:: راسخ :: پايگاه اطلاع رساني اهل بيت

به ما نگفتند

راستش را به ما نگفتند یا لااقل همه راست را به ما نگفتند.

گفتند: تو كه بیایى خون به پا مى‏ كنى، جوى خون به راه مى‏ اندازى و از كشته پشته مى‏ سازى و ما را از ظهور تو ترساندند.

درست مثل اینكه حادثه‏اى به شیرینى تولد را كتمان كنند و تنها از درد زادن بگویند.

ما از همان كودكى، تو را دوست داشتیم . با همه فطرتمان به تو عشق مى‏ورزیدیم و با همه وجودمان بى‏ تاب آمدنت‏ بودیم.

عشق تو با سرشت ما عجین شده بود و آمدنت ، طبیعى‏ترین و شیرین‏ ترین نیازمان بود.

اما ... اما كسى به ما نگفت كه چه گلستانى مى‏ شود جهان ، وقتى كه تو بیایى.

همه، پیش از آنكه نگاه ‏مهرگستر و دستهاى‏عاطفه تو را توصیف كنند، شمشیر تو را نشانمان دادند.

آرى ، براى اینكه گلها و نهالها رشد كنند، باید علفهاى.....

راستش را به ما نگفتند یا لااقل همه راست را به ما نگفتند.

درست مثل اینكه حادثه‏اى به شیرینى تولد را كتمان كنند و تنها از درد زادن بگویند.

عشق تو با سرشت ما عجین شده بود و آمدنت ، طبیعى‏ترین و شیرین‏ ترین نیازمان بود.

اما ... اما كسى به ما نگفت كه چه گلستانى مى‏ شود جهان ، وقتى كه تو بیایى.

همه، پیش از آنكه نگاه ‏مهرگستر و دستهاى‏عاطفه تو را توصیف كنند، شمشیر تو را نشانمان دادند.

آرى ، براى اینكه گلها و نهالها رشد كنند، باید علفهاى هرز را وجین كرد و این جز با داسى برنده و سهمگین ، ممكن نیست.

آرى ، براى اینكه مظلومان تاریخ ، نفسى به راحتى بكشند، باید پشت و پوزه ظالمان و ستمگران را به خاك مالید و نسلشان را از روى زمین برچید.

آرى ، براى اینكه عدالت‏ بر كرسى بنشیند،باید سریر ستم‏ آلوده سلطنت را واژگون كرد و به دست نابودى سپرد.

و اینها همه ، همان معجزه‏اى است كه تنها از دست تو برمى‏آید و تنها با دست تو محقق مى‏شود.

اما مگر نه اینكه اینها همه مقدمه است‏ براى رسیدن به بهشتى كه تو بانى آنى .

آن بهشت را كسى براى ما ترسیم نكرد.

كسى به ما نگفت كه آن ساحل امید كه در پس این دریاى خون نشسته است، چگونه ساحلى است؟!

كسى به ما نگفت كه وقتى تو بیایى:

پرندگان در آشیانه‏هاى خود جشن مى‏ گیرند و ماهیان دریاها شادمان مى‏شوند و چشمه‏ ساران مى‏ جوشند و زمین چندین برابر محصول خویش را عرضه مى‏كند. (1)