حضرت امام خمینی (ره) از فرزندان حضرت زهرا(س) است و در مکتب او پرورش یافته و عمر شریف خویش را در اهداف والای اسلام واهل بیت(ع) سپری نموده است. هم زمانی میلاد امام خمینی و میلاد فاطمه زهرا(س) بر اهمیت این مناسبت، دو چندان، افزوده است. حضرت امام در برخی از پیام ها و سخنرانی های خود به ترسیم و توصیف شخصیت جاودانه فاطمه زهرا(س) پرداخته اند، اما به این نکته نیز باید توجه داشت که آنچه بیان کرده اند تنها اشاره به بخشی از فضایل بی پایان و وصف ناشدنی زهرای مرضیه(س) است، که تبیین همه آن، اصولا از قدرت بشر خارج است.

اینک سخنان حضرت امام را تحت عناوینی چند ، به شما خواننده گرامی تقدیم می داریم:

1- فاطمه (س) مایه افتخار

دردنیایی که درآن زندگی می کنیم، از گذشته تا حال، انسان ها برحسب دیدگاه خود از جهان و انسان و زندگی، به اشیاء یا اشخاصی افتخار می کرده اند و آنها را مایه فخر و مباهات خود دانسته اند، اما حضرت امام، فاطمه زهرا( س) را مایه افتخار می دانند.

الف) افتخار جهان هستی

روز پر افتخار ولادت زنی [ است] که از معجزات تاریخ و افتخارات عالم وجود است.(1)

" زنی که عالم به او افتخار دارد."(2)

ب) افتخار خاندان وحی

" زنی که افتخار خاندان وحی......

میلادش تولد بهاراست ؛ تولد آب است و تولد هر چه پاکی و زلالی .

میلادش از هر سو رحمت است. از آن جهت که ادامه ی راه انبیاست.

فاطمه ( س) امتداد راه انبیاست. اگر او نبود، طریق انبیا ابتر می ماند و این سلسله ی پیوسته به بن بست می رسید.

فاطمه ، فاطمه نامیده شد؛ چون از هر زشتی و پلیدی بری بود و ناپاکی در او راه نداشت؛ هر چه بود، عصمت بود و عفاف و پاکی .

فاطمه آن گونه بود که هر گاه پیامبر (ص) او را می دید ، تسکین می یافت و او  همیشه با یک سبد شکوفه ی لبخند به استقبال پدر می رفت.

فاطمه در خانه ی همسر  نیز چنین....

ای زهرای زندگی!

ای اسوه عفاف!

از تو می آموزیم : حیا و حجاب را در جامعه ، متانت و ادب را در گفتار ، سادگی و دوری از تجملات را در زندگی، تن پوش قناعت را در معاش، حسین پروری و زینب آفرینی را در تربیت!

ای زهرای نجابت!

از تو درس می گیریم:

تعالی روح و جان را در سایه عبادت ، شکوه زندگی را درصفا وصداقت، حمایت از رهبری را در سیاست ، و استقامت و نستوهی را در دفاع ازامامت.

از تو می آموزیم: سرنهادن برسجاده عبودیت را، دست نیاز گشودن به آستان خدای بی نیاز را، زمزمه و راز و نیاز و نماز را ، شیرینی کام جان با تلاوت قرآن را، یتیم نوازی و احسان و دستگیری از بینوا را ، تلاشروزانه و نجوای شبانه را، دین شناسی ، معرفت آموزی و پارسایی را.

چگونه بودن را، و ... چگونه.....