به نام خداوند بخشنده مهربان

به عصر سوگند، (1)

كه انسانها همه در زيانند؛ (2)

مگر كسانى كه ايمان آورده و اعمال صالح انجام داده‏اند، و يكديگر را به حق سفارش كرده و يكديگر را به شكيبايى و استقامت توصيه نموده‏اند! (3)

به نام خداوند بخشنده مهربان

افزون طلبى (و تفاخر) شما را به خود مشغول داشته (و از خدا غافل نموده) است. (1)

تا آنجا كه به ديدار قبرها رفتيد (و قبور مردگان خود را برشمرديد و به آن افتخار كرديد)! (2)

چنين نيست كه مى‏پنداريد، (آرى) بزودى خواهيد دانست! (3)

باز چنان نيست كه شما مى‏پنداريد؛ بزودى خواهيد دانست! (4)

چنان نيست كه شما خيال مى‏كنيد؛ اگر شما علم اليقين (به آخرت) داشتيد (افزون طلبى شما را از خدا غافل نمى‏كرد)! (5)

قطعا شما جهنم را خواهيد ديد! (6)

سپس (با ورود در آن) آن را به عين اليقين خواهيد ديد. (7)

سپس در آن روز (همه شما) از نعمتهايى كه داشته‏ايد بازپرسى خواهيد شد! (8)

به نام خداوند بخشنده مهربان

آن حادثه كوبنده، (1)

و چه حادثه كوبنده‏اى! (2)

و تو چه مى‏دانى كه حادثه كوبنده چيست؟! (آن حادثه همان روز قيامت است!) (3)

روزى كه مردم مانند پروانه‏هاى پراكنده خواهند بود، (4)

و كوه‏ها مانند پشم رنگين حلاجى‏شده مى‏گردد! (5)

اما كسى كه (در آن روز) ترازوهاى اعمالش سنگين است، (6)

در يك زندگى خشنودكننده خواهد بود! (7)

و اما كسى كه ترازوهايش سبك است، (8)

پناهگاهش «هاويه‏» ( دوزخ) است! (9)

و تو چه مى‏دانى «هاويه‏» چيست؟! (10)

آتشى است سوزان! (11)