"طوبی لمن ادرک ایامه و سمع کلامه"؛ خوشا به سعادت کسی که روزگار او را درک کند و اوامر او را گوش فرا دهد.

(امام حسن مجتبی علیه السلام)

روزگار پرآشوب عهد امام حسن مجتبی علیه السلام موجب شد که شیعیان نتوانند احادیث فراوانی از آن حضرت بشنوند و برای نسل های بعدی روایت کنند، از این رهگذر روایات مربوط به حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف  نیز از آن حضرت کمتر روایت شده است که آنچه به دست ما رسیده در اینجا می آوریم:

"بعد از امضای قرارداد صلح با معاویه، برخی از شیعیان ناآگاه به خدمت امام حسن مجتبی علیه اسلام رسیده، او را برای پذیرش صلح سرزنش کردند. امام حسن علیه السلام فرمود:

شما نمی دانید که من برای شما چه کرده ام؟ به خدا سوگند آنچه من انجام داده ام برای شما از تمام این جهان سودمندتر است. مگر نمی دانید که من امام شما هستم؟ اطاعت من بر همه شما واجب است، و به صریح فرمایش رسول اکرم صلی الله علیه و آله یکی از دو سروران جوانان بهشتی هستم؟ مگر نمی دانید که هنگامی که حضرت خضر علیه السلام کشتی را سوراخ کرد و جوانی را کشت و دیوار را تجدید بنا کرد حضرت موسی خشمگین شد، زیرا سبب و حکمت آنها را نمی دانست، ولی کارهای حضرت خضر در نزد خدا صحیح و بی اشکال بود؟ مگر نمی دانید که هر یک از ما بر گردنش بیعت طاغوت زمانش خواهد بود به جز قائم ما که حضرت عیسی در پشت سر او نماز می خواند و خدای تبارک و تعالی ولادتش را مخفی نگه می دارد و خودش را در پشت پرده غیبت نهان می سازد تا به هنگام ظهور، بیعت احدی در گردن او نباشد؟(1)

"التاسع من ولد اخی الحسین ابن سیده الاما، یطیل الله عمره فی غیبته، ثم یظهره بقدرته فی صوره شاب دون اربعین سنه، ذلک لیعلم ان الله علی کل شی قدیر؛ نهمین فرزند برادرم حسین علیه السلام فرزند سرور کنیزانست، خداوند در زمان غیبت عمرش را بسیار طولانی می کند و آنگاه او را به صورت جوانی کمتر از چهل سال ظاهر می سازد. تا دانسته شود که خداوند به هر چیزی قادر است".(2)

"لا یکون الامر الذی تنتظرون حتی یبرء بعضکم من بعض و یتفل بعضکم فی وجوه بعض و یشهد بعضکم علی بعض بالکفر ویلعن بعضکم بعضا ؛ این امر که فرارسیدن موعد آن را  انتظار  می کشید واقع نمی شود مگر بعد از آن که برخی از شما از برخی دیگر بیزاری بجوید، و برخی در صورت برخی آب دهان بیندازد و بعضی از شما بعضی دیگر را کافر بداند و یکدیگر را لعن کنند."

عمیر می گوید: عرض کردم: چنین زمانی چه ارزشی دارد؟ امام علیه السلام فرمود:

"الخیر کله فی ذلک الزمان، یقوم قائمنا و یدفع ذلک کله؛ همه خیرها در آن زمانست، زیرا قائم ما قیام می کند و همه این حوادث را از بین می برد."(3)

"تصطلح فی ملکه السباع، و تخرج الارض نبتها، و تنزل السماء برکتها و تظهر له الکنوز، یملک ما بین الخافقین، فطوبی لمن ادرک ایامه و سمع کلامه؛ در زمان او درندگان با یکدیگر سازش می کنند، زمین گیاهش را خارج می کند، آسمان برکاتش را فرو می فرستد، گنج های نهفته در دل زمین برای او ظاهر می شود. بین شرق و غرب عالم تحت سیطره او در می آید. خوشا به سعادت کسی که زمان او را درک کند و به اوامر او گوش فرا دهد." (4)

"اسعد الناس به اهل الکوفه؛ خوشبخت ترین مردم در زمان ظهور، مردم کوفه هستند". (5) چه سعادتی بالاتر از این که انسان در شهر حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه زندگی کند و هر روز در پشت سر او اقتدا کرده فرائض دینی را انجام دهد و پرسش های خود را بی واسطه از قبله مقصود و کعبه موعود بپرسد و هر روز دیدگانش با دیدار آن آفتاب عالمتاب نورانی شود و معارف الهی را از سرچشمه زلال علوم آل محمد فرا گیرد.

امام جواد علیه السلام روایت می کنند که روزی حضرت علی علیه اسلام در حالی که به دست سلمان تکیه داده بودند وارد مسجد الحرام شدند و امام حسن مجتبی در محضر آن حضرت بود در آن هنگام مردی نیکو صورت که جامه های زیبا بر تن داشت وارد شد و به خدمت امیرمؤمنان علیه السلام عرض ادب و تقدیم سلام نمود، سپس گفت: من از محضر شما سه پرسش می کنم، اگر آنها را پاسخ فرمایید می فهمیم که این مردم به شما ستم کردند و حق شما را به ناحق غصب کردند، امیرمؤمنان فرمود: آنچه می خواهی بپرس.

چون آن مرد سؤالاتش را پرسید، امام علیه اسلام به فرزند بزرگوارش امام حسن مجتبی رو کرد و فرمود: ای ابومحمد سؤالات این مرد را پاسخ بگو.

چون امام حسن علیه السلام هر سه پرسش را پاسخ گفت، آن مرد به وحدانیت خدا و رسالت رسول اکرم گواهی داد و سپس به امامت امیرمؤمنان و امام حسن مجتبی و امام حسین سیدالشهدا (علیهم السلام) گواهی داد و آنگاه امام ها را یکی پس از دیگری شمرد و به امامت هر یکی شهادت داد تا به امام حسن عسکری علیه السلام رسید و آنگاه گفت:

"و اشهد علی رجل من ولد الحسن لایکنی ولا یسمی حتی یظهر امره، فیملاها عدلا کما ملئت جورا؛ و گواهی می دهم به امامت فرزند امام حسن عسکری که نام و کنیه اش گفته نمی شود تا روزی که ظاهر شود و جهان را پر از عدالت کند، آن چنانکه پر از ستم شده است."

امیرمؤمنان خطاب به امام حسن فرمود: ای ابو محمد برخیز و این مرد را تعقیب کن. امام حسن مجتبی علیه السلام بلند شد و به دنبال آن مرد حرکت کرد، لحظاتی بعد برگشت و عرض کرد: این مرد تا از مسجد خارج شد اصلاً متوجه نشدم که کجا پای نهاد و به کجا رفت.

امیرمؤمنان فرمود: آیا این مرد را شناختی؟

امام حسن عرض کرد: خدا و پیامبر و امیرمؤمنان داناترند. امیرمؤمنان فرمود: او حضرت خضر بود."(6)

طبق روایات فراوانی حضرت خضر زنده است و در فرصت های مناسب در مجلس امامان معصوم علیهم السلام حضور می یابد و اینک در خدمت حضرت بقیة الله روحی و ارواح العالمین له الفدا می باشد و جزء 30 نفریست که همواره در ملازمت آن حضرت هستند و خداوند به وسیله آنها رفع غربت از وجود مقدس حضرت صاحب الزمان در زمان غیبت می نماید.(7)

برگرفته از کتاب یاد مهدی (عج)

تألیف محمد خادمی شیرازی

پاورقی:

1- اعلام الوری، ص 401.

2- یوم الخلاص، ص 170.

3- بشاره الاسلام، ص 81. این حدیث به پیروی از صاحب "بشاره الاسلام" از امام حسن مجتبی علیه السلام نقل شده ولی صاحب "عقد الدرر" آن را از امام حسین علیه السلام نقل کرده است. و پژوهشگر معاصر آقای علی اکبر غفاری(ره) در پاروقی های سودمند خود بر کتاب پر ارج "غیبت نعمانی" یادآوری شده که این حدیث در برخی نسخه ها از امام حسن علیه السلام و در برخی دیگر از امام حسین علیه السلام نقل شده است.

4- یوم الخلاص، ص 374.

5- یوم الخلاص، ص 375-

6- اصول کافی، ج 1، ص 441.

7- غیبت شیخ طوسی، ص 102.