خوش آمدید

روزیکه بود دلت ز جان پر از درد

شکرانه هزاران جان فدا باید کرد

کاندر ره عشق و عاشقی ای سره مرد

بیشکر قفای نیکوان نتوان کرد

روز محک محتشم و دون آمد

زنهار مگو چونکه ز بیچون آمد

روزیست که از ورای گردون آمد

زان روز بهی که روزافزون آمد

روز آمد و غوغای تو در بردارد

شب آمد و سودای تو بر سر دارد

کار شب و روز نیست این کار منست

کی دو خر لنگ بار من بردارد

روز شادیست غم چرا باید خورد

امروز می از جام وفا باید خورد

چند از کف خباز و سفا رزق خوریم

یکچند هم از کف خدا باید خورد

رفتم بدر خانهٔ آنخوش پیوند

بیرون آمد بنزد من خنداخند

اندر بر خود کشید نیکم چون قند

کای عاشق و ای عارف و ای دانشمند

رو دیده بدوز تا دلت دیده شود

زاندیده جهان دگرت دیده شود

گر تو ز پسند خویش بیرون آئی

کارت همه سر بسر پسندیده شود

دیوانه میان خلق پیدا باشد

زیرا که سوار اسب سودا باشد

دیوانه کسی بود که او را نشناخت

دیوانه به نزد ما شناسا باشد

دی می‌رفتی بر تو تو نظر می‌کردند

آنانکه به مذهب تناسخ فردند

سوگند به اعتقاد خود می‌خوردند

کاین یوسف ثانیست که باز آوردند

دی چشم تو رای سحر مطلق میزد

روی تو ره گنبد از رق میزد

تا داشتی آفتاب در سایهٔ زلف

جان بر صفت ذره معلق میزد

دیدم رخت از غم سر موئیم نماند

جز بندگی روی تو روئیم نماند

با دل گفتم که آرزوئی در خواه

دل گفت که هیچ آرزوئیم نماند