📕📗📘 مرجع شعر📘📗📕

یاران به جهان چشم چو گل بگشادند

هر یک دو سه روز رنگ و بویی دادند

چون راست که بر بهار دل بنهادند

ازبار یگان یگان فرو افتادند

زان پس که دل و دیده بر من سپرند

با عشق یکی شوند و آبم ببرند

صبرا به تو آیم غم کارم بخوری

ای صبر نگویی که ترا با چه خورند

بس دور که چرخ و اختران بگذراند

تا مرد وشی چو بوالحسن باز آرند

کو حیدر هاشمی و کو حاتم طی

تا ماتم مردمی و مردی دارند

در بزمگهی که مطربی کوس کند

بر تیر قضا تیر تو افسوس کند

رایات تو گر روی به بغداد نهد

دجله به در ریش زمین بوس کند

زلف تو مصاف عنبر تر شکند

لعل تو نهال شهد و شکر شکند

گل کیست که با رخ تودر باغ آید

وانگه دو سه روز خویشتن برشکند

دلدار دل مرا ز من باز افکند

وز زلف کمانم به سخن دور افکند

امروز که پی به چین زلفش بردم

برد از پس گوش خویشتن دور افکند

دلبر چو ز من قوت روان باز افکند

دل صحبت من بدان جهان باز افکند

صبر از پی دل هم شدنی بود ولیک

روزی دو سه از برای جان باز افکند

خوش خوش چو مرا دم تودر دام افکند

در دست فراق و پای ایام افکند

ای دوست بدین روز که دشمنت مباد

من سوخته دل را طمع خام افکند

گردون به خیال سیر نانت نکند

تا خون دل آرایش خوانت نکند

وانگاه دلش ز غصه خالی نشود

تا غارت جان و خان و مانت نکند

شادم به تو گر فلک حزینم نکند

وانچه از تو گمانست یقینم نکند

اکنون باری دست من و دامن تست

گر چرخ سزا در آستینم نکند