حسین جان ! ذكرهایم به هزار هزار رسیده است و هنوز از تو خبری نیست . خودت گفتی حكایت این تسبیح ، حكایت شاهپرهای سیمرغ است . گفتی كه یك دوره ذكر « بالحسین » بگویم ،‌ هر جا كه باشی ، حاضر می شوی ، یادت هست ؟ حالا اینجا ، زیر این همه سنگ و آجر ، توی این كانال  كوچك ، مابین تیرآهن ها  گیر افتاده ام .  از صبح كه نهالستان را زده اند ، كار من شده است ذكر « بالحسین » ، شاید كه بیایی . و نیامدی .

تسبیح بی رنگ است ، مثل اشك چشم كه در دل هر دانه اش ، یك قطره كوچك قرمز جا داده باشند ، مثل خون ، گفتی  تسبیح را از پیرزن دستفروشی خریده ای ، در آبادان روزهای آرام ، گفتی  پیرزن به زبان مادران عرب ، برای بچه ایكه نداشت ، لالایی می خواند : دلی لای ، دلی لای ...

گفتی  تسبیح را برای من خریده ای تا سرگرم باشم و با ذكری ، روزهای دوری را كوتاه كنم . اما همیشه  این طور نیست ، می دانی ؟  امروز صبح بوی الهام ، توی این پایگاه پیچیده بود. با اولین آژیر  خطر حمله هوایی كه دروغ بود همگی از شهر زدند بیرون ، نمی دانم چرا من از نیمه راه برگشتم .

طیبه گفت : مریم  به من الهام شده است شهر رامی زنند .

دكتر گفت:  باز دیوانگی ات گل كرده است ؟

ماه منیر گفت : من از تنهایی می ترسم ما همیشه با هم بوده ایم .

گفتم چیزی را جا گذاشته ام كه باید پیداش  كنم . برویدخودم را به شما می رسانم . حسین!دنبال تسبیح تو آمده بودم .آن را كنار رختخوابم جا گذاشته بودم . گشتم و پیدایش كردم . همینكه خواستم برگردم ، با صدای آژیر  حمله هوایی كه راست بود ، زمین لرزید و سقف ، با صدای بلند انفجار پایین آمد . حالا من از همگی بی خبرم . خدا خدا می كنم رفته باشند . حساب كه می كنم ،  می بینم باید رفته باشند .

این پاها شده اند و بال گردن من ، می بینی ، این پاها  كه تا به حال بارها مرا از مهلكه نجات    داده اند ، پاهایی كه تا می شد ، از آنها كار كشیده ام . حالا زیر این همه خاك و سنگ و تیرآهن مانده اند . اصلاً پایین  بدنم را حس نمی كنم . شاید به خاطر فشار خاك و سنگهاست . چطور افتادم اینجا ؟ نمی دانم  چطور جان به در بردم ؟  نمی دانم  اما حالا این خوابرفتگی  پاها ، اذیتم می كند.....

من هنوز تاثیر عمیقی را كه خواندن اولین شعر فارسی مربوط به وقایع جانگداز کربلا بر من نهاد ، به یاد می آورم.

آن شعر یکی از مرثیه های قاآنی بود که با این کلمات شروع می شد:

 بارد چه ؟ خون زدیده ، چه سان؟ روز و شب ، چرا؟ از غم ، كدام غم؟ غم سلطان اولیا

این شعر همراه با سبک حیرت آور پرسش و پاسخ خود ، بیشتر به بیان وقایع غمبار و احساسات زاهدانه شاعر می پردازد. این زمانی است که شاعر به شهادت فرزند محبوب رسول خدا به دست سپاهیان بنی امیه می اندیشد. موضوع ریاضت و شهادت از قدیم الایام نقش مهمی در تاریخ مذهبی از زمانهای اولیه ایفا نموده است. پیش از این در افسانه های خاور نزدیک ما از قهرمانی می شنیدیم که کشته می شود ولی با مرگش احیای زندگی را تضمین می نماید: اسامی آتیس (Attis) و اوزیریس (Osiris) به ترتیب ازسنن تمدن بابلی و مصری بهترین مثال برای بینش مردمان عصر باستان است که بیان می کند : بدون مرگ هیچ راهی برای ادامه زندگی وجود ندارد و یا اینکه خونریزی برای یک هدف مقدس از هرچیز دیگری با ارزشتر است.

از خود گذشتگی و جانبازی وسایلی برای دستیابی به مقامهای رفیع تر در زندگی هستند. از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره نمود:

 مثلا زمانی که شخصی تمام دارایی خویش را می بخشد و یا زمانی که اعضای خانواده ی  شخص قربانی ، می شوند تا به درجات معنوی بالاتری دست یابند ، همچنین داستانی در قرآن و كتاب مقدس پیرامون ابراهیم ( علیه السلام ) آمده است و بیان می دارد که ایشان بدون سوال و با اعتماد کامل....

بسوز اى دل ، كه امروز اربعین است ، عزاى پور ختم المرسلین است ، مرام شیعه در خون ریشه دارد، نگهبانى ز خط خون، چنین است .

حسین بن على سالار دین است. امام و رهبر اهل یقین است. قیام كربلایش تا قیامت سراسر درس، بهر مسلمین است .

حسین است آن كه با حق همنشین است ، خدا را حجت و دین را امین است ، حسین است آن كه در «خط شهادت‏» امام اولین و آخرین است.

حسین است آن كه حق را جاودان كرد ، حسین است آن كه باطل را عیان كرد ، حسین است آن كه حكم دین بیان كرد ، حسین است آن كه با قرآن، قرین است.

دلا ! كوى حسین، عرش زمین است ، مطاف و كعبه ی اهل یقین است. اگر جمع شهیدان، حلقه باشند حسین بن على، آن را نگین است .

افق، از خون پاكان لاله گون است. نهال دین حق ، محتاج خون است. براى یارى حق ، بهترین راه ، شهادت در ره قرآن و دین است .

شهادت ، زندگى در «لامكان‏» است....

در غروب عطش آلود، وقتى برق شقاوت خنجرى آبگون بر حنجره آخرین شهید نشست. وقتى صداى شكستن استخوان در گوش سم‏ها پیچید و آنگاه كه خیمه‏ها در رقص شعله‏ها گم شدند، جلادان همه چیز را تمام شده انگاشتند. هشتاد و چهار كودك و زن، در ازدحام نیزه و شمشیر، از ساحل گودالى كه همه هستى‏شان را در آغوش گرفته بود، گذشتند. تازیانه در پى تازیانه ، تحقیر و توهین و قاه ‏قاهى كه با آه آه كودكان گره مى‏خورد ، گستره میدان شعله‏ ور را مى‏پوشاند.

دشمن به جشن و سرور ایستاده است و نوازندگان، دست افشان و پایكوبان، در كوچه‏هاى آراسته، به انتظار كاروانى هستند كه با هفتاد و دو داغ، با هفتاد و دو پرچم، با شكسته‏ترین دل و تاول‏زده‏ترین پا، به ضیافت تمسخر، طعنه، خاكستر و خنده آمده است.

زنان با تمامى زیورآلاتشان به تماشا آمده‏اند. همه را اندیشه این است كه با فرو نشستن سرها بر نیزه، همه سرها فرو شكسته است.

اما خروش رعدگونه زینب‏علیها السلام، آذرخش خشم سجادعلیه السلام و زمزمه حسین‏علیه السلام بر نیزه، همه چیز را شكست. شهر یكپارچه ضجه،اشك و ناله شد و باران كلام زینب.....

روز بیستم ماه صفر، روز اربعین  و به قول شیخین( شیخ مفید و شیخ طوسی) روز رجوع ِ اهل حرم امام حسین علیه السلام از شام به مدینه، و روز ورود جابربن عبدالله انصاری است به کربلا به جهت زیارت امام حسین علیه السلام و او اولین زائر آن حضرت است و زیارت آن حضرت دراین روز مستحب است. که به فرموده ی امام حسن عسکری علیه السلام از نشانه های مؤمن است.

قال العسکری علیه السلام:

علامات المؤمنین خمس : صلاةُ الاحدی و الخمسین و زیارةُ الاربعین والتـَختم فی الیَمین و تـَعفیرُ الجـَبین و الجَهر ببسم الله الرحمن الرحیم. (1)

از حضرت امام حسن عسکری علیه السلام روایت شده که فرمودند:

علامات مؤمن پنج چیز است:

1- اقامه ی پنجاه و یک رکعت نماز فریضه و نافله در شبانه روز.

2- زیارت اربعین.

3- انگشتر به دست راست کردن.

4- جبین را در سجده بر خاک گذاشتن.

5- در نماز بسم الله الرحمن الرحیم....