📕📗📘 مرجع شعر📘📗📕

طلعت مقصود چون ز پرده درآید

خلق جهان را تمام پرده‌ در آید

دوست مگو جلوه گر شود به قیامت

هست قیامت چو دوست جلوه گر آید

دیدهٔ ما تاب آفتاب ندارد

گر فکند پرده یا ز پرده برآید

ازین حلاوت گفتار بس عجب نبود

که خاک در طرب و آسمان به رقص آید

هرآن کمال که داغ قبول تست بر آن

چو ذات عقل مبر از عیب و نقص آید

آوخ آوخ که مرگ نگذارد

که کس اندر جهان زید جاوید

نه ز بهمن گذشت نز دارا

نه فریدون گذاشت نه جمشید

چون وزد باد او به گلشن بود

نخل تن بی‌ثمر شود چون بید

سپس رفتگان بسی دیدیم

جنبش تیر و گردش‌ ناهید

نیز بی‌ ما بسی بخواهد تافت

جرم مهتاب و قرصهٔ خورشید

شکر یزدان که مهر آل رسول

دهدم بر خلود نفس نوید

به امید بزرگ بارخدای

بگسلانیده‌ام ز خلق امید

چه ازینم که روزگار سیاه

نامه گو باش روز حشر سپید

به هر کس نعمتی گر زان فرستی

که یکره شکر احسان تو گوید

پس احول به که او هر نعمتی را

دو بیند شکر احسانت دو گوید

چو دشنامی شنیدی‌ لب فروبند

که سالم مانی از دشنام دیگر

چه خوش گفت‌ آن‌ حکیم نکته‌پرداز

که بر جان‌ آفرین بادش‌ ز داور

خری را گر به زیر دم خلد خار

شود محکمتر از برجستن خر

گدای راه‌نشین گر کند تصور شاهی

اثاث پادشهانش شود چگونه میسر

نه هرکه را که درافتد به دل خیال خلافت

برند باجش بر در نهند تاجش بر سر

در آن محال که وهم و گمان مجال ندارد

چگونه مور برد ره چگونه مرغ زند پر

مفتی شهر ما که آگه نیست

از حلال و حرام پیغمبر

مال محتاج را نموده هبا

خون مظلوم را گرفته هدر

چه شود یارب ار شود وقتی

از حلال و حرام مستحضر

ای دل ار نور جان طمع داری

یک زمان لب ببند از گفتار

خواهی ار صحن خانه نورانی

پیش خورشید برمکش دیوار

نه ترا گفتم آفتاب منیر

کم شود فیض نورش‌ از آثار

کم نگردد توکم کنیش به‌عمد

چون‌ که بر دیده برنهی استار

دست خود چون حجاب شمع کنی

کی به چشمت قدم نهد انوار

هرچه افزونترست ستر و حجاب

پرتو مهر کم کند دیدار

ای خداوند هست و نیست همه

که به تحقیق واقفی ز اسرار

عمر و توفیق ده مرا چندان

که کنم زانچه گفتم استغفار

جور اگر کم بود اگر فزون

زان زیانها رسد در آخر کار

ای بسا دودمان‌ که خواهد سوخت

آتش ار اندکست اگر بسیار

عاقلان مست حجت خویشند

عارفان مست جلوهٔ دیدار

دیدهٔ حق‌شناس اگر دارید

لب ببندید یا اولوالابصار