انحراف تیغه بینی
یک تصویر ام‌آرآی که در آن انحراف مادرزادی تیغه بینی دیده می‌شود.
آی‌سی‌دی-۱۰	J34.2
آی‌سی‌دی-۹	470

در انحراف بینی (Septal Deviation) معمولاً کجی تیغه بینی در قسمت داخلی بینی است و تاثیری روی شکل ظاهری بینی نمی‌گذارد.

تیغه بینی دیواره ای است که فضای داخل بینی را به دو حفره مجزای راست و چپ تقسیم می کند. قسمت پایینی این تیغه غضروفی و قسمت بالایی آن استخوانی است . تیغه بینی نیز مانند سایر اجزای دستگاه اسکلتی تا پایان بلوغ رشد می‌کند و بزرگتر می‌شود . چندین مرکز غضروف سازی واستخوان سازی در رشد هماهنگ تیغه بینی موثرند . بدیهی است اگر به هر دلیلی یکی یا چندتا از این مراکز غضروف‌سازی یا استخوان‌سازی کمتر و یا بیشتر از حد معمول رشد کنند، تیغه بینی ممکن است از خط وسط منحرف شده و در ناحیه ای به سمت راست یا چپ کج شود . ضربه به بینی یا شکستگی تیغه میانی بینی نیز می تواند موجب انحراف بینی شود.

تظاهرات بالینی

در برخی بیماران انحراف بینی باعث گرفتگی یک یا هردو مجرای بینی ودر نتیجه بروز مشکل تنفسی می‌شود که به شکل انسداد تنفسی، خرخر شبانه، کاهش حس بویایی، خشکی بینی و خون دماغ بروز می‌کند والبته در دراز مدت می تواند علایم وعوارض دیگری ازجمله سینوزیت، مشکلات گوش و مشکلات ریوی را باعث شود .

تشخیص با معاینه بالینی بینی یا تصویربرداری رادیوگرافی است .

درمان

انحراف بینی درمان دارویی ندارد (البته برای رفع علائم و عوارض بیماری می توان دارو مصرف کرد) . در موارد شدید نیاز به جراحی سپتوپلاستی و اصلاح انحراف می‌باشد . معمولاً جراحی بینی بعداز سن رشد صورت می پذیرد.

راینولوژی

راینولوژی یک شاخه فوق‌تخصصی از رشته گوش و حلق و بینی و جراحی سر و گردن است و به بیماری‌ها و جراحی‌های ناحیه بینی می‌پردازد.

منابع

• دورلند، فرهنگ اصطلاحات پزشکی

انتروکولیت با غشای کاذب
عکاسی ریزنگاری of a colonic pseudomembrane in انتروکولیت با غشای کاذب colitis, a type of pseudomembranous colitis.
آی‌سی‌دی-۱۰	A04.7
آی‌سی‌دی-۹	008.45
دادگان بیماری‌ها	2820
مدلاین پلاس	000259
ای‌مدیسین	med/1942
سمپ	D004761

انتروکولیت با غشای کاذب یا انتروکولیت سودو مامبرانو (به انگلیسی: pseudomembranous enterocolitis) یک بیماری شدید و نادر مربوط به روده کوچک و بزرگ است. این عارضه معمولاً ۷-۵ روز پس از جراحی‌های وسیع گوارش و درمان آنتی‌بیوتیکی در یک فرد دچار ناتوانی عمومی قبل از جراحی بروز می‌کند. مشخصه آن التهاب و مرگ بافتی غشای پوشاننده سطح داخلی روده و لایه عمقی روده‌ها است‌.

محتویات

علایم شایع

اسهال آبکی (گاهی خونی‌) همراه با انقباضات شکمی، تب، بالا بودن تعداد گلبول‌های سفید در آزمایش خون، افت فشار خون گاهی تا حد شوک، همراه با نبض‌های ضعیف و ضربان قلب سریع، تهوع و استفراغ، عدم آگاهی به موقعیت.

علایم ممکن است در طی درمان آنتی‌بیوتیکی یا ۱۰-۱ روز پس از قطع آن بروز کند.

علل

عفونت باکتریایی، عمولاً ناشی از کلسترویدیوم دیفیسیل که با تولید سم باعث ایجاد علایم می‌شود یا ناشی از استافیلوکوک. این باکتری‌ها به طور طبیعی درون روده‌ها زندگی می‌کنند ولی هنگامی که سایر باکتری‌های طبیعی ساکن روده در اثر مصرف مقدار بالای آنتی‌بیوتیک‌های وسیع‌الطیف از بین می‌روند این باکتری‌ها ایجاد انتروکولیت می‌کنند. این امر تعادل باکتریایی درون روده را برهم می‌زند. این بیماری معمولاً به عنوان عارضه‌ای از جراحی بروز می‌کند.

عوامل افزایش دهنده خطر

سن بالای ۶۰ سال، جراحی اخیر همراه با افت فشار خون در طی جراحی، نارسایی کلیه، چاقی، تغذیه نامطلوب، مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها به خصوص کلیندامایسین، آمپی‌سیلین، کلرامفنیکل، سفالوسپورین‌ها، پنی‌سیلین یا داروهای گروه سولفات

عواقب مورد انتظار

علایم معمولاً ۲-۱ هفته پس از قطع آنتی بیوتیک مسؤول عارضه برطرف می‌شوند. تجویز یک آنتی‌بیوتیک دیگر به جای آنتی‌بیوتیک قطع شده معمولاً توصیه نمی‌شود، مکانیسم‌های دفاعی بدن خود در غیاب درمان آنتی‌بیوتیکی برای مقابله با عفونت‌ها عمل می‌کنند. موارد شدید این بیماری ممکن است کشنده باشد.

عوارض زیر تنها در صورت عدم تشخیص درمان این بیماری بروز می‌کنند:

۱.شوک و از دست دادن شدید مایعات بدن‌

۲.پریتونیت ناشی از پاره شدن روده‌

درمان

• بررسی‌های تشخیصی ممکن است شامل کشت مدفوع، آندوسکوپی، یا نمونه‌برداری لایه پوشاننده سطح داخلی روده بزرگ در طی کولونوسکوپی باشد. توجه به این نکته ضروری است که عکس‌برداری با تنقیه باریم (باریم انما) نباید برای بیمار انجام شود زیرا ممکن است باعث پارگی روده گردد.
• مهمترین جنبه درمان، قطع مصرف آنتی‌بیوتیک مسؤول بیماری است‌.
• در موارد متوسط تا شدید، بستری در بیمارستان جهت تجویز تغذیه وریدی و مراقبت‌های ویژه ممکن است لازم باشد.

داروها : کلستیرامین، وانکومایسین یا مترونیدازول برای پیشگیری از عفونت‌های غیر باکتریایی ثانویه که در شرایط بهم خوردن تعادل ارگانیسم‌های روده‌ای رخ می‌دهد، تجویز می‌گردد. کورتون با مقدار بالا برای یک مدت کوتاه برای کاهش التهاب ممکن است تجویز شود. از مصرف داروهای ضد اسهال خودداری کنید. تا برطرف شدن همه علائم بیماری در بستر استراحت نمایید. برای کاهش احتمال لخته شدن خون در وریدهای عمقی پا در همان حال که در بستر استراحت می‌کنید، پاهای خود را خم و راست کنید. در ابتدای درمان، تغذیه وریدی لازم است، پس از آن به تدریج تغذیه دهانی با رژیم مایعات، سپس غذاهای نرم و در نهایت رژیم معمولی شروع می‌شود.

منابع

• «پایگاه اطلاع رسانی پزشکان ایران». بازبینی‌شده در ۲۲ سپتامبر ۲۰۰۹.

انتروپیون
Entropion and trichiasis secondary to تراخم
آی‌سی‌دی-۱۰	H02.0, Q10.2
آی‌سی‌دی-۹	374.0
دادگان بیماری‌ها	29643
مدلاین پلاس	001008
ای‌مدیسین	oph/212
سمپ	D004774

آنتروپیون (به انگلیسی: ENTROPION) یا درون‌چرخش یک بیماری است که معمولاً دراثر برگشتن پلک به طرف داخل ایجاد می‌شود ودرنتیجه آن مژهها در روی قرنیه قرار میگیرند. گاه یک نقص ارثی می‌باشد به خصوص در گوسفندها !.

علائم بیماری : چسبندگی پلکها، تولید چرک، چسبندگی مژه‌ها . التهاب چشم ( تورم، قرمزی، درد و اشک‌ریزش ) که در اثر ساییده شدن پلکِ به داخل چرخیده و مژه‌ها با قرنیه ایجاد می‌شود. بیماری ممکن است به زخم شدن قرنیه و کوری دایمی منجر شود.

علل بیماری : سست شدن بافت حمایت کننده از پلک، همراه با کشیده شدن عضلات پلک به سمت داخل ( مثلاً در پیری )، التهاب مزمن چشم (از جمله آلرژی)، که باعث ایجاد بافت جوشگاهی در پلک می‌شود.

بطور کلی در جهان میزان انتروپیون پلک تحتانی بیشتر است، اما در ایران به علت وجود بیماری تراخم (Trachoma) انتروپیون پلک فوقانی از شیوع بیشتری برخوردار است .

انتروپیون به سه دسته تقسیم می‌شود:

۱.انتروپیون مادرزادی

۲. (Congenital Entropion) انتروپیون عودکننده(Involutional Entropion) یا انتروپیون اسپاستیک ( Spastic Entropion) )

۳. انتروپیون سیکاتریکال (Cicatrical Entropion)

بیشترین درصد انتروپیون در رده سنی (۴۷-۶۹ سال) و از نوع سیکاتریکال بوده است

بعضی از موارد بدون درمان ( فقط با استفاده از اشک مصنوعی و قطره آنتی بیوتیک ) بهبود می یابند ولی دخالت عمل جراحی توصیه شده است . عوارض جراحی انتروپیون عدم ترمیم پلک، عفونت پلک و خونریزی و کراتیت قرنیه می‌باشد .

منابع

• دورلند فرهنگ اصطلاحات پزشکی

الکلیسم
"King Alcohol and his Prime Minister" c.  ۱۸۲۰
آی‌سی‌دی-۱۰	F10.۲
آی‌سی‌دی-۹	303
مدلاین پلاس	000944
سمپ	D000437

 

الکلیسم (به انگلیسی: Alcoholism) یا مِی‌بارگی در اصطلاحات پزشکی به اعتیاد حاد به استفاده و نوشیدن مشروبات الکلی می‌گویند.^[۱]

الکلیسم ممکن است به سیروز منجر شود. می بارگی نشانگان ناشی از وابستگی جسمی مزمن نسبت به الکل، آن چنان که محرومیت ناگهانی از آن سبب رعشه، اضطراب، توهم و هذیان می‌شود.

اعتیاد به الکل

الکل نوعی ماده مخدر است که در مقایسه با سایر مواد مخدر، راحت تر در اجتماع پذیرفته می‌شود. با این حال، قدرت اعتیادآوری آن به هیچ عنوان کمتر از سایر انواع مواد نیست. الکل در زمره موادی دسته بندی می‌شود که فعالیت بدن را کند کرده و سرعت عملکردهای حیاتی آن را کاهش می‌دهد. در نتیجه فردی که الکل مصرف می‌کند به سختی راه می‌رود، بریده بریده صحبت می‌کند، و قادر نیست که به سرعت از خود عکس العمل نشان دهد. ."

عوارض مصرف الکل

عوارض مصرف طولانی مدت الکل و نشانه‌های ابتلا به الکلیسم عبارتند از:

• لکنت زبان
• خواب آلودگی
• استفراغ
• اسهال
• ناراحتی معده
• سردرد
• مشکلات تنفسی
• انحراف دید و شنوایی
• تصمیمات غیر منطقی
• کاهش ادراک و هماهنگی
• عدم هوشیاری
• کم خونی (از دست رفتن سلول‌های قرمز خون)
• اغماء
• از دست دادن حافظه"

منابع

JAMA - Abstract: The definition of alcoholism. The Joint Committee of the National Council on Alcoholism and Drug Dependence and the American Society of Addiction Medicine to ...

التهاب ملتحمه
An eye with conjunctivitis.
آی‌سی‌دی-۱۰	H10
آی‌سی‌دی-۹	372.0
دادگان بیماری‌ها	3067
مدلاین پلاس	001010
ای‌مدیسین	emerg/110
پیشنت پلاس	التهاب ملتحمه
سمپ	D003231

 

التهاب ملتحمه یا کنژنکتیویت (Conjunctivitis) یا قرمزی چشم التهاب غشاء چشم است که بدلایل عفونی و یا غیر عفونی رخ می‌دهد. ملتحمه (conjunctiva) غشاء نازک و شفافی است که روی سفیدی چشم (صلبیه) و سطح داخلی پلک‌ها را پوشانده‌است.

انواع کنژنکتیویت

قرمزی چشم در التهاب ملتحمه یا کونژنکتیویت، conjunctivitisاز میان انواع غیر عفونی، شایعترین نوع کنژنکتیویت نوع حساسیتی یا آلرژیک است. این مشکل در افرادی که حساسیت فصلی دارند نیز دیده می‌شود و ممکن است بر اثر حساسیت به موادی از قبیل مواد آرایشی، عطر و یا داروها نیز رخ دهد. این نوع از کنژنکتیویت مسری نیست.

نوع عفونی کنژنکتیویت بر دو نوع است. نوع ویروسی که عامل بیماری ویروس بوده و معمولاً با یک سرما سرماخوردگی و گلو درد همراه است. نوع دوم یا کنژنکتیویت ناشی از باکتری (باکتریال) معمولاً بر اثر آلودگی با باکتری‌هایی نظیر استافیلوکوک و استرپتوکوک ایجاد می‌شود و شدت آن به نوع و گونه باکتری بستگی دارد.

علائم و نشانه‌های کنژنکتیویت

بارزترین علامت کنژنکتیویت قرمزی چشم بر اثر التهاب است. علائم انواع کنژنکتیویت را می‌توان بصورت زیر خلاصه کرد:

کنژنکتیویت آلرژیک: هر دو چشم را درگیر کرده و سبب خارش و قرمزی همراه با اشکریزش و تورم پلک‌ها می‌شود. بیمار ممکن است بدلیل حساسیت آبریزش بینی هم داشته باشد.

کنژنکتیویت ویروسی: معمولاً با درگیری یک چشم شروع شده و ممکن است در ادامه چشم دیگر را نیز درگیر کند. علائم دیگر شامل اشکریزش شدید، ترشح آبکی و قرمزی چشم هستند.

کنژنکتیویت باکتریال (میکروبی): هر دو چشم را درگیر کرده و سبب ترشح غلیظ می‌شود که ممکن است بخصوص هنگام بیدار شدن از خواب سبب چسبیدن پلک‌ها به هم شود. علائم دیگر عبارتند از: تورم ملتحمه، قرمزی و اشکریزش. این نوع از کنژنکتیویت معمولاً ابتدا یک چشم را درگیر می‌کند ولی به سادگی به چشم دیگر منتقل می‌شود.

تشخیص

کنژنکتیویت معمولاً در یک معاینه ساده چشم پزشکی با استفاده از Slit Lamp تشخیص داده می‌شود. در بعضی از موارد چشم پزشک ممکن است برای تشخیص نوع باکتری عامل کنژنکتیویت ترشحات چشم را برای کشت به آزمایشگاه بفرستد.

پیشگیری

از آنجا که انواع ویروسی و باکتریال کنژنکتیویت مسری بوده و براحتی منتقل می‌شوند، پیشگیری نقش بسیار مهمی در جلوگیری از انتقال آلودگی به چشم دیگر بیمار و نیز افراد دیگر دارد. برای پیشگیری مؤثر توجه به نکات زیر لازم است:

شستشوی مرتب دستها و خودداری از مالیدن چشم. آلودگی در بسیاری از موارد بر اثر خاراندن چشم درگیر و انتقال از طریق دست آلوده اتفاق می‌افتد، استفاده نکردن از حوله مشترک، استفاده نکردن از لوازم آرایشی مشترک نظیر خط چشم، سایه چشم، استفاده نکردن از قطره‌های چشمی مشترک، شنا نکردن (بعضی از باکتری‌ها می‌توانند از طریق آب منتقل شوند)، عدم استفاده مجدد از دستمال جهت پاک کردن چشم. بهتر است از دستمال کاغذی و بصورت یک بار مصرف استفاده شود.

درمان

کنژنکتیویت آلرژیک: کمپرس سرد و استفاده از اشک مصنوعی در موارد خفیف کمک کننده‌است. در موارد شدیدتر از داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی و آنتی هیستامین ممکن است استفاده شود. در بعضی از بیمارانی که دائما کنژنکتیویت آلرژیک دارند ممکن است از قطره‌های استروئیدی نیز استفاده شود.

کنژنکتیویت ویروسی: نوع ویروسی بیماری مانند سرماخوردگی درمان خاصی ندارد و معمولاً برای آن داروی خاصی تجویز نمی‌شود ولی علائم بیماری را می‌توان با استفاده از کمپرس سرد و اشک مصنوعی تخفیف داد. در موارد خیلی شدید نیز می‌توان از قطره‌های استروئیدی برای کاهش التهاب استفاده کرد. کنژنکتیویت ویروسی معمولاً ظرف سه هفته بهبود می‌یابد.

کنژنکتیویت باکتریال: معمولاً با استفاده از قطره‌ها یا پمادهای آنتی بیوتیک درمان می‌شود.

منابع

• «سایت بیمارستان چشم پزشکی نور». بازبینی‌شده در ۲۱ سپتامبر ۲۰۰۹.

عفونت ادراری

منابع

• دورلند فرهنگ پزشکی. تهران

التهاب گوش میانی

التهاب گوش میانی (Otitis Media): در نوزادان و کودکان بیشتر دیده می‌شود. حدود ۱۰درصد اطفال زیر ۵ سال در یک سال دچار گوش‌درد خواهند شد.این بیماری به‌دنبال عفونت ویروسی دستگاه تنفسی فوقانی بروز می‌کند، عفونت ویروسی دستگاه تنفسی فوقانی باعث اختلال عملکرد شیپور استاش می‌شود و عفونت از طریق شیپور استاش بطرف گوش میانی پیشرفت می‌کند و باعث ایجاد بیماری التهاب گوش میانی می‌گردد. التهاب گوش میانی به سه صورت دیده می‌شود : التهاب حاد، مزمن، و ترشح‌دار.

کودکان بزرگتر از گوش‌درد شاکی هستند. ممکن است علائم عفونت تنفسی فوقانی همراه را داشته یا نداشته باشد. در کودکان کوچکتر و نوزادان، والدین بیمار می‌گویند که فرزندشان بی‌قرار و بی خواب شده‌است، همراه با تب یا بدون آن احتمالاً نوزاد گوشش را می‌مالد و فشار می‌دهد.

پرده صماخ (تمپان) ملتهب است و ممکنست تورم (بالژینگ) پیدا کرده باشد. پرده ممکنست کدر یا مات (اپک) بوده کاهش تحرک پرده در پنوماتیک اتوسکوپی داشته باشیم. اوتیت مدیا ممکنست همراه با ترشح چرک (اتوره) باشد یا نباشد.

عامل التهاب گوش میانی

عامل بیماری‌زا استرپتوکوکوس پنومونی (۳۵٪)، پاتوژن باکتریایی غالب است. پاتوژن‌های رده دوم و سوم به ترتیب عبارتند از هموفیلوس آنفولانزا (۲۵٪) و موراکسلا کاتارالیس.

درمان التهاب گوش میانی

هر چند ممکن است عامل بیماری ویروسی باشد ولی در اوتیت مدیای حاد لازم است قبل از این که پردهٔ صماخ پاره شود، پزشک آنتی‌بیوتیک مناسب را برای مریض تجویز کند. معمولاً به مدت ۱۰روز آنتی بیوتیک مانند آموکسی‌سیلین، کوتریموکسازول، اریترومایسین، کوآموکسی کلاو و سفالوسپورین‌های خوراکی مانند سفیکسیم تجویزمی شود.درد و تب را با استامینوفن یا ایبوپروفن کنترل می‌کنیم.

اگر چرک گوش میانی ادامه داشته باشد، پرده صماخ فرصت ترمیم و بسته شدن را پیدا نمی‌کند و در نتیجه فرد دچار عفونت مزمن گوش میانی می‌شود.

التهاب گوش خارجی

در التهاب گوش خارجی حرکات لاله گوش دردناک است و گاه خارش گوش داریم. علت این بیماری ممکن است عفونت، درماتیت و یا هر دو باشد. این بیماری بعد از استخر نیز مشاهده می‌شود.

عامل التهاب گوش خارجی

باکتریها و قارچها علت شایع این بیماری هستند. در معاینه لاله گوش ممکن است متورم و کانال گوش تنگ باشد و دبری‌هایی درون کانال دیده می‌شود.

درمان التهاب گوش خارجی

برای درمان از قطره آنتی بیوتیک گوشی مانند قطره سیپروفلوکساسین یا قطره پلی میکسین استفاده می‌شود، در موارد شدید آنتی بیوتیک خوراکی هم به درمان افزوده می‌شود .علاوه بر آن محیط گوش باید اسیدی شود تا میکروارگانیسم نتواند رشد کند که برای این کار از قطره اسید استیک یک تا دو درصد یا قطره بوریک اسید در الکل استفاده می‌شود. در موارد شدیدتر از مکش ترشحات و مش استفاده می‌کنیم. خشک نگهداشتن محیط و استفاده از قطره کورتیکواستروئیدی در موارد قارچی و حساسیت کاربرد دارد.

جستارهای وابسته

• گوش
• آماس گوش درونی

منابع

• ویکی‌پدیای انگلیسی

التهاب قرنیه
چشمی با مشکل کراتیت بدون زخم.
آی‌سی‌دی-۱۰	H16
آی‌سی‌دی-۹	370
دادگان بیماری‌ها	7150
سمپ	D007634

التهاب قرنیه یا کراتیت به التهاب لایهٔ سطحی چشم،قرنیه، گویند. این حالت معمولا همراه با درد و اختلال در دید است.

تشخیص زودهنگام این بیماری بسیار مهم است، این بیماری گاهی با التهاب ملتحمه اشتباه گرفته می‌شود.

محتویات

انواع

• نوع سطحی که فقط لایه‌های سطحی قرنیه را درگیر می‌کند و پس از درمان معمولا جوشگاهی باقی نمی‌گذارد.
• نوع عمقی که لایه‌های عمقی قرنیه نیز درگیر می‌شوند و پس از درمان احتمال باقی ماندن جوشگاه زیاد است. اگر این جوشگاه در محور دید قرار گیرد ممکن است در بینایی فرد اختلال ایجاد کند. استفاده از قطره‌های چشمی حاوی کورتیکواستروئیدها برای کاهش این اثرات مفید است.

علل ایجاد

کراتیت ممکن است به دنبال عفونت‌های ویروسی یا میکروبی، ایسکمی، حساسیت، کمبود ویتامین آ، کاهش حس قرنیه، فقر غذایی، اشکال در جریان اشک، ضربه و قرار گرفتن قرنیه در معرض هوا و عوامل محرک، ناتوانی پلک‌ها در پوشاندن قرنیه و برون‌چشمی به‌وجود آید.^[۱]

درمان

درمان موارد عفونی کراتیت، به عامل ایجاد عفونت بستگی دارد. در کراتیت باکتریایی، آنتی بیوتیک‌های متعددی را می توان به صورت موضعی یا وریدی تجویز کرد. دیگر عوامل ضدمیکروبی می‌تواند برای عفونت‌های قارچی، ویروسی، انگلی و... استفاده می‌شود.

قطره‌های کورتیکواستروئیدی موضعی ممکن است در برخی از موارد کراتیت کمک کند. استفاده از آنها در موارد عفونی بحث برانگیز است، زیرا کورتیکواستروئیدها می‌توانند پاسخ ایمنی بدن به عفونت را کاهش دهند.^[۲][۳]

برای بهبود دید در موارد شدید کراتیت که منجر به اختلال قابل توجهی در بینایی شده‌است، ممکن است پیوند قرنیه، لازم باشد.^[۱]

منابع

یوئیت
Hypopyon in anterior uveitis, seen as yellowish exudate in lower part of anterior chamber of eye
آی‌سی‌دی-۱۰	H20
آی‌سی‌دی-۹	364
دادگان بیماری‌ها	13676
ای‌مدیسین	oph/580 emerg/284
پیشنت پلاس	یوئیت
سمپ	D014605

یوئیت به التهاب بافت یوه چشم گویند. یوه لایهٔ میانی چشم است و شامل عنبیه، جسم مژگانی و مشیمیه می‌باشد.

بسیاری از انواع یوئیت مزمن هستند و ممکن است منجر به برخی عوارض از جمله آب مروارید، کاهش یا افزایش فشار چشم، آب سیاه، مشکلات شبکیه و کراتوپاتی باند شکل(Band keratopathy) شود. هر یک از این عوارض ممکن است منجر به کاهش دید شود.

این بیماری ممکن است در هر سنی بروز کند.

محتویات

تقسیم‌بندی

یوئیت بسته به محل گرفتاری تقسیم‌بندی می‌شود.

• یوئیت قدامی: به التهاب عنبیه به تنهایی و یا به التهاب عنبیه و جسم مژگانی اطلاق می‌شود.
• یوئیت میانی: به التهاب جسم مژگانی گفته می‌شود.
• یوئیت خلفی: به التهاب مشیمیه گفته می‌شود.
• یوئیت منتشر: به التهاب در همهٔ قسمت‌های یوه گفته می‌شود.

یوئیت قدامی شایع‌ترین نوع یوئیت است.

نشانه‌ها

یوئیت قدامی ممکن است تنها در یک چشم بروز کند. بیمار ممکن است درد خفیف تا شدید، قرمزی چشم و حساسیت به نور داشته باشد. ممکن است دید بیمار نیز دچار کاهش شده باشد.

یوئیت میانی و خلفی معمولاً بدون درد هستند. نشانه‌ها شامل، کاهش دید و مگس پران (دیدن سایه‌ای متحرک شبیه مگس در میدان بینایی) بوده و معمولاً دو طرفه‌است. بیشتر بیماران دچار یوئیت میانی، در سنین طفولیت یا جوانی مبتلا می‌شوند.

یوئیت منتشر مجموعه‌ای از نشانه‌های همهٔ انواع را دارد.

علت‌ها

یوئیت علل متفاوتی شامل ویروسی، قارچی و باکتریال دارد و گاهی بدنبال مشکلات ایمونولوژیک سیستمیک، ضربه و یا متعاقب جراحی چشم ایجاد می‌شود. علت بیماری را گاهی اوقات می‌توان یافت، ولی در خیلی از موارد علت ناشناخته‌است که به آن ایدیوپاتیک(به انگلیسی: Idiopathic) می‌گویند.

درمان

بسته به نوع بیماری معمولاً استروئید (کورتون) به شکل قطره، آمپول و یا قرص تجویز می‌گردد.

یوئیت قدامی بدلیل گرفتاری قسمت‌های قدامی چشم، معمولاً با قطره قابل درمان است. یوئیت میانی با قطره و گاهی تزریق استروئید در اطراف چشم و یوئیت خلفی با قرص و یا تزریق استروئید سیستمیک درمان می‌شود.

منابع

• دکتر محمد پاکروان. بیماری‌های شایع چشم به زبان ساده. چاپ اول. فرهنگ فردا، ۱۳۸۵.

التهاب زبان
Glossitis
آی‌سی‌دی-۱۰	K14.0
آی‌سی‌دی-۹	529.0
مدلاین پلاس	001053

زبان‌آماس^[۱] (التهاب زبان) یا گلوسیت عبارت است از التهاب حاد یا مزمن زبان در اثر دلایل گوناگون که گاهی مسری است. این بیماری سرطانی نمی‌باشد.
زبان متورم با رنگ قرمز روشن، زخم متورم با رنگ قرمز روشن، مویی‌شکل شدن زبان، گاهی همراه با سطحی سیاه و قرمز شدن نوک و گوشه‌های زبان از نشانه‌های این بیماری است.

دلایل

1. دلیل عفونی
2. سوختگی
3. آسیب ناشی از دندان‌های ناصاف، عدم تناسب دندان‌های مصنوعی، تنفس دهانی یا گازگرفتگی مکرر در حین تشنج
4. سوء مصرف الکل، دخانیات، غذای گرم یا چاشنی
5. سلامت نامناسب دندان
6. آلرژی به خمیر دندان، دهان شور (به ویژه دهان‌شور حاوی پراکسید)، شیرینی، رنگ یا مواد مورد استفاده در کارهای دندان‌پزشکی

کمبود ویتامین‌های ب در اثر پلاگر، کم‌خونی کمبود ویتامین ب۱۲ یا کم‌خونی کمبود آهن واکنش‌های مضر نسبت به داروها

پی‌نوشت و منبع

• «Sore Tongue And Painful Tongue» ‎(انگلیسی)‎. www.treatment-for.com. بازبینی‌شده در ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۱.