- هدف از بعثت :

خطبه هاي بسياري در نهج البلاغه در ذکر سول خدا و تشريح علل رسالت ايشان آمده است. از اين خطبه ها مي توان به خطبه هاي 26 و 116 و 147 و 198 و 214 اشاره کرد. مواردي را که اميرمومنان علي(ع) در اين خطبه ها به آن اشاره نموده اند در 8 مورد زير قابل ذکر است:

. مردم را بترساند؛

. فرمان خدا را چنانکه بايد رساند؛

. حق را دعوت کننده باشد؛

. برآفريدگان گواه باشد؛

. پيام هاي پروردگارش را رساند؛

. بندگان خدا را از پرستش بتان برون آرد و به عبارت او وا دارد؛

7. از پيروي شيطان برهاند و به اطاعت خدا کشاند؛

. رساندن شريعت.      

اميرالمومنين که در روزهاي آغازين بعثت ايمان آورده و گام به گام و نفس به نفس نبي اکرم آمده چه گويا و رسا هدف از رسالت را بيان مي دارد و آن را رهايي از بند شياطين و طواغيت و راه يافتن به شرافت انساني مي نامد.

در اين ميانه رسول خدا چگونه و چه سان در راه دست يافتن به اين اهداف تلاش کرد. پاسخ اين سؤال را در مورد سوم مي توان يافت.

- تلاش هاي حضرت رسول در دوران رسالت:

حضرت امير در خطبه 116 نهج البلاغه تلاش حضرت رسول (ص) را چنين توصيف مي کند: " نه سستي کرد و نه باز ماند و در راه خدا با دشمنان او جهاد کرد، نه ناتوان شد و نه عذري آورد." چنانکه مي نمايد امام علي(ع) با کلام سحرانگيز خويش پايمردي و روح خستگي ناپذير حضرت رسول را مي ستايد.....

- هدف از بعثت :

خطبه هاي بسياري در نهج البلاغه در ذکر سول خدا و تشريح علل رسالت ايشان آمده است. از اين خطبه ها مي توان به خطبه هاي 26 و 116 و 147 و 198 و 214 اشاره کرد. مواردي را که اميرمومنان علي(ع) در اين خطبه ها به آن اشاره نموده اند در 8 مورد زير قابل ذکر است:

. مردم را بترساند؛

. فرمان خدا را چنانکه بايد رساند؛

. حق را دعوت کننده باشد؛

. برآفريدگان گواه باشد؛

. پيام هاي پروردگارش را رساند؛

. بندگان خدا را از پرستش بتان برون آرد و به عبارت او وا دارد؛

7. از پيروي شيطان برهاند و به اطاعت خدا کشاند؛

. رساندن شريعت.      

اميرالمومنين که در روزهاي آغازين بعثت ايمان آورده و گام به گام و نفس به نفس نبي اکرم آمده چه گويا و رسا هدف از رسالت را بيان مي دارد و آن را رهايي از بند شياطين و طواغيت و راه يافتن به شرافت انساني مي نامد.

در اين ميانه رسول خدا چگونه و چه سان در راه دست يافتن به اين اهداف تلاش کرد. پاسخ اين سؤال را در مورد سوم مي توان يافت.

- تلاش هاي حضرت رسول در دوران رسالت:

حضرت امير در خطبه 116 نهج البلاغه تلاش حضرت رسول (ص) را چنين توصيف مي کند: " نه سستي کرد و نه باز ماند و در راه خدا با دشمنان او جهاد کرد، نه ناتوان شد و نه عذري آورد." چنانکه مي نمايد امام علي(ع) با کلام سحرانگيز خويش پايمردي و روح خستگي ناپذير حضرت رسول را مي ستايد و آيه 127 از سوره توبه اين جملات را تصديق مي کند خداوند در توصيف تلاشهاي پيامبراکرم(ص) مي فرمايد." لقد جاء کم رسول من انفسکم عزيز عليه ما عنتم حريص عليکم بالمومنين رئوف رحيم " همانا رسولي از جنس شما براي هدايت خلق آمد که از فرط محبت و نوع پروري ، فقر وپريشاني و جهل وفلاکت شما بر او سخت مي آيد وبرآسايش ونجات شما بسيار حريص وبه مومنان رئوف ومهربان است .

در خطبه اي ديگر( خطبه 185) در تشريح تلاش هاي حضرت ختمي مرتبت آمده است: "او را با حجت هاي الزام کننده فرستاد و با پيروزي آشکار و راه پديدار. پس رسالت خود را آشکارا رساند و مردم را به راه راست واداشت و آن راه را بديشان نماياند. نشانه ها بر پا کرد براي راه يافتن با چراغ هاي روشن. رشته هاي احکام اسلام را استوار کرد و دستاويزهاي آن را محکم و پايدار."

حضرت امير در خطبه 190 بيان مي کند:" گواهي مي دهم که محمد(ص) بنده و فرستاده اوست. به طاعت خدا خواند و دشمنانش او را با جهاد در دين مقهور گرداند. هم داستاني- کافران- بر دروغگو خواندن او، وي را از دعوت بازنگردانيد و کوشش در خاموش ساختن نور وي، او را بر جاي ننشانيد."

و اين پايمردي، استقامت و کوشش مداوم ميسر نمي شد اگر حضرت رسول ميراث دار انبياء و خاتمه بخش محاسن و سجاياي آنان نبود.

- علو خاندان و مرتبه ايشان:

نبي مکرم اسلام در انتهاي سلسله انبيا و رسولان با ميراثي برگرفته از تمام حسنات و نيکي هاي آنان گام در راه هدايت بشر مي نهد. امام علي(ع) در خطبه 87 در اينباره مي فرمايد: " آنان را( پيامبران) در بهترين وديعت جاي به امانت سپرد و در نيکوترين قرارگاه مستقر کرد. از پشتي به پشت ديگرش داد، همگي بزرگوار و زهدان هاي پاک و بي عيب و عار… تا آنکه تشريف بزرگواري از سوي خداي باري به محمد(ص) رسيد و او را از بهترين خاندان و گرامي ترين دودمان برکشيد. از درختي که پيامبران خود را از آن جدا کرد و امينان خويش را برگزيد و بيرون آورد…"

اميرالمومنين خاندان و اصالت رسول مکرم اسلام را با اين صفات مي ستايد؛ شريفترين پايگاه، کان هاي ارجمندي و کرامت و مهدهاي پاکيزگي و عفت، چراغداني پرنور براي روشني جهان، خانداني که چراغ هاي ظلمتند و چشمه هاي حکمت، از سرزمين بطحاء( سرزمين فخر و بزرگواري)، هرگاه( خداوند) آفريدگان را به دو فرقه کرد او را در بهترين گروه در آورد.

حضرت امير در خطبه 161، جايگاه حضرت رسول را چنين توصيف مي کند: " او را برانگيخت با نور رخشا و برهان هويدا و راه پيدا و کتاب راهنما، خاندان او نيکوترين خاندان است و او بهترين درخت آن درختستان است. شاخه هاي آن راست و ميوه هاي آن نزديک و در دسترس همگان است. "

- وصف پيامبر:

چنانکه گفته شد وصف راستين و حقيقي حضرت رسول(ص) را بايد در کلام اميرالمومنين جست. اين توصيفات چنان لطيف و چنان ژرف اند که آدمي را در برابر سحر کلام و عمق معنا به تعجب واميدارند. در ادامه خطبه 87 توصيف حضرت رسول را چنين مي خوانيم: " او پيشواي کسي است که راه پرهيزکاري پويد… چراغي است که پرتو آن دميد و درخششي است که روشني آن بلند گرديد، و آتش زنه اي است که نور آن درخشيد. رفتار او ميانه روي در کار است و شريعت او راه حق را نمودار. سخنش حق را از باطل جدا سازد و داوري او عدالت است."

همچنين توصيف زيباي ديگري را در خطبه 105 نهج البلاغه مي يابيم: " خدا محمد(ص) را برانگيخت. گواهي دهنده، مژده رساننده و ترساننده، بهترين آفريدگان، آنگاه که خردسال مي نمود، نژاده تر؛ هنگامي که کهن سال بود، پاکيزه تر پاکيزگان در خوي، گاهِ بخشش ابر برابر دستش خشک مي نمود." و اين جمله پاياني چه زيبا ودل انگيز بخشندگي حضرت رسول را مي ستايد، چونان عاشقي که معشوق را مي ستايد ؛ و به راستي کجا مي توان کسي را يافت که عاشق تر از علي بر رسول خدا باشد.

در خطبه 160 حضرت امير نحوه زندگاني حضرت رسول اکرم را چنين توصيف مي کند: " از دنيا چندان نخورد که دهان را پرکند و بدان ننگريست چندان که گوشه چشم بدان افکند. تهيگاه او از همه مردم لاغرتر بود و شکم او از همه خالي تر، دنيا را بدو نشان دادند، آن را نپذيرفت و چون دانست خدا چيزي را دشمن مي دارد، آن را دشمن دانست و چيزي را خوار مي شمرد آن را خوار انگاشت.…. او که درود خدا بر وي باد روي زمين مي خورد و چون بندگان مي نشست و به دست خود پاي افزار خويش را پينه مي بست و جامه خود را وصله مي نمود و بر خر بي پالان سوار مي شد و ديگري را بر ترک خود سوار مي فرمود. "

اوصاف ديگري را که مي توان در خلال خطبه هاي حضرت امير يافت در چند مورد زير خلاصه کرده ايم:

. دنيا را خوار ديد و کوچکش شمرد؛

. هيچ آفريده را در فضيلت به پايه او نتوان آورد؛

. مايه شکيبايي براي کسي که شکيبايي مي طلبد؛

. نشانه ايي براي قيامت؛

. مژده دهنده به بهشت و ترساننده از عقوبت؛

. سنگي بر سنگي ننهاد تا جهان را ترک گفت؛

7. ديده تاريک بين بدو روشن ؛

و به راستي وبنا به فرمايش حضرت امير در زندگاني نبي مکرم اسلام براي ما نشانه هايي است که ما را به زندگي راستين رهنمون مي سازد واز زشتي ها و عيبهاي دنيا جدا مي نمايد .

توصيف منش و زندگي حضرت رسول را در کلام اميرالمومنين آورديم و چه نيکوست که وداع با ايشان را نيز از کلام همان بزرگمرد بياوريم که سخن از دل برآمده هر مسلمان مومني است: " پدر ومادرم فدايت باد . با مرگ تو رشته اي بريد که در مرگ جز تو کس چنان نديد . پايان يافتن دعوت پيامبران وبريدن خبرهاي آسمان ، چنانکه مرگت ديگر مصيبت زدگان را به شکيبايي واداشت وهمگان را در سوگي يکسان گذاشت . و اگر نه اين است که به شکيبايي امر فرمودي و از بيتابي نهي نمودي اشک ديده را با گريستن بر تو به پايان مي رسانديم ، و درد همچنان بي درمان مي ماند و رنج واندوه هم سوگند جان ، واين زاري وبي قراري در فقدان تواندک است . ليکن مرگ را باز نتوان گرداند و نه کس را از آن توان رهاند . پدر ومادرم فدايت، ما را در پيشگاه پروردگارت يادآر و در خاطر خود نگاه دار.

منبع:بنياد بين المللي غدير