مانند بسیاری از سلاح‌های سنتی جزیره اُکیناوا، منشای نانچکو - Nun Cha Ku - با لایه‌ای از افسانه‌ها‌ احاطه شده است. تصور رایج این است که نونچاکو مشتق شده از یک ابزار کشاورزی است که برای ضربه زدن به برنج، لوبیا و ... به جهت جداکردن قسمت خوردنی از سبوس یا غلاف استفاده می‌شده است.

مقالاتی نیز برای تکذیب این موضوع موجود است که عنوان می‌دارد نونچاکو به شکلی که به عنوان یک اسلحه به کار می‌رفته برای خرمن‌کوبی مفید نیست. کشاورز مجبور خواهد شد در حالیکه روی زانوهای خود ایستاده یا قوز کرده است کار کند. استفاده‌کننده از این ابزار تمایل دارد تا جهت جلوگیری از ضربه به خود به سمت عقب متمایل شود. احتمالاً این موضوع درست است ولی این یک تحلیل ساده از موقعیت موجود است.

کشاورزان در سرتاسر دنیا از یک ابزار به نام خرمن‌کوب استفاده می‌کنند که شباهت بسیاری به نونچاکو دارد. در ساخت این وسیله از دو قطعه‌ی چوبی استفاده شده که یکی تقریبا یک متر و دیگری نیم متر طول دارد و یک طناب یا زنجیری کوتاه به قطعات چوب متصل شده است. این طراحی به کاربر اجازه می‌دهد که مستقیم بایستد و قسمت مخصوص ضربه‌زنی را از یک فاصله‌ی ایمن بگیرد و با قسمت دیگر در ایمنی کامل به محصول ضربه بزند. موردی که می‌تواند درست باشد این است که سلاح نونچاکو برای خرمن‌کوبی مورد استفاده قرار نمی‌گرفت بلکه از آن وسیله الهام گرفته و طراحی مجدد شده است.

در حالیکه بسیاری از سلاح‌های اُکیناوایی ممکن است استفاده‌های چندگانه‌ای داشته باشند این امکان نیز وجود دارد که با تأثیر از ابزارهای کشاورزی یا صیادی بوجود آمده باشند. اما این اعتقاد که کوبودوی اُکیناوایی توسط کشاورزانی که ابزارهای کاری خود را به شکل سلاح‌هایی تغییر شکل داده باشند مبنای تاریخی ندارد. در مورد نونچاکو با قاطعیت می‌توان گفت که ابتدایی‌ترین شکل این سلاح به زمانی خیلی قبل‌تر از اینکه در اُکیناوا مورد استفاده قرار بگیرد در چین استفاده می‌شده. این نونچاکوی اولیه کمی بزرگتر از نونچاکوی امروزی بود و جهت نگهداری چوبها به یکدیگر به جای طناب یا زنجیر از موی اسب استفاده می‌کردند.

نونچاکو از نظر شکل متشکل از دو چوب است که اندازه‌ی تقریبی آنها حدوداً سی سانتیمتر (از آرنج تا انتهای دست مشت شده) است. شکل‌های سنتی این سلاح از چوب‌های سختی مانند بلوط و لوکوات (از درختان بومی آسیای دور) ساخته می‌‌شدند. این چوب‌ها باید مدتی نیز در گل فرو می‌رفتند تا سخت‌تر شوند و پس از خشک شدن آنها را به روغن آغشته و در نهایت با طنابی که از موی اسب ساخته شده بود آنها را به یکدیگر متصل می‌کردند. این فرآیند به استحکام و پایداری نونچاکو بسیار کمک می‌کرد و آن را به سلاح کشنده‌ای تبدیل می‌کرد. نونچاکوهای امروزی را می‌توان از هر ماده‌ی مناسبی مانند چوب، پلاستیک و یا فایبرگلاس ساخت. موی اسب نیز جای خود را به طناب کتان و یا نایلونی یا زنجیر‌ی فلزی داده است.

نام این اسلحه نیز مسئله ساز شده است. همانطور که گفته شد نمونه اصلی آن که چینی است،( شوآنگ‌جی -  Shuang Jie - به معنی دو تکه چوب) نام داشت. در همان ایام نام آن به هوگون - Hogun - (چوب دو تکه) برگردانده شد و با ورود به فــرهنـگ جزیره اُکــیناوا نــام سـلاح‌ در دنیای هنرهای رزمی به نون چا کو - Nun Cha Ku ヌンチャク - تغییر یافت. در زبان ژاپنی این کلمه وجود ندارد و بهمین دلیل برای نوشتن نام آن از نگارش کاتاکانا (نوعی نگارش در زبان ژاپنی که جهت نوشتن کلمات خارجی کاربرد دارد) استفاده می‌کنند و اینطور که پیدا است نام آن را از زبان‌های دیگر قرض گرفته‌اند.

در تمرینات کوبودو، نونچاکو یک سلاح مشکل تلقی می‌شود. این سلاح فاقد مزایای طولی بو B0 یا اِکو Eku، سختی فلزی سای Sai یا تیزی تیغه‌های کاما Kama ‌است. هنگام استفاده از آن رفتار این سلاح غیر قابل پیش‌بینی است زیرا اشیایی را که به آنها ضربه می‌زند به نقطه‌ای پرت می‌کند و در صورت اصابت به شخص باعث می‌شود که خود نیز به عقب یعنی به سمت کاربر برگردد و باعث آسیب وی شود (این آسیب را می‌توان با گرفتن سلاح از انتهای آن به جای قسمت‌های مرکزی به حداقل ممکن رساند). مقداری از شهرت امروزی این سلاح را می‌توان مدیون فیلم‌های‌ سینمایی بروس‌لی در دهه‌ی هفتاد میلادی دانست.

اما مطالب گفته شده به این معنی نیست که نونچاکو حتی اگر به درستی مورد استفاده قرار گیرد یک سلاح عملی نیست. در استفاده‌ی عملی از این سلاح توسط یک فرد مجرب، بیشتر تکنیکها کوتاه و کنترل شده هستند و استفاده از آن بصورت محافظه‌کارانه است. تکنیک‌های ضربه‌ای با این سلاح علی‌رغم غیرقابل پیش‌بینی بودن مزیت این را نیز دارند که از زوایای مختلف به سمت حریف روان بشوند. از کاربردهای دیگر این سلاح استفاده در جهت قفل کردن بازو یا گلوی حریف می‌باشد. تکنیک‌های چرخاندن و تلنگر زدن (ضربه‌ی سبک) که در فیلم‌های سینمایی رزمی مشاهده می‌شود صرفاً برای نمایش انجام می‌شود. هیچ فرد عاقلی این سلاح را بین پاهای خود یا در پشت گردن خود حرکت نمی‌دهد در حالیکه حریف تلاش می‌کند تا او را بکشد. اما برخی نیز این حرکات نمایشی را تأیید می‌کنند و تأکید دارند که آنها تاکتیکی برای پرت کردن حواس حریفان به حساب می‌آیند!

از دید بسیاری از اساتید، نونچاکو یک اسباب‌بازی در هنر کوبودوی جزیره اُکیناوا محسوب می‌شود. هیچ کاتای سنتی نتوانسته است تا امروزه برای آن باقی بماند و بیشتر روش‌های عملی آن بصورت شفاهی منتقل شده و کاملاً مشخص است که استفاده از این سلاح هرگز به سطح پیچیدگی سلاحهای مانند بو یا سای نمی‌باشد

چوبدستی یا همان بو (bo) سلاحی در دسترس همگان که از قرنها پیش شاید به عنوان اولین سلاح انسان استفاده میشده است ، همچنین قرنهاست که به چوب دستی و شاید هم شمشیر به عنوان سمبل سلاح هنرهای رزمی نگریسته شده است .

بوشوریکن یک قطعه میله فلزی با نوک تیز است که گاهی ساختار چهار وجهی و گاهی هم ساختار هشت وجهی دارد . طول آن بین 12 الی 21 سانتیمتر متغیر است و در این ابعاد ساخته می شود . نوک این میله فولادی با رعایت و حفظ وجه های آن تیز و صیقل داده می شود . و در پرتاب ها به دلیل وزن و اصول طراحی آن به راختی در بدن حریف و یا در شی مورد نظر فرو می رود .

تاریخچه تونفا برای اولین بار به کشور چین و اندونزی بر می گردد ، سلاح تونفا تقلیدی نزدیک از سلاح قدیمی به نام Mae sawk می باشد که خود بیانگر این است که سرچشمه این سلاح از خود کشور مالزی بوده است . کابرد اصلی تونفا زمانی پیدا شد کهدر زمان فرمانروایی اوکیناوا شوو برای تثبیت حکومت در جنگ داخلی این کشور و  به دلیل محدودیت هایی که برای استفاده از سلاح گرم بود استفاده از این سلاح سرد رونق گرفت و بعد از آن نیز در نیروهای نظامی دنیا جای باتوم معمولی که شبیه به چماق بود را گرفت . تونفا سلاح سردی است که در صورت مسلط بودن به استفاده صحیح و کاربردی از آن هم در دفاع و هم در حمله بسیار کار آمد است .

عده ای بر این باورند که سلاح تونفا از سلاح کاما نیز کپی برداری شده ، که البته سایت ورزشهای رزمی این ایده را قبول ندارد .

سانچیکو سلاحی است که ساختاری شبیه به نانچیکو دارد با این تمایز که نانچیکو دارای 2 تکه میباشد و یک متصل کننده که اغلب زنجیر است ولی سانچیکو دارای 3 تکه و دو قسمت متصل کننده می باشد
تاریخچه سانچیکو به زمانی دور بر میگردد ، گفته میشود که اوین بار استاد ساندا نانچیکو را با الهام گرفتن از نی یا بامبویی بلند که از دو قسمت شکسته بود به کار برد که در فیلم سی و ششمین مرحله شائولین که بر اساس زندگی این استاد ساخته شده نیز این مطلب نشان داده میشود .
در زمان گذشته معمولا سانچیکو از همان چوبهای بامبو ساخته میشده که با استفاده از کنف و یا چرم اسب تکه های آن به هم متصل بوده است . اما اکنون از چوب مخصوص و یا آلومینیوم یا پلاستیک فشرده برای ساخت آن استفاده میشود که نوع آلومینیومی آن دارای وزن کمتری میباشد .

در دوران معاصر نانچاکو با توجه به ساختار ساده و کارآمدی بالا در مبارزهٔ خیابانی تولد دوباره‌ای یافته‌است. بخشی از این محبوبیت نیز به فیلم‌های بروس لی مربوط می‌شود. بروس لی از این سلاح در فیلم های خشم اژدها ، راه اژدها ، اژدها وارد می‌شود و بازی مرگ بهره جست .

از آن‌جا که نانچاکو یکی از سلاح‌های سنتی اوکیناوایی معروف به کوبودو است ارتباط نزدیکی با کاراته دارد و بساری از تکنیک‌های آن در کاراته موجود است. این سلاح وارد سبک‌های کره‌ای همچون تکواندو و هاپکیدو نیز شده‌است.در اسکریما هنر رزمی فیلیپینی نیز سلاحی بسیار شبیه به نانچیکو به نام تاباک تویوکو مورد استفاده است. شیوهٔ استفاده از این سلاح سبک‌های متفاوتی دارد. در سیستم اوکیناوایی بیشتر برای تکنیک‌های قفل‌کننده و خفه‌کننده از آن استفاده می‌شود اما در سیستم فیلیپینی بیشتر تکنیک‌های ضربه‌ای با آن انجام می‌شود.

تاریخچه پیدایش نانچیکو

یک باور عامیانه بسیار معروف می‌گوید که نانچاکو در اصل یک ابزار خرمن‌کوبی برای جداکردن برنج از شلتوک بوده که کشاورزان ژاپنی آن را به شکل یک سلاح مرگبار درآوردند تا با آن به نبرد سامورایی‌ها بپردازند. اما در حقیقت کشاورزان اوکیناوایی نانچاکو را با تغییر در نوعی لگام اسب در سدهٔ هفدهم ابداع کردند. در آن زمان دایمیو ایالت ساتسوما که اوکیناوا را به نیز تصرف کرده بود، نگهداری سلاح برای کشاورزان را ممنوع کرده بود، به همین دلیل کشاورزان به سراغ سلاح‌های جایگزین دیگری رفتند. ظاهر نانچاکو طوری بود که مأموران حکومت آن را با نوعی اسباب بازی یا یک تکه چوب بی‌خطر اشتباه می‌گرفتند. در حالی‌که این تکه چوب معمولی در واقع سلاح دفاعی مؤثری بود.