نام تجارتی: Alcojel

رده دارویی: الکل‌ها

رده درمانی: ضد عفونی کننده .

اشکال دارویی: بالک

موارد مصرف: تمیز کردن پوست قبل از جراحی

نحوه مصرف: در بالغین و کودکان: محلول ۶۰ تا ۷۰ درصد، به طور موضعی، جهت ضدعفونی کردن پوست قبل از جراحی به کار می‌رود.

نکته: این محلول ضدعفونی، چندی است که از طرح ژنریک ایران خارج گردیده‌است.

سایر کاربردها

از عمده موارد کاربرد این الکل در صنعت چاپ و وابستگی شدید این صنعت به ایزوپروپیل به این دلیل میباشد که: دمای آب را در دستگاههای چاپ بسیار پائین نگاه میدارد و قابلیت تبخیر آن بسیار پائین است.

جستارهای وابسته

• الکل

ایزوپروترنول
نام آیوپاک	۴-[۱-hydroxy-۲-(isopropylamino)ethyl]benzene-۱٬۲-diol
شمارهٔ CAS	۷۶۸۳-۵۹-۲
فرمول شیمیایی	C11H17NO۳
گروه دارویی	ترکیب آدرنرژیک
طبقه بندی درمانی شیمیایی تشریحی	گشاد کننده برونشها، محرک قلبی
PubChem	۳۷۷۹
جرم مولی (گرم بر مول)	۲۱۱٫۲۵۸ گرم در مول
دفع	این دارو و متابولیت‌های آن از راه ادرار دفع می‌شود
مکانیسم اثر	اثر برونکودیلاتور از طریق اثر مستقیم بر روی گیرنده‌های Beta۲آدرنرژیک در ریه و اثر محرک قلب از طریق اثر مستقیم بر روی گیرنده‌های Beta۱آدرنرژیک در قلب
عوارض جانبی	بی خوابی، سردرد، طپش قلب، دیس ریتمی، تحریک برونش
موارد مصرف	گشاد کننده برونش حین عمل جراحی، تحریک قلب در آریتمی‌ها، داروی کمکی در درمان سندرم هیپوپرفوزیون
راه استعمال	تزریقی (در برخی ممالک: استنشاقی)
اشکال دارویی	آمپول ۰٫۲ میلی گرم در سی سی، آمپول ۱ میلی گرم در سی سی
مصرف در بارداری	گروه C

ایزوپروترنول (به انگلیسی: Isoproterenol)

نامهای تجارتی : Isuprel - Mistometer - Norisodrine (در برخی کشورها با نام Isoprenaline نیز شناخته می‌شود)

رده دارویی: ترکیب آدرنرژیک

رده درمانی: گشاد کننده برونش‌ها (برونکودیلاتور)، محرک قلبی

اشکال دارویی: آمپول ۰/۲ میلی گرم در سی سی، آمپول ۲ میلی گرم در ۲ سی سی (یا ۱ میلی گرم در ۱ سی سی)

محتویات

مکانیسم اثر

ایزوپروترنول اثر برونکوودیلاتوری خود را از طریق اثر مستقیم بر روی گیرنده‌های Beta۲آدرنرژیک در ریه و اثر محرک قلب خود رااز طریق اثر مستقیم بر روی گیرنده‌های Beta۱آدرنرژیک در قلب اعمال می‌کند.

نکته از فارماکولوژی کاتزونگ: ایزوپروترنول یک آگونیست خالص بتا است که ضربان قلب را افزایش می‌دهد، بر خلاف دارویی مثل اپی نفرین که یک آگونیست خالص آلفا است که ضربان قلب را کاهش می‌دهد.

متاپروترنول نیز یک آگونیست اختصاصی Beta۲ محسوب می‌شود که در درمان تنگی برونش‌ها در آسم کاربرد دارد.

نکته ای دیگر از کاتزونگ: تزریق ایزوپروترنول که یک بتاآگونیست است، سبب کاهش فشار خون دیاستولی و تغییر اندک در فشار خون سیستولی می گردد، بنابراین فشار نبض افزایش می یابد. این دارو، فشار دیاستولی را بدلیل کم کردن مقاومت عروقی کاهش می دهد و حجم ضربه ای را نیز شدیداً افزایش می دهد.

موارد مصرف

• گشاد کننده برونش در برونکواسپاسم حین بیهوشی
• محرک قلبی در آریتمی
• داروی کمکی در درمان سندرم هیپوپرفوزیون
• درمان بلوک کامل قلبی بعد از بسته شدن VSD
• درمان برونکواسپاسم در طی حملات حاد و خفیف آسم
• درمان برونکواسپاسم در COPD
• کنترل موقت برادی کاردی مقاوم به آتروپین

طریقه مصرف

• بعنوان گشادکننده برونش در برونکواسپاسم حین عمل بیهوشی:

در بالغین: ۰/۰۱ تا ۰/۰۲ میلی گرم به صورت داخل وریدی، که در صورت نیاز می‌توان این دوز را تکرار کرد.

• بعنوان محرک قلبی در آریتمی:

در بالغین با روشهای ذیل تجویز می‌شود:

1. روش اول: ۰/۰۲ میلی گرم به صورت داخل قلبی تزریق می‌شود و در صورت نیاز، دوز بعدی بر حسب پاسخ بیمار تجویز می‌شود.
2. روش دوم:ابتدا ۰/۲ میلی گرم از راه عضلانی تزریق می‌شود و سپس در صورت نیاز ۰/۲ تا ۱ میلی گرم، باز از راه عضلانی تزریق می‌گردد.
3. روش سوم: ابتدا ۰/۰۲ تا ۰/۰۶ میلی گرم از راه وریدی تزریق می‌شود و سپس در صورت نیاز ۰/۰۱ تا ۰/۲ میلی گرم از راه وریدی تزریق می‌شود.
4. روش چهارم: ۲ میلی گرم ایزوپروترنول در ۵۰۰ سی سی محلول DW۵٪ ریخته می‌شود و با سرعت ۰/۰۰۵ میلی گرم در دقیقه به صورت انفوزیون وریدی تجویز می‌شود.
5. روش پنجم: ۰/۲ میلی گرم از راه زیرجلدی تزریق می‌شود و سپس در صورت نیاز ۰/۱۵ تا ۰/۲ میلی گرم از راه زیرجلدی تزریق می‌شود.

• بعنوان داروی کمکی در سندرم هیپوپرفوزیون:

در بالغین: ۲ میلی گرم ایزوپروترنول در ۵۰۰ سی سی محلول DW۵٪ ریخته می‌شود و با سرعت ۰/۰۰۰۵ تا ۰/۰۰۵ میلی گرم در دقیقه به صورت انفوزیون وریدی تجویز می‌شود.

موارد منع مصرف

• حساسیت مفرط نسبت به ایزوپروترنول و سایر سمپاتومیمتیک‌ها.
• دیس ریتمی‌های قلبی، به خصوص در تاکی کاردی

موارد احتیاط

• بیماران مسن
• بیماران دیابتیک
• بیماری‌های کلیه
• بیماری‌های قلب و عروق (شامل: هیپرتانسیون، نارسایی عروق کرونری، آنژین)
• هیپرتیروئیدیسم
• بیماران حساس به سولفیت

تداخلات دارویی

• در صورت مصرف همزمان ایزوپروترنول با سایر داروهای آدرنرژیک، اثرات آدرنرژیک آن تشدید می‌گردد.
• بدنبال مصرف همزمان این دارو با مهارکننده‌های منوآمین اکسیداز، حملات هیپرتانسیون اتفاق می‌افتد.
• داروهای مسدودکننده گیرنده‌های بتا آدرنرژیک، اثرات درمانی ایزوپروترنول را از بین می‌برد.
• مصرف همزمان ایزوپروترنول با سیکلوپروپان و هالوتان، آریتمی ناشی از مصرف این دارو تشدید می‌گردد.

عوارض جانبی

• در سلسله اعصاب مرکزی: عصبی شدن، بی قراری، بی خوابی، اضطراب، ترس، تحریک پذیری، ضعف، سردرد، سرگیجه، ترمور خفیف.
• در قلب و عروق: طپش قلب، تاکی کاردی، آنژین، تغییر در فشارخون، دیس ریتمی
• در دستگاه گوارش: تهوع، استفراغ
• در متابولیک: هیپرگلیسمی
• در سایر قسمتها: تحریک وادم برونش‌ها، تعریق، برافروختگی، وزوز گوش.

نکته مهم: در صورت ایجاد آنژین، دیس ریتمی‌های بطنی، تورم غدد پاروتید و یا بروز هر گونه اشکال تنفسی، مصرف ایزوپروترنول را باید قطع نمود.

ساختمان ایتراکونازول
نام آیوپاک	(۲R,۴S)-rel-۱-(butan-۲-yl)-۴-{۴-[۴-(۴-{[(۲R,۴S)-۲-(۲٬۴-dichlorophenyl)-۲- (۱H-۱٬۲٬۴-triazol-۱-ylmethyl)-۱٬۳-dioxolan- ۴-yl]methoxy}phenyl)piperazin-۱-yl]phenyl}-۴٬۵-dihydro-۱H-۱٬۲٬۴-triazol-۵-one
شمارهٔ CAS	۸۴۶۲۵-۶۱-۶
فرمول شیمیایی	C35H38Cl2N8O۴
گروه دارویی	تریازول صناعی
طبقه بندی درمانی شیمیایی تشریحی	ضد قارچ
PubChem	۵۵۲۸۳
جرم مولی (گرم بر مول)	۷۰۵٫۶۴ گرم در مول
نیمه عمر	۲۰ تا ۲۱ ساعت
متابولیسم	کبدی از طریق تاثیر سیتوکرومها (CYP3A4)
دفع	عمدتاً از طریق ادرار
پیوند پروتئینی	۹۹٫۸٪
زیست فراهمی	۵۵٪ (حداکثر)
مکانیسم اثر	از طریق مهار سیتوکروم P-۴۵۰، تولید ارگوسترول را در غشاء قارچ مهار می‌کند.
عوارض جانبی	تهوع، استفراغ، درد شکم، بثورات جلدی، بی اشتهایی، زرد رنگ شدن چشم‌ها، تیره شدن ادرار.
موارد مصرف	درمان عفونت‌های قارچی ناخن، درمان آسپرژیلوس، بلاستومایکوز، هیستوپلاسموز
راه استعمال	خوراکی [در برخی کشورها: مصرف وریدی نیز دارد.]
اشکال دارویی	کپسول ۱۰۰ میلی گرمی
مصرف در بارداری	گروه C

ایتراکونازول (به انگلیسی: Itraconazole)

نام تجارتی : Sporanox

رده دارویی: تریازول صناعی

رده درمانی: ضد قارچ

اشکال دارویی: کپسول ۱۰۰ میلی گرمی

محتویات

مکانیسم اثر

ایتراکونازول اثر ضد قارچ خود را، از طریق مهار آنزیم سیتوکروم P-۴۵۰ اعمال می‌کند. با مهار این سیتوکروم، تولید ارگوسترول که یک جزء حیاتی در غشاء سلولی قارچ است، مهار می‌گردد.

نکته از فارماکولوژی کاتزونگ: آمفوتریسینB و آزول‌ها(فلوکونازول، کتوکونازول و ایتراکونازول) در برابر قارچ‌ها، توکسیسیته انتخابی دارند، زیرا با سنتز ارگوسترول، که استرول منحصربه‌فرد غشای سلولی قارچ‌ها می‌باشد، تداخل می‌نمایند. آزول‌ها با مهار تولید ارگوسترول، نفوذپذیری غشای سلولی قارچ را مختل می‌کنند.

موارد و طریقه مصرف

• درمان بلاستومایکوز ریوی و خارج ریوی
• درمان هیستوپلاسموز

طریقه مصرف در دو مورد فوق:

بالغین: ۲۰۰ میلی گرم از راه خوراکی، یک بار در روز تجویز می‌شود. در صورتی که شرایط بیمار بهبود نیافت و یا علایم پیشرفت بیماری قارچی ظاهر شد، دوز دارو را هر بار ۱۰۰ میلی گرم، تا حداکثر ۴۰۰ میلی گرم در روز، افزایش می‌دهیم. دارو در مقادیر بالاتر از ۲۰۰ میلی گرم در روز را، باید در دو دوز منقسم تجویز نمود.

• درمان آسپرژیلوس ریوی و خارج ریوی، در بیمارانی که به آمفوتریسینB پاسخ نمی‌دهند.

طریقه مصرف در مورد فوق:

بالغین: روزانه ۲۰۰ تا ۴۰۰ میلی گرم از راه خوراکی تجویز می‌شود.

• درمان انواع مایکوز:

مایکوزهای سطحی: درماتوفیتوز، پتریازیس ورسیکالر، سبوپسوریازیس، کاندیدیاز واژینال، دهانی یا جلدی مخاطی، انکومایکوز

مایکوزهای سیستمیک: کاندیدیاز، عفونت‌های کریپتوکوکال، کوکسیدیومایکوز

مایکوزهای زیرجلدی: اسپوروتریکوز، کرومومایکوز

• لیشمانیوز جلدی
• کراتیت قارچی
• زایگومایکوز
• کوکسیدیو مایکوز

طریقه مصرف در تمامی موارد فوق:

بالغین: روزانه ۵۰ تا ۴۰۰ میلی گرم از راه خوراکی تجویز می‌شود. دورهٔ درمان بر حسب شرایط، شدت بیماری، و پاسخ به درمان، از یک روز تا شش ماه متغیر است.

نکته از فارماکولوژی کاتزونگ: ایتراکونازول داروی انتخابی برای بلاستومایسس، اسپوروتریکس و کروموبلاستومایکوز می‌باشد.

موارد منع مصرف

• حساسیت مفرط نسبت به دارو
• مصرف همزمان با ترفنادین
• دوران شیردهی
• مصرف همزمان با سیزاپراید

نکته: تا چند سال قبل، حاملگی نیز جزو کنترااندیکاسیون‌های ایتراکونازول بود.

نکته از فارماکولوژی کاتزونگ : مصرف همزمان سیزاپراید با ایتراکونازول و کتوکونازول کاردیوتوکسیک (دارای سمیّت قلبی) بوده و تهدیدکنندهٔ حیات می‌باشد.

موارد احتیاط

• کمبود ترشح اسید معده
• عفونت HIV (ایدز)

تداخلات دارویی

• ایتراکونازول سطح پلاسمایی آنتی هیستامینهای غیر آرامبخش، سیکلوسپورین و دیگوکسین را افزایش می‌دهد.
• بدنبال مصرف همزمان این دارو با ترکیبات سولفونیل اوره احتمال بروز هیپوگلیسمی افزایش می‌یابد.
• آنتاگونیست‌های H۲، ایزونیازید، فنی توئین، ریفامپین سطح پلاسمایی این دارو را کاهش می‌دهند.
• مصرف همزمان ایتراکونازول با ترفنادین و سیزاپراید توصیه نمی‌شود.

عوارض جانبی

• در سلسله اعصاب مرکزی: سردرد، سرگیجه، بی خوابی
• در قلب و عروق: هیپرتانسیون
• در پوست: بثورات، خارش
• در دستگاه گوارش: تهوع، استفراغ، اسهال، درد شکم، بی اشتهایی
• در دستگاه تناسلی ادراری: آلبومینوری
• در کبد: اختلال عملکرد کبد
• در سایر قسمتها: ادم، خستگی، تب، هیپوکالمی، کاهش لیبیدو، ایمپوتانس، بی حالی.

مکانیسم اثر

ایپکاک اثر استفراغ آور خود را از طریق تحریک مستقیم مخاط دستگاه گوارش (GI) و نیز تحریک مستقیم کمورسپتورهای CTZ یا همان ترایگر زون (Trigger zone) اعمال می‌کند.

موارد مصرف

• ایجاد استفراغ در مسمومیت‌ها.

طریقه مصرف

• برای ایجاد استفراغ در مسمومیت ها:

در بالغین: ۱۵ سی سی از راه خوراکی، به همراه ۲۰۰ تا ۳۰۰ سی سی آب، استفاده شود.

در کودکان بزرگتر از یک سال: ۱۵ سی سی از راه خوراکی، به همراه حدود ۲۰۰ سی سی آب یا شیر مصرف می‌شود.

در کودکان کوچکتر از یک سال: ۵ تا ۱۰ سی سی از راه خوراکی، به همراه ۱۰۰ تا ۲۰۰ سی سی آب یا شیر مصرف می‌شود.

نکته: در صورت نیاز می‌توان این دوز را یک بار دیگر بعد ز ۲۰ دقیقه تکرار کرد.

نکته دیگر: مصرف این دارو در کودکان با سن کمتر از ۶ ماه توصیه نمی‌شود.

موارد منع مصرف

• مسمومیت با ترکیبات سوزاننده و قلیاها
• مسمومیت با مشتقات نفت
• بیماران نیمه هوشیار
• کوما
• شوک
• تشنج
• دپرسیون رفلکس گاگ
• مسمومیت با استریکنین
• پنومونیت
• برونکواسپاسم
• ادم ریوی
• بیماری‌های قلبی
• کودکان با سن زیر ۶ ماه

تداخلات دارویی

• ایپکاک را نباید به طور همزمان با شارکول فعال مصرف نمود.

• مصرف همزمان ایپکاک با شیر و نوشابه‌های گاز دار باعث کاهش اثرات آن می‌شود.

عوارض جانبی

• در دستگاه اعصاب مرکزی: دپرسیون

• در قلب و عروق: آریتمی یا دیس ریتمی‌های دهلیزی و بطنی، کاهش فشارخون، برادی کاردی، فیبریلاسیون دهلیزی، میوکاردیت مرگبار.

نکته: در صورت جذب دارو ممکن است میوکاردیت کشنده، ایجاد شود. این وضعیت در صورتی اتفاق می‌افتد که بیمار در خلال ۳۰ دقیقه استفراغ نکند.

• در دستگاه گوارش: اسهال

نکته مهم: در صورتیکه بعد از تجویز دوز دوم دارو استفراغ ایجاد نشد، مصرف دارو باید قطع گردد.

جستارهای وابسته

• مسمومیت

سامانه‌شناسی نام (آیوپاک)
[8-methyl-8-(1-methylethyl)- 8-azoniabicyclo[3.2.1] oct-3-yl] 3-hydroxy-2-phenyl-propanoate
داده‌های بالینی
AHFS/Drugs.com	monograph
رده بارداری	B(US)
تجویز	Inhalation
داده‌های فارماکوکینتیکی
پیوند پروتئینی	0 to 9% in vitro
متابولیسم	کبد
نیمه‌عمر	2 hours
شناسه
شماره سی‌ای‌اس	22254-24-6 60205-81-4 (cation)
کد ATC	R01AX03 R03BB01
پاب‌کم	CID 657308
IUPHAR ligand	325
بانک‌دارو	DB00332
کم‌اسپایدر	19962157
UNII	GR88G0I6UL
ChEMBL	CHEMBL541165
داده‌های شیمی
فرمول	C20H30BrNO3
وزن مولکولی	412.37 g/mol
SMILES	eMolecules & PubChem
InChI[نمایش]
(what is this?)  (verify)

ایپراتروپیوم بروماید (به انگلیسی: Ipratropium Bromide)

رده درمانی: آنتی کولینرژیک گشادکننده برونش .

اشکال دارویی: افشانه

محتویات

مکانیسم‌اثر

این دارو جزو بلوک کننده‌های گیرنده‌های استیل کولین است.

موارد مصرف

ایپراتروپیوم بروماید که با نام تجاری آپوونت نیز موجود است در درمان آسم و برونکو اسپاسم، رینیت آلرژیک کاربرد دارد.

جستارهای وابسته

آنتی کولینرژیک

رده درمانی: داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی

اشکال دارویی: قرص ، شربت

موارد مصرف

ایبوپروفن یا بروفن داروی ضدالتهاب غیراستروئیدی است که برای تسکین علائم آرتریت (التهاب مفصل)، دیسمنوره (قاعدگی دردناک)، حملات نقرس و آسیب‌های حین ورزش و نیز به عنوان تب‌بر و ضد درد به ویژه در دردهای ناشی از التهاب استفاده می‌شود.

این دارو بیشتر با نام ژنریک بروفن (Brufen) شناخته می‌شود. ادویل (ایبوپروفن)، موترین (Motrin) و نورفن (Nurofen) از دیگر نام‌های ژنریک آن هستند.

سازمان بهداشت جهانی بروفن را در فهرست داروهای اساسی قرار داده است. این فهرست داروهایی را در بر می‌گیرد که باید در هر مرکز درمانی موجود باشند^[۱].

مشخصات

فرمول شیمیایی بروفن C۱۳H۱۸O۲ است. نقطه ذوب آن ۷۶ درجه سانتی‌گراد و درصد چسبندگی آن به پروتئین پلاسما ۹۹٪ است. از طریق ادرار دفع می‌شود و نیمه عمر (داروشناسی) آن حدود ۲ ساعت است. در سه فرم خوراکی، موضعی (پماد) و مقعدی (شیاف) موجود است. پماد بروفن برای آسیب‌دیدگی‌های هنگام ورزش استفاده می‌شود.

تاریخچه

بروفن در دههٔ ۱۹۶۰ توسط گروهی به سرپرستی استوارت آدامز در انگلیس اختراع^[۲] و در سال ۱۹۶۹ به عنوان علاجی برای آرتریت روماتوئید وارد داروخانه‌های بریتانیا و آمریکا شد. گروه بوتس^[۳] شرکت سازندهٔ بروفن در سال ۱۹۸۷ جایزهٔ ملکه برای دستاوردهای فنی^[۴] را برای ساخت این دارو دریافت کرد.^[۵]

مصرف

بروفن در دوز ۲۰۰ تا ۴۰۰ میلی‌گرم در بیشتر کشورها بدون نسخه فروخته می‌شود. مدت تأثیر آن با توجه به مقدار از ۴ تا ۸ ساعت متغیر است. مقدار مصرف با توجه به شدت علائم بیماری و وزن بدن تعیین می‌شود؛ معمولاً ۲۰۰ تا ۴۰۰ میلی‌گرم (کودکان ۵-۱۰ م. گ\ک. گ) در ۴ تا ۶ ساعت و تا حداکثر ۸۰۰ تا ۱۲۰۰ میلی‌گرم در روز. با تجویز پزشک حد نهایی مصرف روزانه ممکن است تا ۳۲۰۰ م. گ افزایش یابد.

بر پایه تحقیقی بروفن در کاهش دردهای پس از جراحی از ترامادول مؤثرتر است.^[۶]

بروفن به دلیل خصوصیات ضدالتهابی‌اش گاهی برای درمان آکنه نیز استفاده می‌شود. برخی تحقیقات نشان می‌دهد که مصرف طولانی مدت آن احتمال ابتلا به پارکینسون را کاهش می‌دهد. همچنین ممکن است در هیپوتانسیون اورتواستاتیک (افت ناگهانی فشار خون در هنگام ایستادن) نیز مفید باشد.

عوارض جانبی

مصرف دراز مدت بروفن مانند سایر ضدالتهاب‌های غیراستروئیدی خطر حمله قلبی را بالا می‌برد^[۷][۸].

بروفن در ایران به شکل قرص‌های ۲۰۰ و ۴۰۰ میلی‌گرمی موجود است. در برخی کشورها مانند اسپانیا قرص‌های ۶۰۰ و در مکزیک ۸۰۰ م. گ آن نیز فروخته می‌شود. در آلمان نیز کپسول‌های ۶۰۰ و ۸۰۰ م. گ با نسخه فروخته می‌شود، در حالی‌که قرص‌های ۴۰۰ م. گ نیاز به نسخه ندارد. در ایالات متحده نیز از ۱۹۸۴ تاکنون بدون نسخه در دسترس است.

جستارهای وابسته

• آسپرین
• دیکلوفناک
• استامینوفن
• متادون
• حب جدوار
• ترامادول
• پیروکسیکام

مکانیسم اثر

اوروکیناز اثر ترومبولیتیک خود را، از طریق تأثیر مستقیم بر روند فعال شدن تبدیل پلاسمینوژن به پلاسمین انجام می‌دهد و از این راه باعث تحریک ترومبولیز می‌شود.

موارد مصرف

• انحلال آمبولی بزرگ و حاد ریه و آمبولی ریوی همراه با اختلال همودینامیک

• ترومبوز شریان کرونری

• انسداد کاتتر وریدی

نکته از فارماکولوژی کاتزونگ: به طورکلی، کاربرد بالینی داروهای ترومبولیتیک اغلب شامل درمان فوریتی ترومبوز شریانهای کرونری می‌باشد. از این داروها در درمان آمبولی‌های متعدد ریوی (آمبولی ریه) نیز استفاده می‌شود. قبل از استفاده از این داروها خونریزی مغزی باید رد شود.

طریقه مصرف

• در انحلال آمبولی بزرگ و حاد ریه و آمبولی ریوی همراه با اختلال همودینامیک:

در بالغین: ابتدا ۴۴۰۰ واحد(iu) به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، از راه تزریق یا انفوزیون وریدی در خلال ۱۰ دقیقه و سپس ۴۴۰۰ واحد(iu) در ساعت از راه تزریق وریدی تجویز می‌شود. برای انفوزیون وریدی، فقط باید از پمپ انفوزیون استفاده شود.

• در ترومبوز شریان کرونری:

در بالغین: ۶۰۰۰ واحد(IU) در دقیقه، از طریق کاتتر داخل شریان کرونری و تا زمان باز شدن شریان (معمولا بین ۱۵ تا ۳۰ دقیقه)انفوزیون می‌گردد. اوروکیناز تا ۲ ساعت نیز تجویز شده و ممکن است لازم باشد که دارو تا ۲ ساعت انفوزیون شود. متوسط دوزاژ مصرف (میانگین دوز تام برای انحلال ترومبوز) ۵۰۰۰۰۰ (IU) می‌باشد.

• در باز کردن انسداد کاتتر وریدی:

در بالغین: ۵۰۰۰ واحد(IU) به داخل کاتتر مسدود شده تزریق می‌شود.

موارد منع مصرف

• هیپرتانسیون شدید و غیرقابل کنترل
• خونریزی فعال داخلی
• هموراژی
• ترومبوز
• نارسایی کبد (حاد و مزمن)
• نارسایی کلیه (حاد و مزمن)
• کولیت اولسراتیو
• دیورتیکولیت
• آمبولی مغزی اخیر
• صدمه عروقی مغز
• سابقه انجام جراحی اعصاب در ۲ ماه اخیر
• جراحی اخیر قفسه سینه
• ترومای اخیر
• زخمهای اولسراتیو
• حاملگی
• ده روز اول بعد از زایمان
• هیپرکواگولاسیون کنترل نشده
• بیماری مزمن ریوی، همراه با کاویته
• اندوکاردیت باکتریال تحت حاد
• بیماری‌های روماتیسمی قلب
• بیماری‌های دریچه‌ای قلب
• رتینوپاتی دیابتیک هموراژیک

نکته از فارماکولوژی کاتزونگ : داروهای ترومبولیتیک در بیماران مبتلا به نئوپلاسم یا بیمارانی که قرار است تحت عمل جراحی قرار بگیرند، به کار نمی‌روند، چراکه شانس خونریزی را بالا می‌برند.

موارد احتیاط: بعد از اعمال جراحی و اقدامات تشخیصی، اوروکیناز را باید با احتیاط مصرف کرد.

تداخلات دارویی

مصرف همزمان اوروکیناز با داروهای ضد انعقاد خون، داروهای مؤٍثر بر فعالیت پلاکت‌ها، آسپیرین، داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی و دی پیریدامول باعث افزایش خطر خونریزی می‌گردد.

عوارض جانبی

• در پوست: کهیر، اکیموز

• در قلب و عروق: آریتمی یا دیس ریتمی‌های دهلیزی و بطنی، کاهش یا افزایش موقت فشارخون

• در چشم و گوش و حلق و بینی: ادم پری اوربیتال، خونریزی از لثه

• در دستگاه گوارش: تهوع

• در خون: خونریزی خود به خود، کاهش هماتوکریت

• در موضع: فلبیت در محل تزریق

• در سایر قسمتها: واکنش افزایش حساسیت، آنافیلاکسی، دردهای عضلانی-استخوانی، برونکواسپاسم، هماچوری.

نکات

• واکنش‌های آلرژیک و همینطور خونریزی، اغلب در استفاده از ترومبولیتیک‌ها ایجاد می‌شوند، که در صورت بروز این عوارض باید مصرف دارو را فورا قطع نمود.

اورسودوکسی کولیک اسید
نام آیوپاک	۳α,۷β-dihydroxy-۵β-cholan-۲۴-oic acid OR (R)-۴-((۳R,۵S,۷S,۸R,۹S,۱۰S,۱۳R,۱۴S,۱۷R)-۳٬۷-dihydroxy- ۱۰٬۱۳-dimethylhexadecahydro- ۱H-cyclopenta[a]phenanthren-۱۷-yl)pentanoic acid
شمارهٔ CAS	۱۲۸-۱۳-۲
فرمول شیمیایی	C24H40O۴
گروه دارویی	اسید صفراوی
طبقه بندی درمانی شیمیایی تشریحی	حل کننده سنگ‌های صفراوی
جرم مولی (گرم بر مول)	۳۹۲٫۵۶ گرم در مول
دفع	به طور عمده از راه مدفوع
مکانیسم اثر	مهار سنتز و ترشح کلسترول توسط کبد، مهار جذب کلسترول از دستگاه گوارش
عوارض جانبی	سردرد، خستگی، اضطراب، افسردگی، دیزینس، اختلال خواب، تهوع، استفراغ، اسهال، یبوست، سوء هاضمه، شکم درد، استوماتیت، احساس مزه آهن در دهان، راش، خارش، کهیر، آلوپسی، خشکی پوست، پسوریازیس، درد پشت، کوله سیستیت، تعریق، آرترالژی، میالژی، سرفه، رینیت.
موارد مصرف	حل کردن سنگ‌های صفراوی رادیولوسنت، درمان بیماری‌های کلستاتیک کبدی، افزایش جریان صفرا در بیمارانی که استنت یا پروتز داخل مجرای صفراوی دارند.
راه استعمال	خوراکی
مصرف در بارداری	گروهB (منابع قدیمیتر: گروهX)
دمای ذوب	۲۰۳

اورسودوکسی کولیک اسید (به انگلیسی: ursodeoxycholic acid)

(به اختصار: UDCA) یا:

اورسودیول (به انگلیسی: Ursodiol)

نامهای تجارتی : Ursogal- Actigall -Ursodex

رده درمانی: حل کننده سنگهای صفراوی کلسترولی.

رده فارماکولوژیک: اسید صفراوی

اشکال دارویی: قرص یا کپسول ۲۵۰ میلی گرمی، قرص یا کپسول ۳۰۰ میلی گرمی.

محتویات

مکانیسم اثر

اورسودوکسی کولیک اسید یا اورسودیولاثر حل کننده سنگ صفراوی خود را، از طریق مهار کردن سنتز و ترشح کلسترول از کبد و نیز بوسیله مهار جذب کلسترول از جدار دستگاه گوارش اعمال می‌کند. این ترکیب به مقدار کم در صفرا یافت می‌شود.

موارد مصرف

• حل کردن سنگ‌های صفراوی رادیولوسنت

• درمان بیماری‌های کلستاتیک کبدی، نظیر: سیروز صفراوی اولیه، کلانژیت اسکلروزان، آترزی صفراوی، هپاتیت مزمن

• افزایش جریان صفرا در بیمارانی که استنت یا پروتز داخل مجاری صفراوی دارند.

• پیشگیری از تشکیل سنگ‌های صفراوی در افراد چاقی که وزن خود را به سرعت از دست می‌دهند.

نکته: تجویز این دارو در بیمارانی که سنگ رادیولوسنت و غیرکلسیفیه ی کیسه صفرا با قطر کمتر از ۲۰ میلی متر دارند، و به علت افزایش خطر جراحی ناشی از بیماری‌های سیستمیک، سن بالا، واکنشهای ایدیوسنکراتیک نسبت به بیهوشی، کاندید مناسبی برای کوله‌سیستکتومی نیستند و یا حاضر به اعمال جراحی نمی‌باشند، اندیکاسیون دارد.

طریقه مصرف

• جهت حل کردن سنگ‌های صفراوی رادیولوسنت و نیز جهت افزایش جریان صفرا در بیمارانی که استنت یا پروتز داخل مجاری صفراوی دارند:

دربالغین : روزانه ۸ تا ۱۰ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، از راه خوراکی، منقسم در ۲ تا ۳ دوز و معمولاً همراه با غذا مصرف می‌شود.

نکته: تجویز این دارو در بیمارانی که سنگ رادیولوسنت و غیرکلسیفیه ی کیسه صفرا با قطر کمتر از ۲۰ میلی متر دارند، و به علت افزایش خطر جراحی ناشی از بیماری‌های سیستمیک، سن بالا، واکنشهای ایدیوسنکراتیک نسبت به بیهوشی، کاندید مناسبی برای کله سیستکتومی نیستند و یا حاضر به اعمال جراحی نمی‌باشند، اندیکاسیون دارد.

• جهت پیشگیری از تشکیل سنگ‌های صفراوی در افراد چاقی که وزن خود را به سرعت از دست می‌دهند:

دربالغین : ۳۰۰ میلی گرم، از راه خوراکی، دو بار در روز تجویز می‌شود.

• جهت درمان بیماری‌های کلستاتیک کبدی، نظیر سیروز صفراوی اولیه، کلانژیت اسکلروزان، آترزی صفراوی، هپاتیت مزمن:

در بالغین : ۱۳ تا ۱۵ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن، از راه خوراکی منقسم در ۲ دوز (صبح-شب) تجویز می‌شود.

موارد منع مصرف

• حساسیت مفرط نسبت به این دارو و سایر اسیدهای صفراوی.
• بیماری‌های مزمن کبد
• کله سیستیت حاد
• کلانژیت
• انسداد مجاری صفراوی
• پانکراتیت ناشی از سنگ کیسه صفرا
• فیستول صفراوی

تداخلات دارویی

• مصرف همزمان اورسودیول با استروژنها، داروهای ضد بارداری خوراکی و کلوفیبرات باعث کاهش اثرات درمانی این دارو می‌گردد.

• آنتی اسیدهای حاوی آلومینیوم جذب این دارو را کاهش می‌دهند.

• کلستیرامین جذب این دارو را کاهش می‌دهد.

عوارض جانبی

• در دستگاه اعصاب مرکزی: سردرد، خستگی، اضطراب، افسردگی، دیزینس، اختلالات خواب

• در پوست: خارش، بثورات جلدی، خشکی پوست، کهیر، تعریق بیش از حد، پسوریازیس

• در دستگاه گوارش: تهوع، استفراغ، سوء هاضمه، احساس طعم فلزی در دهان، اسهال، یبوست، درد شکم، کولیک صفراوی، کله سیستیت، استوماتیت، نفخ

• در سایر دستگاهها : رینیت، سرفه، آرترالژی، میالژی، درد پشت

جستارهای وابسته

• سنگ کیسه صفرا
• اسیدهای صفراوی
• صفرا

دیگر نام‌ها[نهفتن] Carbamide carbonyl diamide carbonyldiamine diaminomethanal diaminomethanone
شناساگرها
شماره ثبت سی‌ای‌اس	۵۷-۱۳-۶
پاب‌کم	۱۱۷۶
کم‌اسپایدر	۱۱۴۳
UNII	8W8T17847W
دراگ‌بانک	DB03904
KEGG	D00023
ChEBI	CHEBI:16199
ChEMBL	CHEMBL985
شمارهٔ آرتی‌ئی‌سی‌اس	YR6250000
کد اِی‌تی‌سی	B05BC02,D02AE01
جی‌مول-تصاویر سه بعدی	Image 1
SMILES [نمایش]
InChI [نمایش]
خصوصیات
فرمول مولکولی	CH4N2O۱
جرم مولی	۶۰٫۰۶ g mol−1
شکل ظاهری	White solid
چگالی	1.32 g/cm3
دمای ذوب	133–135 °C
انحلال‌پذیری in water	107.9 g/100 ml (20 °C) 167 g/100ml (40 °C) 251 g/100 ml (60 °C) 400 g/100 ml (80 °C)
انحلال‌پذیری	50g/L ethanol 500g/L glycerol[۱]
خاصیت بازی (pKb)	pKBH+ = 0.18[۲]
ساختار
لحظهٔ دوقطبی	4.56 D
خطرات
MSDS	JT Baker
شاخص ئی‌یو	Not listed
نقطه اشتعال	Non-flammable
LD50	8500 mg/kg (oral, rat)
ترکیبات مرتبط
مرتبط با ureas	تیورآ هایدروکسی کاربیماید
ترکیبات مرتبط	کاربامید پروکساید Urea phosphate
به استثنای جایی که اشاره شده‌است در غیر این صورت، داده‌ها برای مواد به وضعیت استانداردشان داده شده‌اند (در 25 °C (۷۷ °F)، ۱۰۰ kPa)
(بررسی) (چیست: /؟)
Infobox references

اوره (به انگلیسی: Urea)یا کاربامید (به انگلیسی: carbamide) یک ترکیب آلی با فرمول شیمیایی NH۲)۲CO) می‌باشد. این مولکول دارای دو گروه آمین (- NH۲) باقیمانده‌است، که به یک گروه کربونیل (- CO -) که گروهی عملکردیست، اتصال می‌یابد.

اوره، در متابولیسم ترکیبات حاوی نیتروژن در بدن حیوانات نقش مهمی ایفا می‌کند و در عین حال، ماده اصلی حاوی نیتروژن، در ادرار پستانداران به شمار می‌آید. این ترکیب: سخت، بی‌رنگ، بی‌بو (گر چه آمونیاکی که در حضور آب از آن حاصل می‌شود و شامل بخار آب موجود در هوا نیز می‌باشد، دارای بوی تندی است) است، نه اسیدی است و نه قلیایی، بسیار محلول در آب و نسبتاً غیر سمی می‌باشد، از اوره به صورت گسترده‌ای در کودهای شیمیایی به عنوان یک منبع غنی و مناسب نیتروژن استفاده می‌شود. اوره همچنین یکی از مواد اولیهٔ مهم در صنایع شیمیایی است. سنتز و به وجود آوردن این ترکیب آلی از یک پیش ساز غیرآلی یا معدنی، توسط فریدریش وهلر Friedrich Wöhler در سال ۱۸۲۸، نقطهٔ عطف بسیار مهمی در توسعه و پیشرفت دانش شیمی محسوب می‌شود.

کلمات اوره و کاربامید، همچنین برای نامیدن یک طبقه خاص از مواد و ترکیبات شیمیایی که در همان گروه عملکردی RR'-CO-RR مشترک هستند نیز به کار می‌رود. بدین معنا که یک گروه کربونیل به دو آمین آلی باقی‌مانده متصل شده‌است. بعنوان مثال در این مورد می‌توان به: کاربامید پراکساید، آلانتوئین allantoin و هیدانتوئین hydantoin اشاره نمود. اوره‌ها وابستگی نزدیکی با بیورت‌ها biurets دارند و ساختمان شیمیایی آنها، مربوط و مرتبط با ساختارآمیدها amides، کاربامات‌ها carbamates، دی ایمیدها diimides، کاربودیمیدها carbodiimides و تیوکاربامیدها thiocarbamides می‌باشد.

محتویات

تاریخچه

اوره برای نخستین بار، به سال ۱۷۷۳ میلادی توسط شیمیدان فرانسوی به نام هیلاری رول Hilaire Rouelle درون ادرار کشف گردید. در سال ۱۸۲۸ میلادی، شیمیدان آلمانی فریدریش وهلر، طی تلاشی ناموفق برای تهیه کردن سیانات آمونیم، و هنگامیکه به ایزوسیانات نقره، کلرید آمونیوم اضافه کرد، اوره بدست آورد:

   AgNCO + NH4Cl → (NH2)۲CO + AgCl

این اولین باری بود که یک ترکیب آلی به صورت مصنوعی از مواد پیش ساز غیرآلی (معدنی) سنتز می‌گردید، بدون این که ارگانیسم‌ها یا موجودات زنده، هیچگونه دخالتی در این روند داشته باشند. نتایج حاصل از این تجربه یا آزمایش، به طور ضمنی اعتقاد به اصالت حیات و نظریهٔ ازلی بودن موجودات زنده را، بی اعتبار ساخت: بر مبنای این نظریه، مواد شیمیایی که بدن موجودات زنده را تشکیل می‌دهند، اساساً متفاوت از همین مواد در اشیاء و پدیده‌های بی جان هستند. درک همین موضوع، نقش بسیار مهمی در توسعهٔ شیمی آلی ایفا نمود. در واقع همین کشف مهم وهلر، موجب شد که او نامهٔ پیروزمندانه‌ای به برزیلیوس Berzelius بنویسد و طی آن اشاره کند که:

«من باید به شما بگویم که: من قادر هستم بدون استفاده از کلیه‌ها، چه در انسان و چه در سگ، اوره تولید بکنم!، سیانات آمونیوم، در واقع همان اوره‌است...»

بسیاری معتقدند که وهلر را باید به خاطر همین اکتشاف، پدر شیمی آلی در نظر گرفت.

فیزیولوژی

اوره در بدن بسیاری از موجودات زنده، به عنوان قسمتی از سیکل یا چرخه اوره، از اکسیداسیون اسیدهای آمینه یا آمونیاک تولید می‌شود. در چرخهٔ مذکور، گروه‌های آمینه اهدا شده توسط آمونیاک و ال - آسپارتات، به اوره تبدیل می‌گردند، در حالی که ال - اورنیتین، سیترولین، ال آرژینینوسوکسینات و ال آرژنین به عنوان واسطه عمل می‌کنند. تولید اوره در کبد اتفاق می‌افتد و توسط ان استیل گلوتامات تنظیم می‌شود. اوره به شکل محلول در خون یافت می‌شود (در محدوده مرجع بین ۲٫۵ تا ۷٫۵ میلی مول در لیتر) و توسط کلیه‌ها به عنوان جزیی از ادرار دفع می‌گردد. علاوه بر این، مقدار کمی از اوره هم در عرق ترشح می‌شود، که دفع آن همراه با کلرید سدیم و آب می‌باشد.

اسیدهای آمینه‌ای که از غذا دریافت می‌شوند، در صورتی که برای سنتز پروتئین‌ها و دیگر مواد بیولوژیکی، مورد استفاده قرار نگیرند، توسط بدن اکسیده می‌شوند و اوره و دی اکسید کربن حاصل می‌کنند، که به عنوان منبعی جایگزین برای انرژی است. مسیر اکسیداسیون، با حذف گروه آمینه توسط ترانس آمینازها آغاز می‌شود و سپس گروه آمینه چرخهٔ اوره را تغذیه می‌کند.

آمونیاک (NH۳) یکی دیگر از محصولات فرعی مشترک متابولیسم ترکیبات نیتروژنی است. مولکول‌های آمونیاک نسبت به اوره کوچکتر هستند، همچنین در مقایسه با اوره، میزان تحرّک و فرّاریت بیشتری هم دارند. اگر به این ترکیب اجازهٔ تجمع داده شود، آمونیاک pH (پ هاش) داخل سلولی را تا سطوح سمی بالا خواهد برد. بنابراین بسیاری از موجودات زنده آمونیاک را به اوره تبدیل می‌کنند، حتی اگر چنین سنتزی به هزینه کردن انرژی خالص نیاز داشته باشد. خنثی بودن اوره در مرحله عمل، و اینکه این ترکیب بسیار محلول در آب می‌باشد، آن را تبدیل به وسیله نقلیهٔ امنی برای حمل و نقل و دفع نیتروژن اضافی بدن نموده‌است.

در آب، گروه‌های آمین ضمن جایگزینی آهسته توسط مولکول‌های آب، آمونیاک و آنیون کربنات تولید می‌کنند. به همین دلیل، ادرار مانده و کهنه، بوی قوی تر و تندتری نسبت به ادرار تازه دارد.

در انسان

تنظیم اوره توسط کلیه‌ها یک بخش حیاتی از سوخت و ساز یا متابولیسم بدن انسان را تشکیل می‌دهد. علاوه بر نقشی که اوره به عنوان حامل مواد زائد نیتروژن دار در بدن ایفا می‌کند، این ترکیب در تبادلات جاری متقابلی که در سیستم نفرون‌ها انجام می‌پذیرد (تبادلات نفرونی) نیز نقش دارد، بدین صورت که اجازه می‌دهد تا جذب مجدد (بازجذب) آب و یون‌های مهمی که به منظور دفع، در ادرار ترشح شده‌اند، صورت بگیرد. خود اوره در لوله‌های جمع‌کننده ادرار واقع در مدولای داخلی نفرون‌ها بازجذب می‌شود، در نتیجه میزان اسمولاریته در مدولای اینترسیشیال، اطراف لوله صعودی (بالا رونده) و نازک قوس هنله افزایش می‌یابد که همین بالا رفتن اسمولاریته به نوبه خود باعث بازجذب مجدد آب می‌شود. با فعالیت حامل شماره ۲ اوره یا همان اوره ترانسپورتر۲، بخشی از این اوره بازجذب شده، در نهایت دوباره به شاخه نازک و صعودی توبول، جریان پیدا می‌کند، و سرانجام از طریق لوله‌های جمع‌آوری کننده، به درون ادرار دفع می‌شود.

این مکانیزم، که توسط هورمون ضد ادراری یا آنتی دیورتیک antidiuretic کنترل می‌شود، به بدن اجازه می‌دهد تا ادرار هیپراسموتیک ایجاد کند، یعنی ادراری که غلظت بالاتری نسبت به مواد حل شده در پلاسمای خون دارد. این مکانیزم همچنین برای جلوگیری از، از دست دادن آب نیز مهم است و به حفظ فشار خون، و نیز حفظ غلظت مناسب یونهای سدیم در پلاسمای خون کمک می‌کند.

در گونه‌های دیگر

در ارگانیسم‌های آبزی، رایج ترین شکل ضایعات نیتروژن آمونیاک می‌باشد، در حالی که در ارگانیزم‌های ساکن خشکی، آمونیاک سمی به اوره یا اسید اوریک تبدیل می‌گردد. اوره را می‌توان در ادرار پستانداران و دوزیستان، و همچنین بعضی از ماهی‌ها پیدا کرد. در پرندگان و خزندگان سوسماری شکل، سوخت و ساز نیتروژن تا حدودی متفاوت است، نیاز به آب در این نوع سوخت و ساز کمتر است و منجر به دفع نیتروژن در شکل اسید اوریک می‌شود. قابل توجه‌است که در بچه وزغ‌ها یا نوزادان قورباغه، آمونیاک دفع می‌گردد، اما این وضع بعد از دگردیسی آنها به سمت تولید اوره تغییر جهت می‌یابد. بدین ترتیب و بر اساس، تعمیمی که در فوق ارائه شد، وجود مسیر و چرخه اوره نه تنها در پستانداران و دوزیستان، بلکه در بسیاری از موجودات دیگر، همچون: پرندگان، مهره داران، حشرات، گیاهان، مخمرها، قارچ‌ها، و حتی در میکروارگانیسمها، مستند شده و به اثبات رسیده‌است.

کاربردها

کشاورزی

بیشتر از ۹۰ ٪ از تولید اوره در دنیا، به منظور استفاده به عنوان کودهای شیمیایی حاوی نیتروژن است. در کاربردهای عمومی، اوره دارای بالاترین مقدار ازت در میان تمامی کودهای جامد نیتروژنی می‌باشد (۴۶٫۷ ٪). بر این اساس، اوره پایین‌ترین هزینه‌های حمل و نقل را به ازای هر واحد از تغذیه نیتروژنی به بار می‌آورد.

اوره در خاک، هیدرولیز شده و به آمونیاک و دی اکسید کربن مبدل می‌گردد. آمونیاک حاصل از این فرایند، توسط باکتریهای موجود در خاک به نیترات اکسیده می‌شود، و در نتیجه می‌تواند توسط گیاه جذب گردد. اوره همچنین در بسیاری از موارد، در فرمولاسیون چند جزئی کودهای جامد نیز، مورد استفاده واقع می‌شود. از آنجا که اوره به میزان زیادی محلول در آب است، بنابراین برای استفاده در محلول‌های کودی نیز بسیار مناسب است (از جمله در ترکیب با آمونیوم نیترات و به صورت: UAN)، به عنوان مثال در کودهای foliar feed'خوراک برگ مانند (کود مخصوص برگ؟)'. در به کارگیری کودها، شکل گرانولی کود بر شکل پریل؟ prills آن ارجح است، چراکه به دلیل باریک تر بودن اندازه ذرات در نوع گرانولی توزیع و انتشار آن راحت تر انجام می‌پذیرد و این برای برنامه مکانیکی یک امتیاز به شمار می‌آید.

شایع‌ترین نوع ناخالصی موجود در اوره صناعی، بیورت biuret می‌باشد، که موجب تضعیف رشد گیاه می‌شود.

اوره به طور معمول، به میزان بین ۴۰ تا ۳۰۰ کیلوگرم به ازای هر هکتار، [در اراضی کشاورزی] پخش می‌گردد، اما در مجموع این میزان، متفاوت است. در برنامه‌های کوچکتر میزان اتلاف و ضرر به علت شسته شدن پایین‌تر است. در طول تابستان، اوره اغلب درست قبل از آبیاری (بارش باران؟)، و یا در حین آن پخش می‌شود تا زیان عمل تبخیر به حداقل رسانده شود (فرایندی که در آن، نیتروژن به صورت گاز آمونیاک در اتمسفر ناپدید می‌شود). اوره با سایر کودها چندان سازگار نیست.

به دلیل آن که غلظت نیتروژن (ازت) در اوره بالاست، دستیابی به میزان گستردن و پخش آن، بسیار مهم است. تجهیزات مورد نیاز در این راستا، باید به درستی کالیبره شده و به طرز مناسبی مورد استفاده قرار گیرند. حفاری و سوراخ کردن زمین نباید در جایی که تماس نزدیک با دانه دارد، انجام بگیرد، چراکه خطر صدمه و آسیب به روند جوانه زدن وجود دارد. اوره به صورت محلول در آب، به صورت افشانه یا از طریق سیستم‌های آبیاری نیز کاربرد دارد.

در مورد دانه پنبه و غلات، اوره معمولاً در زمان انجام آخرین مرتبهٔ کشت و درست قبل از مرحلهٔ کاشت مورد استفاده قرار می‌گیرد. در مناطقی که بارش باران در آن مناطق بالاست و همچنین در خاکهای شنی (که نیثروژن می‌تواند به طریق شسته شدن از دست برود) یا هنگامیکه فصل بارش خوبی انتظار می‌رود، می‌توان در طی فصل رشد، از اوره برای پوشانیدن کناره‌ها یا نقاط مرتفع زمین کشاورزی استفاده کرد. پوشانیدن نقاط مرتفع بوسیله اوره، همچنین در مراتع و اراضی خاص محصولات علوفه‌ای نیز، محبوب است و طرفدار دارد. در مورد کشت نیشکر، از اوره به روش پوشانیدن کناره‌ها و پس از کاشت محصول بهره برده می‌شود. این روش برای تمامی محصولات مشابه نیشکر مثل خیزران؟ ratoon نیز به کار می‌رود.

در آبیاری محصولات کشاورزی، اوره را می‌توان به صورت خشک به خاک افزود، و یا آن را به صورت محلول و از طریق آب آبیاری به کار برد. اوره با وزن خودش به راحتی در آب قابل حل است، اما در صورتیکه غلظت آن افزایش پیدا کند، میزان انحلال آن در آب به طور فزاینده‌ای دشوار می‌شود. فرایند انحلال اوره در آب یک فرایند اندومتریک است که باعث افت دمای محلول در هنگام حل شدن اوره می‌شود.

به عنوان یک راهنمایی عملی، که در واقع روش ساده و راحتی برای کود دهی یا fertigation توسط اوره (تزریق اوره در مسیرهای آبیاری) می‌باشد، می‌توان توصیه نمود که بیش از ۳۰ کیلو گرم اوره در هر ۱۰۰ لیتر آب حل شود و مورد استفاده قرار گیرد.

در مورد محصولات باغی، می‌توان از افشانه های مخصوص برگ، که اوره را با غلظت ۰٫۵ ٪ تا ۲٫۰ ٪ پخش می‌کنند، استفاده کرد. در این مورد اغلب از اوره‌ای که میزان بیورت biuret در آن اندک است، استفاده می‌شود.

از آنجا که اوره جاذب رطوبت از اتمسفر و سطح هواست، در نتیجه برای ذخیره‌سازی آن، به طور معمول از بسته یا کیسهٔ مهر و موم شده پالت مانند (به شکل تشک) استفاده می‌شود. همچنین اگر نیاز به ذخیره کردن آن به صورت عمده باشد، باید آن را تحت پوشش با پارچه مخصوص کرباسی که قیراندود وعایق اب است، قرار داد. ضمناً توصیه می‌شود که اوره را باید همانند بسیاری از دیگر کودهای جامد، در محلی خنک و خشک، که تهویه در آن محل به خوبی صورت می‌گیرد، ذخیره کرد.

صنایع شیمیایی

اوره مادهٔ اولیه برای تولید بسیاری از ترکیبات شیمیایی مهم است، مانند:

• انواع پلاستیک، به ویژه رزین‌های فرمالدئید اوره.
• انواع چسب، همچون اوره فرمالدئید و اوره ملامین فرمالدئید، که در ساخت تخته سه لایی مخصوص آب کاربرد دارد.
• سیانات پتاسیم، بعنوان ماده اولیه برخی از صنایع.
• نیترات اوره، یک نوع ماده منفجره.

سیستم‌های خودرو

اوره در واکنشهای SNCR و SCR به منظور کاهش آلاینده‌های No دار، که در گازهای حاصل از احتراق موجود هستند، کاربرد دارد. به عنوان مثال، گازهایی که از نیروگاه‌ها و یا از موتورهای دیزلی خارج می‌شوند. در مورد موتورهای دیزلی، این فرایند به نام فیلتر بازسازی ذرات دیزلی خوانده می‌شود. در مورد سیستمهای بلوتک BlueTec، به عنوان مثال، از تزریق اوره محلول در آب به سیستم اگزوز خودرو استفاده می‌شود. آمونیاک حاصل شده از فرایند تجزیهٔ اوره، با اکسید نیتروژن خروجی واکنش داده و توسط یک مبدل کاتالیزوری، به نیتروژن و آب تبدیل می‌شود.

جستارهای وابسته

• نیتروژن اوره خون

نام‌گذاری آیوپاک[نمایش]
دیگر نام‌ها[نهفتن] Enoxolone; Glycyrrhetin; Uralenic acid; Glycyrrhetinate; Arthrodont; 3β-Hydroxy-11-oxoolean-12-en-30-olic acid
شناساگرها
شماره ثبت سی‌ای‌اس	۴۷۱-۵۳-۴
پاب‌کم	۱۰۱۱۴
کم‌اسپایدر	۹۷۱۰
ChEBI	CHEBI:30853
ChEMBL	CHEMBL230006
کد اِی‌تی‌سی	D03AX10
جی‌مول-تصاویر سه بعدی	Image 1
SMILES [نمایش]
InChI [نمایش]
خصوصیات
فرمول مولکولی	C30H46O۴
جرم مولی	۴۷۰٫۶۸ g mol−1
به استثنای جایی که اشاره شده‌است در غیر این صورت، داده‌ها برای مواد به وضعیت استانداردشان داده شده‌اند (در 25 °C (۷۷ °F)، ۱۰۰ kPa)
(بررسی) (چیست: /؟)
Infobox references

انوکسولون یا اسید گلیسیریتینیک به انگلیسی: (Enoxolone)، دارویی گیاهی است که در درمان برخی التهابات پوستی، آفتاب‌سوختگیها، اگزما و .... به کار برده می‌شود.

رده درمانی: ضد التهاب.

اشکال دارویی: پماد جلدی ۱۵ گرمی.

محتویات

ترکیبات مؤثر

هر پماد ۱۵ گرمی انوکسولون حاوی ۲٪ از این ماده می‌باشد که از گیاه شیرین بیان به دست می‌آید

مکانیسم اثر

اسید گلیسیریتینیک دارای شباهت ساختمانی با هیدروکورتیزون می‌باشد، اما مکانیسم اثر این دو دارو احتمالاً با یکدیگر مشابه نیست و به لحاظ اثر ضدّ التهابی و ضدّ تورمی تفاوتهایی با یکدیگر دارند. مطالعات انجام شده نشان داده‌است که گلیسیرتینیک اسید نسبت به اتصال با گیرنده‌های گلوکوکورتیکوئیدی و مینرالوکورتیکوئیدی تمایل نسبی دارد و احتمالاً با تاثیر بر این گیرنده‌ها، روی فعالیت استروئیدهای آندوژن تاثیر می‌نماید. همچنین این ترکیبات با وقفه عمل آنزیم ۱۱بتا هیدروکسی استروئید (۱۱-Beta Hydroxy steroid) در کبد و کلیه از تبدیل کورتیزول به کورتیزون غیر فعال جلوگیری می‌کنند. همچنین ترکیبات موجود در عصاره شیرین بیان با ایجاد وقفه در عمل آنزیم‌های لیپواکسیژناز و سیکلو اکسیژناز موجب کاهش فعالیت اسید آراشیدونیک می‌گردند.

موارد مصرف

انوکسولون در درمان التهابات پوستی و بویژه در موارد زیر بکار می‌رود:

• درمان التهاب و قرمزی پوست شیرخواران و نوزادان ناشی از تماس پوست با ادرار یا همان:ادرار سوختگی.
• درمان التهاب و قرمزی پوست در اثر آفتاب‌سوختگی.
• درمان اگزماهای ملایم و خفیف، حتی در سطح صورت، پلکها و اطراف دهان.
• درمان خارش ناشی از نیش حشرات، خارش‌های انگلی یا خارش دستگاه تناسلی در زنان.

طریقه مصرف

• در بالغین و کودکان: پس از تمیز کردن پوست روزی ۲ تا ۴ بار لایه نازکی از پماد روی موضع مالیده می‌شود.

موارد احتیاط و منع مصرف

• داروی انوکسولون (پماد) را در زخمهای عفونی و عفونت‌های پوستی نباید مصرف نمود.
• در مورد پوست نوزادان، نباید این پماد را روی مخاط و پوستی که هنوز لایهٔ خارجی آن تشکیل نشده‌است، استفاده کرد.
• مصرف طولانی مدت این دارو توصیه نمی‌شود.
• در حاملگی، شیردهی و کودکان زیر ۲ سال، ممنوعیت خاصی ذکر نگردیده‌است.
• به علت ایجاد حساسیت در اثر تماس با انوکسولون، این دارو نباید به مدت طولانی و روی سطح وسیعی از پوست استفاده شود.
• از استعمال پماد در چشم و اطراف آن خودداری شود

عوارض جانبی

در صورت مصرف دارو به مدت طولانی و در سطح وسیع و آسیب دیدهٔ پوست احتمال بروز علائم مینرالوکورتیکوییدی وجود دارد.

جستارهای وابسته

• اگزما
• درماتیت