چو بر سریر ولایت نشست خسرو دین

فلك نهاد به درگاه او سر تمكین

بیا كه صبح هدایت دمید و شد تابان

 در آسمان ولایت ستاره دهمین

ز نسل احمد مرسل ز دوده حیدر

ز نور فاطمه طاووس باغ علیّین

ز آسمان امامت دمید خورشیدی

كه آفتاب جمالش گرفت روی زمین

به سالكان حقیقت دهید مژده كه گشت

امام هادی فرمانروا و رهبر دین

ستاره‌ای كه ز انوار چهره، روشن كرد

فضای كون و مكان را به نور علم و یقین

مه سپهر فضیلت، محیط جود و كرم

شه سریر ولایت چراغ شرع مبین

طلیعه‌ای كه ز بهر طواف شمع رُخش

گشوده بال چو پروانه جبرئیل امین

شهنشهی كه شهان پیش خاك درگاهش

كشیده دست ز تخت و كلاه و تاج و نگین

مهی كه بهر تماشای آفتاب رُخش

نشسته در صف گردون ستارگان به كمین

سُرور سینه زهرا، سلیل ختم رسل

نهال گلشن طاها و روضه یاسین

به پیش تربت پاكش دم از بهشت مزن

كه خاك اوست مصفّاتر از بهشت‌ برین

ضمیر اهل یقین از صفای او روشن

دهان اهل ادب از كلام او شیرین

رُخش طلیعه آیات كبریاست بخوان

صفات ذات خدا را از آن خطوط جبین

چو دُرّ لئالی طبعش به گوش دل آویز

كه طبع اوست گرانمایه گنج دُرّ ثمین

شهی كه حكم ولایش ز بامداد ازل

نوشته كلك قضا بر صحیفه تكوین

حصار علم و یقین شد به دست اوستوار

كتاب فضل و شرف شد به نام او تدوین

"رسا" چو خواست كه دفتر به زیور آراید

نموده نامه به نام مباركش تزیین

"دكتر قاسم رسا"