از آن زمان که کودکی نوپا بودم، به یاد دارم هرگاه که می خواستم برخیزم، به من آموخته بودند «یاعلی» بگویم ، هر گاه می خواستم باری را بلند نمایم « یاعلی» می گفتم ، اما «یاعلی» چه بود؟ و «علی» که بود ؟ نمی دانستم.

امروز هم که بزرگ شده و مطالعاتی در سیره و سرگذشت آن حضرت داشته ام، باز هم باید اقرار کنم که چیزی نمی دانم و درک جلوه های شخصیت ابر مردی که ماوراء شخص وی، حتی برای اصحابش ناشناخته بود و هست؛ برای فردی چون من، ناممکن است مگر نمی ازیمی.

سعدی، با آن همه دانش ، آگاهی و سیر و سیاحت می گوید:

          "کس را چه زور و زهره که وصف علی کند    جبار در مناقب او گفته : هل اتی"

، مولوی بلخی با آن اندیشه عمیق و روح بلند درباره حضرت علی علیه السلام می گوید:

          "در شجاعت شیر ربانیستی          در مروت خود که داند کیستی؟!

و ابوعلی سینا، متفکر و فیلسوف شرق نیز در مقام تشبیه او چنین می گوید:

[علی علیه السلام نسبت به اصحاب، مانند «معقول» بود نسبت به «محسوس»] و نیز می گوید: «علی علیه السلام در میان یاران رسول خدا صلی الله علیه و آله مانند عقول قاهره نسبت به اجسام مادیه بود.» به راستی کدام بعد از ابعاد وجود علی علیه السلام را می توان بررسی کرد؟ شجاعت.....

 

از آن زمان که کودکی نوپا بودم، به یاد دارم هرگاه که می خواستم برخیزم، به من آموخته بودند «یاعلی» بگویم ، هر گاه می خواستم باری را بلند نمایم « یاعلی» می گفتم ، اما «یاعلی» چه بود؟ و «علی» که بود ؟ نمی دانستم.

امروز هم که بزرگ شده و مطالعاتی در سیره و سرگذشت آن حضرت داشته ام، باز هم باید اقرار کنم که چیزی نمی دانم و درک جلوه های شخصیت ابر مردی که ماوراء شخص وی، حتی برای اصحابش ناشناخته بود و هست؛ برای فردی چون من، ناممکن است مگر نمی ازیمی.

سعدی، با آن همه دانش ، آگاهی و سیر و سیاحت می گوید:

          "کس را چه زور و زهره که وصف علی کند    جبار در مناقب او گفته : هل اتی"

، مولوی بلخی با آن اندیشه عمیق و روح بلند درباره حضرت علی علیه السلام می گوید:

          "در شجاعت شیر ربانیستی          در مروت خود که داند کیستی؟!

و ابوعلی سینا، متفکر و فیلسوف شرق نیز در مقام تشبیه او چنین می گوید:

[علی علیه السلام نسبت به اصحاب، مانند «معقول» بود نسبت به «محسوس»] و نیز می گوید: «علی علیه السلام در میان یاران رسول خدا صلی الله علیه و آله مانند عقول قاهره نسبت به اجسام مادیه بود.» به راستی کدام بعد از ابعاد وجود علی علیه السلام را می توان بررسی کرد؟ شجاعت، عدالت، سخاوت، ایثار ، گذشت، علم ، آگاهی و معرفت، زهد و تقوا و ... کدام یک؟

علی علیه السلام، شخصیتی است دارای ابعاد مختلف و جامع صفات اضداد ؛ حضرت فرمانروایی است پر قدرت و صلابت و در عین حال بردبار، در میدان جنگ دلاوری کم نظیر، در محراب عبادت عابدی گریان ، با دشمنان خشن و قاطع ، در برابر یتیمان و بیوه زنان مهربان و رقیق القلب، سخاوتمندی بی مانند، در عین حال ساده پوشی کارگر و کشاورز، حکیمی دانا ،  قاضی دادگر ، بی گذشت و دقیق النظر بود.

به راستی شناخت گوشه ای از این دریای ناپیدا کرانه فضیلت ، تقوا و دانش، برای کسی امکان ندارد، مگر خدایی که خالق اوست و حضرت خاتم النبیین صلی الله علیه و آله که معلم و مربی اوست و اولاد مطهرش که پرورش یافتگان مکتب او هستند؛ تنها ایشان هستند که مقام و رتبت او را ، چنانکه هست، درمی یا بند و دیگران را راهی به شناخت شخصیت والای اونیست.

امیرالمؤمنین دریایی است از خصایص عالی بشری و جامع صفات ممتاز یک انسان برتر، وبه حقیقت انسانی کامل. ایشان در این صفات، تا آنجا پیش رفته که حتی دشمنانش نیز زبان به تمجید او گشوده اند.

آورده اند: روزی محقن بن ابی محقن که از حضرت علی علیه السلام روی برگردانده و به سوی معاویه رفته بود، برای شادمان ساختن معاویه  گفت: « من از نزد بی زبان ترین مردم به نزد تو آمدم!» این چاپلوسی چنان مشمئز کننده و بی جا بود که معاویه گفت : " وای بر تو! علی بی زبان ترین افراد است؟! قریش پیش از علی از فصاحت آگاهی نداشت، علی به قریش درس فصاحت آموخت!" (1)

طه حسین نیز درباره امام چنین می گوید: " من پس از وحی و سخن خدا، سخنی پر جلال تر و شیواتر از سخن ایشان ندیده و نمی شناسم." (2)

ایستادگی حضرت در برابر ناکثین ، قاسطین ، مارقین و آنانکه می خواستند اسلام را از مسیر اصلی اش منحرف ساخته ، به وادی انحراف ، امتیازات طبقاتی و سنن جاهلی بکشانند، حقیقتی است روشن.

حلم و صبر و سکوتش، در مدت بیست سال واندی ، به خاطر مصالح کلی اسلام و مسلمین، در حالیکه "خار در چشم و استخوان در گلو" داشت، حقیقتی است دردناک و شگفت انگیز که تاریخ هرگز فراموش نخواهد کرد.

علی علیه السلام در آن گردبادهای اغراض و جهالت و درطوفانهای کینه توزی از مطامع دنیوی، ناشناخته بود و سخنان آتشین و مواعظ از دل برخاسته اش در دلهای قسوت گرفته و سنگین، کمتر اثری نداشت تا جاییکه امام سر به بیابان می نهاد و درددل را تنها با خواص اصحابش در میان می گذاشت یا در سکوت عمیق چاه درد تنهایی را باز می گفت.

علی علیه السلام که چشمه های حکمت و دانش از ستیغ کوهساران شخصیت والایش ریزان بود و قادربود سعادت دو جهان را برای همگان به ارمغان آورد؛ او که به راههای آسمان از راههای زمین آشناتر بود، او که از شمیم روح پرور وحی محمدی صلی الله علیه و آله بهره مند شده و از کودکی در آغوش پر مهر نبوت پرورش یافته بود؛ او که عادل ترین داوران و شجاع ترین دلاوران ، امیرمؤمنان و پناهگاه ستم رسیدگان و دردمندان بود ؛ همچنان ناشناخته ماند و جز تنی چند از یاران وفادارش ، دیگران به ارزش وجودی او پی نبردند و یا نخواستند پی ببرند...

" به واقع علی (ع) ، مظلوم تاریخ اسلام است "

 1- سیری درنهج البلاغه،ص15

2- همان ، ص19

منبع:Tebyan.net