خوش آمدید

هر ذره که در هوا و در هامونست

نیکو نگرش که همچو ما مجنونست

هر ذره اگر خوش است اگر محزونست

سرگشته خورشید خوش بیچونست

هر ذره که در هوا و در کیوانست

بر ما همه گلشن است و هم بستانست

هرچند که زر ز راههای کانست

هر قطره طلسمیست و در او عمانست

هر درویشی که در شکست خویش است

تا ظن نبری که او خیال اندیش است

آنجا که سراپردهٔ آنخوش کیش است

از کون و مکان و کل عالم پیش است

هر ذره که چون گرسنه بر خوان خداست

گر تا باید خورند اینخوان برپاست

بر خوان ازل گرچه ز خلقان غوغاست

خوردند و خوردند کم نشد خوان برجاست

هرچند که بار آن شترها شکر است

آن اشتر مست چشم او خود دگر است

چشمش مست است و او ز چشمش بتر است

او از مستی ز چشم خود بیخبر است

هرچند شکر لذت جان و جگر است

آن خود دگر است و شکر او دگر است

گفتم که از آن نی‌شکرم افزون کن

گفتا نه یقین است که آن نی‌شکر است

هرچند فراق پشت امید شکست

هرچند جفا دو دوست آمال ببست

نومید نمیشود دل عاشق مست

مردم برسد بهر چه همت دربست

هر چند به حلم یار ما جورکش است

لیکن زاری عاشقان نیز خوش است

جان عاشق چون گلستان میخندد

تن میلفرزد چو برگ گوئی تبش است

هر جان عزیز کو شناسای رهست

داند که هر آنچه آید از کارگه است

بر زادهٔ چرخ و چرخ چون جرم نهی

کاین چرخ ز گردیدن خود بی‌گنه است

هر جان که از او دلبر ما شادانست

پیوسته سرش سبز و دلش خندانست

اندازهٔ جان نیست چنان لطف و جمال

آهسته بگوئیم مگر جانانست