📕📗📘 مرجع شعر📘📗📕

آن عنبر نیم تاب در هم نگرید

آن نرگس پر خمار خرم نگرید

روز من مستمند پر غم نگرید

هان تا نرسد چشم بدی کم نگرید

دی بنده چو آن لالهٔ خندان تو دید

وان سیب در آن رهگذر جان تو دید

نی سیب در آن حقهٔ مرجان تو دید

کاندر دل تنگ خود زنخدان تو دید

اکنون که سیاهی ای دل چون خورشید

بیشت باید ز عشق من داد نوید

کاندر چشمی تو از عزیزی جاوید

چون دیدهٔ دیده‌ای سیه به که سفید

ای دیدن تو راحت جانم جاوید

شب ماه منی و روز روشن خورشید

روزی که نباشدم به دیدارت امید

آن روز سیاه باد و آن دیده سپید

ای خورشیدی که نورت از روی امید

گفتم که به صدر ما نماند جاوید

ناگه به چه از باد اجل سرد شدی

گر سرد نگردد این نگارین خورشید

یک ذره نسیم خاک پایت بوزید

زو گشت درین جهان همه حسن پدید

هر کس که از آن حسن یکی ذره بدید

بفروخت دل و دیده و مهر تو خرید

گویی که من از بلعجبی دارم عار

سیب از چه نهی میان یکدانهٔ نار

این بلعجبی نباشد ای زیبا یار

کاندر دهن مور نهی مهرهٔ مار

چون از اجل تو دید بر لوح آثار

دست ملک‌الموت فرو ماند از کار

از زاری تو به خون دل جیحون‌وار

مرگ تو همی بر تو فرو گرید زار

نازان و گرازان به وثاق آمد یار

نازان چو گل و مل و گرازان چو بهار

جوشان و خروشانش گرفتم به کنار

جوشان ز تف خمر و خروشان ز خمار

از غایت بی‌تکلفی ما در هر کار

دیوانه و مستمان همی خواند یار

گفتیم تو خوش باش که ما ای دلدار

دیوانهٔ عاقلیم و مست هشیار