امین دریس

امین دریس

زندگینامه

امین سال 1349 در آبادان در میان خانواده ای زحمتکش و مذهبی چشم های کوچکش را برای اولین بار به روی این دنیای خاکی گشود؛ دنیایی که بعدها آموزه های دینی اش به او می گفتند فانی است و زودگذر. 
فقط 8 سال داشت که انقلاب پیروز شد؛ هرچند که کوچک بود، اما به خاطر فعالیتش با مسجد و بچه های محل، تصویر ها و اطلاعاتی از امام و انقلاب اسلامی داشت و به خاطر همین هم بود که در کمک رسانی به انقلابیون، از هیچ کوششی دریغ نورزید. 
جنگ که شروع شد، همانند بسیاری از دیگر کودکان و نوجوانان مشتاق به سپاه پاسداران و جهاد سازندگی رفت و التماس کنان خواستار شرکت در کار های حمایتی از رزمندگان اسلام شده بود؛ ولی سنّ کم، جثه ی کوچک و خطرات جنگ، مانع صدور مجوز از طرف مسئولان می شد. 
مراسم های مذهبی و حضور در هیئت های عزاداری عاشورا و تاسوعای حسینی، بخش مهمی از زندگی کوتاه او را به خود اختصاص داده بود؛ بارها و بارها گفته بود یکی از زیبا ترین صحنه های زندگی ام شکست حصر آبادان از چنگال بعثی ها بود؛ چرا که در این روز بود که شهر استوارم نفس راحتی کشید. 
شنیده بود مردانی آسمانی هستند که بی هیچ واهمه ای از دشمن در مقابل گلوله ها می ایستند و یاحسین گویان پنجه های لودرهایشان را در زمین فرو می برند و با شجاعت، عشق را روی بوم زندگی در جبهه به تصویر می کشند؛ به همین خاطر یک راست به جهاد رفت و گفت: «می خواهم لودر چی شوم.» 
در جهاد که استخدام شد، به یکی از آرزوهایش که کمک به رزمندگان اسلام و روستاییان محروم در هر دو جبهه ی جنگ و سازندگی بود، رسید و پس از فراگیری رانندگی با لودر به انجام خدماتی از این دست راه یافت. جنگ تمام شد و او محکوم به ماندن بود. ماندنی که نمی توانست با تأسف در جمع دوستانش آن را ابراز نکند. 
چند ماه از اتمام جنگ گذشته بود که خدا نخواست بیشتر از آن عذاب دوری را تحمل کند و در بیست و ششمین روز از آذرماه 1367 در حالی که 18 سال داشت، بر اثر انفجار مین در دفتر بازسازی آبادان مجروح و در بیمارستان تهران به شهادت رسید و به دیدار معبودش شتافت. 
پیکر پاک "امین" فضای گلزار شهدای آبادان را معطر به عطر آسمان ها کرد. 

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از