شد و روحش در عشق به خدا و در انتظار تقدیر او بی تابی می کرد. پس از چهل روز دوری از خدیجه افطار با غذای بهشتی و سپس انعقاد نطفه ی فاطمه و آغاز زندگی جنینی او در رحم خدیجه و گفت و گوی شهودی او با مادرش در این دوران و تولد او در تنهایی مطلق مادر و در فضایی که در آن مرز میان ناسوت و ملکوت محو شده بود و کمک روح بزرگترین زنان تاریخ بشر به ولادت فاطمه و احساس نزدیکی عمیق خدیجه به خدا در شرایطی که دیگران.....

باز من و جاری شطی ز نور

باز من و زمزمه های حضور

باز زلال نفس آب ها

روشنی و وسعت مهتاب ها

جشن و چراغانی آیینه ها

فصل غزلخوانی باد صبا

زمزمه هایی که خبر می دهند

مژده ز میلاد سحر می دهند

.....
مژده  دری.

در این جا و در پهنه دشت سجاده ها می توان رویش گل های یاس و نسترن را به نظاره نشست. این جا، در نیایشگاهی که حریری از سکوت و هاله ای از تسلیم ، تو را به خود فرا می خواند، می توان آوای خوش جبرییل را شنید و عطر دست های محمد(ص)، این آخرین پیامبر الهی را استشمام کرد. با خود می گویی که راز و رمز این معراج چیست؟ چگونه می توان به یک آسمان باور پاک و حقیقت ناب عروج کرد؟ در پی پاسخی هر چند ناتمام و به اندازه عقل بشر هستی، می یابی آن را، می یابی اگر جویا باشی.

در این جا با خود می اندیشی که بر روی سجاده نیاز و پس از پایان هر نماز، تسبیحی تو را به سوی خود می خواند و تسبیح در دستان تو جای می گیرد و دانه های آن با انگشتان تو آشنا می شوند. این ملاقات همه روزه، تو را به یک " عادت" مبتلا ساخته بود. اینک اما باید صندوقچه اسرار را بازگشایی تا حقیقت بر تو آشکار گردد.

به یاد می آوری که بزرگی می گفت: روزی که فاطمه زهرا(س) از کار روزانه خسته می شد و دستان همیشه به دعا بسته اش، پینه می بست، به اطاعت از علی (ع)، قهرمان محراب و میدان- به سوی پدر روان می شود و از سختی کار منزل برای او درد دل می کند. وا گویه های فاطمه، دل دریایی پدر را می سوزاند و در پاسخ به درخواست او که کنیزی می خواست تا یاری گر او در امور خانه باشد، می فرماید:

" آیا چیزی را به شما نیاموزم که بهتر از هر خدمت کاری باشد؟! پس آن را از من فرا گیرید. سی و چهار مرتبه تکبیر گویید، سی و سه مرتبه " الحمدلله" و خداوند را با سی و سه مرتبه " سبحان الله" گفتن، ستایش کنید. "

آن بزرگ می گفت: فاطمه با شنیدن این سخنان، سر را بلند کرده و دو ( یا سه) بار می گوید :" از خدا و رسولش راضی و خشنود شدم."(1)

برخی روایات می گویند که پیامبر رحمت پس از آموزش این اکسیر شگفت انگیز -  تسبیحات حضرت زهرا(س) - فرمود:

" این ( اذکار) برای توبرتر از آن چه می خواهی هست و نیز بهتر از دنیا و آن چه در آن است."(2)

پس تو ای دوست من؛ هم رای و همراه من.....