انا المهدى؛ من موعود زمانم، صاحب عصر، پرورده دامن نرگس و آورنده عدل خدا.

من مهدى، قائمه گیتى، خرد هستى و ادامه خدایم.

شكیب شما در سراشیب عمر. میوه باغ آفرینش، فراخى آسمانها و نجابت زمین.

من گریه‏هاى شما را مى‏شناسم.

با انتظار شما هر شام دیدار مى‏كنم.

نغمه‏گر ندبه‏هاى شما در میان كاج هاى غیبتم.

اشك هاى شما آینده من است.

دلتنگی هاى من، گشایش بخت ‏شماست.

من موى گره در گرهم را نذر پریشان شمایان كرده‏ام .

انا المهدى؛ من موعود زمانم، پرورده دامن نرگس و آورنده عدل خدا.

با من از همه آنچه در دل دارید بگویید.

از گرانى بار انتظار؛

از تیرگى شبهاى غیبت؛

از هیمنه جور؛

از هیبت گناه، از فریب سراب، از دروغ خنده‏ها و از دورى اقبال.

یكى از رسالت هاى مهم «مهدى موعود» علیه‏السلام، احیاى قرآن و زنده كردن تعالیم اسلام است زیرا مى‏دانیم آن حضرت هنگامى ظهور خواهد كرد كه از قرآن جز اثرى و از اسلام جز اسمى باقى نماند. ممكن است كسى بگوید مگر اسلام و قرآن مى‏میرد كه امام زمان علیه‏السلام، آن را زنده مى‏كند؟ با این كه امام صادق علیه‏السلام، در یكى از سخنان ارزشمند خود، جاوید بودن «قرآن‏» را به دوام و استمرار نوامیس حیرت‏انگیز طبیعت تشبیه كرده و فرموده است:

« ان‏ القران حى لم یمت و انه یجرى كما یجرى‏ اللیل والنهار و كما یجرى ‏الشمس والقمر»؛ قرآن كتاب زنده‏اى است كه مرگ و نیستى در آن راه نمى‏یابد و مانند شب و روز و آفتاب و ماه، سارى و جارى است. (1)

البته حقایق دینى و اصول كلى كه دین ذكر كرده است مردنى نیست و هرگز نمى‏میرد. چیزى در اجتماع قابل مردن و یا منسوخ شدن است كه یك اصل بهترى جاى آن را بگیرد. مثلا «هیأت بطلمیوس‏» به عنوان یك اصل علمى مدتى در دنیا زنده بود، بعد حقایق و اصول دیگرى در هیات و آسمان ‏شناسى پیدا شد و هیأت بطلمیوس را از بین برد اما این معنى درباره اسلام با توجه به خاتمیت آن صادق نیست.

پس این كه در روایات وارد شده است كه « قرآن یا سنت مى‏میرد باید كسى یا كسانى باشند كه آن را زنده كنند»، به چه معنى است؟

حضرت على علیه‏السلام، در نهج‏البلاغه از دوستان و یاران با وفاى خویش چون عمار و ابن ‏تیهان ‏و ذوالشهادتین به این صفت‏ یاد كرده است كه آنها دین را زنده كردند.

«واحیواالسنة و اماتواالبدعة‏» ؛ آنها سنت پیامبر را زنده كردند و بدعت را میراندند. (2)

و درباره امام زمان علیه‏السلام، با این تعبیر فرموده است كه: « و یحیى میت‏الكتاب والسنة‏»؛ قرآن و سنت مرده را زنده مى‏كند. (3)

پس آنچه مى‏میرد حقیقت دین نیست، بلكه غرض آن است كه دین در میان مردم مى‏میرد. آرى وقتى كه به دستورات دین در جامعه عمل نشود و قوانین آن پیاده نگردد، مى‏توان گفت كه دین در آن جامعه مرده است. چرا كه مردن یك قانون متروك شدن آن است و این كه امام زمان علیه‏السلام، آن را زنده مى‏كند به این معنى است كه تعالیم اسلام و قوانین متروكه قرآن را به جریان مى‏اندازد و آن را در جامعه پیاده مى‏كند. به عبارت دیگر آنقدر وصله‏ها و بدعت ها به دین بسته مى‏شود كه حقیقت آن زیر پرده‏هاى ضخیم اوهام پنهان مى‏گردد و غبار كهنگى بر چهره‏اش مى‏نشیند و آن را فرسوده مى‏سازد. یكى از اقدامات اساسى حضرت ولى امر پیراستن اسلام از این وصله‏ها، بدعتها، خرافات و تحریف ها و تفسیرهاى نادرست و تلقى‏هاى غلطى است كه به مرور زمان در اسلام پدید آمده و مى‏آید.

بنابراین ایشان اسلام را تجدید بنا مى‏كنند و لباس نو بر قامت آن مى‏پوشانند و گرد فرسودگى و كهنگى را از سیماى آن مى‏زدایند و سنت هاى مرده و فراموش شده را احیاء مى‏نمایند و مجموع این نوسازى‏ آنچنان‏ وسیع ‏و دگرگون‏ كننده خواهد بود كه در برخى از روایات از آن به « دین جدید» تعبیر شده است و سپس با پیاده كردن تعالیم اسلام در جامعه، فكر دینى را در میان مردم زنده مى‏كنند و در نتیجه دین........

مقدمه

نخستین مدعیان

امام منتظر و اعلام قیامت

اعجاز صاحب الزمانی

از مهدویت تا الوهیت

كلام آخر

مقدمه

اعتقاد به منجی آخرالزمان یكی از وجوه مشترك تمام ادیان و آیین ها ست. پیروان این ادیان معتقد اند كه در زمانی نامشخص فردی از اعقاب پیامبرشان یا آن كه خدا در كتاب آسمانی شان وعده داده است ظهور می كند و دنیا را از داد و برابری آكنده می سازد. در كتاب مقدس، مجموعه مزامیر داوود در مزمور 37 و بند 29 آمده است:" نیكان، دنیا را به ارث خواهند برد و تا به ابد در آن سكونت خواهند كرد" بی گمان دین اسلام نیز از این موهبت الهی بی بهره نیست، در قرآن كریم در سوره قصص آیه 5 آمده است:" و ما می خواهیم كه بر كسانی كه در روی زمین به زبونی كشیده شده اند، منت نهیم( و نعمت دهیم) و ایشان را پیشوا گردانیم و ایشان را وارث گردانیم"

اعتقاد به منجی آخرالزمان را می توان از پایه های اساسی اندیشه و تعالیم شیعی دانست. آنچه "تشیع" را در طول زمان و در شرایط بسیار سختی كه توسط "سنت" پیرامون گرفته شده بود، نجات داد و زنده نگاه داشت، همانا اندیشه و اعتقاد به ظهور مهدی آخر الزمان است. اندیشه تشیع از چندین منشا تغذیه می كند كه یكی از آنها بی گمان اعتقاد به ظهور فرزند رسول خدا مهدی(عج) است.

در این نوشتار سعی بر آن داریم تا با نگاهی اجمالی بر تاریخ ایران به بررسی ادعاهای مهدویت بپردازیم، ولی در همین ابتدا باید متذكر شد كه ادعای مهدویت در تاریخ با ادعاهای دیگری نظیر نبوت و در نهایت الوهیت همراه بوده است.

نخستین مدعیان

نخستین نشانه های ادعای مهدویت را می توان در میان زیدیان یافت. " از فرق متعدد شیعه تنها چهار فرقه در ایران اهمیت خود را همچنان حفظ كردند:1- نصیریه كه در سده های شش و هفت به آن دسته از غلاتی اطلاق می شد كه به علی قدرت الهی یا نیمه الهی نسبت می دادند (كلیه فرق دیگر شیعه، از جمله اسماعیلیان اینان را ملحد و كافر می دانستند) 2- زیدیان 3- اسماعیلیان و 4- امامیه. "(1)

زیدیان آن دسته از شیعیان بودند كه امام پس از امام سجاد(ع) را نه امام محمد باقر، كه زید بن علی می دانستند. از این رو به زیدیان شهره شدند. تمركز این گروه از شیعیان بیشتر در ولایات شمال ایران در گیلان و دیلمان و طبرستان، در شمال افغانستان فعلی و همچنین در یمن بود. علویان طبرستان كه ساداتی از خاندان حضرت رسول بودند در میانه دوره عباسیان در طبرستان قدرت را به دست گرفتند و تا عهد سامانیان بر این منطقه و یا مناطق پیرامون آن، عادلانه حكومت  كردند. در طول زمان شاخه های متعددی در زیدیه پدید آمد كه یكی از این شاخه ها جارودیه بود." جارودیه رهبران امت اسلامی پیش از علی را غاصب و كافر می دانستند. برخی از آنان به مهدویت محمد بن علی بن عمر بن علی بن حسین (نواده امام زین العابدین) صاحب طالقان (در بدخشان) معتقد بودند كه به امر المعتصم(27- 218) خلیفه عباسی به محبس افتاد. گروهی دیگر به مهدویت یحیی بن عمر بن یحیی بن حسین بن زید بن علی (از اعقاب امام سجاد) صاحب كوفه اعتقاد داشتند كه عاقبت در عهد المستعین (52- 248) كشته  شد."(2)

امام منتظر و اعلام قیامت

اسماعیلیان گروه دیگری از شیعیان بودند كه در مصر، بخش هایی از سوریه و ایران، ابتدا در برابر خلفای عباسی و سپس در برابر تركان سلجوقی به قدرتی بلامنازع تبدیل شدند. اسماعیلیه ایران اگرچه نتوانستند قلمروی یكپارچه فراهم آورند ولی هسته هایی از دژهای مستحكم در سراسر ایران آن روزگار ایجاد كردند كه می توانست خطری بالقوه برای حكومت های سنی مذهب متعصب باشد.......

مهدى موعود(علیه السلام) در كتب مقدسه هندیان

الف) بشارت ظهور حضرت مهدى(علیه السلام) در كتاب اوپانیشاد

ب) بشارت ظهور حضرت مهدى(علیه السلام) در كتاب «باسك»

ج) بشارت ظهور حضرت مهدى(علیه السلام) در كتاب «پاتیكل»

د) بشارت ظهور حضرت بقیة اللّه(علیه السلام) در كتاب «وشن جوك»

هـ) بشارت ظهور حضرت ولى عصر(علیه السلام) در كتاب «دید»

و) بشارت ظهور حضرت قائم(علیه السلام) در كتاب «دادتگ»

ز) بشارت ظهور حضرت حجة اللّه(علیه السلام) در كتاب «ریگ ودا»

ح) بشارت ظهور آخرین حجّت خدا(علیه السلام) در كتاب «شاكمونى»

الف) بشارت ظهور حضرت مهدى(علیه السلام) در «زبور داوود»

خوشبختانه هنگامى كه به ادیان آسمانى مراجعه مى كنیم، كتب آسمانى را سراسر مملوّ از امید، و سرشار از نویدهاى بهروزى و وعده هاى ظهور آن «مصلح جهانى» مى بینیم، و شاید براى برخى كمى تعجّب آور باشد كه در تمام ادیان و مذاهب بزرگ جهان، اعم از وثنیت، كلیمیت، مسیحیت، مجوسیت و آیین مبین اسلام . . . از مصلحى كه در پایان جهان ظهور خواهد كرد و به جنایتها و خیانتهاى انسانها خاتمه خواهد داد و شالوده حكومت واحد جهانى را، بر اساس عدالت و آزادى بنیان خواهد نهاد، گفتگو شده و برتر و بالاتر از همه، نوید ظهور آن مصلح بزرگ جهان، به خصوص در اسلام و قرآن نیز، به صورتى جامع تر، كامل تر، عمیق تر و جدى تر، مطرح شده است.

و جاى بسى خرسندى است كه اكثریّت قریب به اتّفاق نویدهایى كه در رابطه با ظهور «مصلح بزرگ جهانى» در كتابهاى آسمانى آمده است ـ اگر نگوییم همه آنها ـ تنها با وجود مقدّس مهدى موعود(علیه السلام)، آخرین بازمانده حجت الهى از امامان معصوم شیعه مطابقت دارد.

آرى اى عزیز ! نویدهاى مصلح بزرگ جهانى و بشارت ظهور مبارك حضرت مهدى(علیه السلام) علاوه بر قرآن مجید در تمام كتب مذهبى اهل ادیان مانند: كتاب زند، كتاب جاماسب، كتاب شاكمونى، كتاب جوك، كتاب دیدبراهمه، كتاب باسك، كتاب پاتیكل، كتاب دادنگ، كتاب ضفیناى نبى، كتاب اشعیاء، كتاب وحى كودك، كتاب حُكى نبى، كتاب مكاشفات یوحناى لاهوتى، كتاب دانیال نبى، انجیل متى، انجیل لوقا، انجیل مرقس، و سایر كتابها و الواح ذكر شده، و در همه این كتابها نویدها و بشارتهاى ظهور حضرت مهدى(علیه السلام) به عبارات و مضامینى كه همه اصالت و حقیقتِ «مهدویّت» را تأیید مى كنند، و آن را یك عقیده عمومى مشترك بین همه اُمّتها و ملّتها مى دانند، به روشنى بیان شده است.

اگر چه غیر از قرآن مجید، همه كتابهاى دیگر آسمانى مورد دستبرد و تحریف قرار گرفته است، ولى باز هم مطالبى در آنها دیده مى شود كه از دستبرد دگران مصون مانده، و در آنها عبارات و جملاتى از آمدن «مصلح جهانى» به چشم مى خورد.

جالب توجّه این كه: در تمام كتابهاى مقدّسى........

اصالت اعتقاد به ظهور مُنجى

انتظار ظهور «منجى» در بین یهود و نصارى

مسیح هاى دروغین

عقاید اقوام مختلف جهان درباره مصلح موعود

اسامى مقدّس حضرت مهدى(علیه السلام) در كتب مذهبى اهل ادیان

ادیان و نوید ظهور موعود

انتظار ظهور یك مصلح بزرگ آسمانى، و امید به آینده و استقرار صلح و عدل جاویدان، امرى فطرى و طبیعى است كه با ذات و وجود آدمى سر و كار داشته و با آفرینش هر انسانى همراه است و زمان و مكان نمى شناسد و به هیچ قوم و ملّتى اختصاص ندارد.

از این رو، همه افراد طبق فطرت ذاتى خود مایلند روزى فرا رسد كه جهان بشریّت در پرتو ظهور رهبرى الهى و آسمانى و با تأیید و عنایت پروردگار، از ظلم ظالمان و ستم ستمگران نجات یافته، شور و بلوا در جهان پایان پذیرد و انسانها از وضع فلاكت بار موجود نجات یابند و از نابسامانى و نا امنى و تیره روزى خلاص شوند و سرانجام به كمال مطلوب و زندگى شرافتمندانه اى  نایل آیند.

به همین دلیل، در تمام ادیان و مذاهب مختلف جهان، از مصلحى _ كه در آخر الزمان ظهور خواهد نمود و به جنایتها و خیانتهاى ضد انسانی خاتمه خواهد داد و شالوده حكومت واحد جهانى را بر اساس عدالت و آزادى واقعى بنیان خواهد نهاد _ سخن به میان آمده و تمام پیامبران و سفیران الهى در این زمینه به مردم با ایمان جهان، نویدهایى داده اند.

در این زمینه، یكى از نویسندگان معروف چنین مى نویسد:

«موضوع ظهور و علایم ظهور، موضوعى است كه در همه مذاهب بزرگ جهان واجد اهمیّت خاصّى است. صَرفِ نظر از عقیده و ایمان كه پایه این آرزو را تشكیل مى دهد، هر فرد علاقه مند به سرنوشت بشریّت، و طالب تكامل معنوى وقتى كه از همه نا امید مى شود، و مى بیند كه با وجود این همه ترقّیات فكرى و علمى شگفت انگیز، باز متأسّفانه، بشریّت غافل و بى خبر، روز به روز خود را به سوى فساد و تباهى مى كشاند و از خداوند بزرگ بیشتر دورى مى جوید، و از اوامر او بیشتر سرپیچى مى كند؛ بنا به فطرت ذاتى خود متوجّه درگاه خداوند بزرگ مى شود، و از او براى رفع ظلم و فساد یارى مى جوید.