به نام خداوند بخشنده مهربان

ما آن ( قرآن) را در شب قدر نازل كرديم! (1)

و تو چه مى‏دانى شب قدر چيست؟! (2)

شب قدر بهتر از هزار ماه است! (3)

فرشتگان و «روح‏» در آن شب به اذن پروردگارشان براى (تقدير) هر كارى نازل مى‏شوند. (4)

شبى است سرشار از سلامت (و بركت و رحمت) تا طلوع سپيده! (5)

به نام خداوند بخشنده مهربان

بخوان به نام پروردگارت كه (جهان را) آفريد، (1)

همان كس كه انسان را از خون بسته‏اى خلق كرد! (2)

بخوان كه پروردگارت (از همه) بزرگوارتر است، (3)

همان كسى كه بوسيله قلم تعليم نمود، (4)

و به انسان آنچه را نمى‏دانست ياد داد! (5)

چنين نيست (كه شما مى‏پنداريد) به يقين انسان طغيان مى‏كند، (6)

از اينكه خود را بى‏نياز ببيند! (7)

و به يقين بازگشت (همه) به سوى پروردگار تو است! (8)

به من خبر ده آيا كسى كه نهى مى‏كند، (9)

بنده‏اى را به هنگامى كه نماز مى‏خواند (آيا مستحق عذاب الهى نيست)؟! (10)

به من خبر ده اگر اين بنده به راه هدايت باشد، (11)

يا مردم را به تقوا فرمان دهد (آيا نهى كردن او سزاوار است)؟! (12)

به من خبر ده اگر (اين طغيانگر) حق را انكار كند و به آن پشت نمايد (آيا مستحق مجازات الهى نيست)؟! (13)

آيا او ندانست كه خداوند (همه اعمالش را) مى‏بيند؟! (14)

چنان نيست كه او خيال مى‏كند، اگر دست از كار خود برندارد، ناصيه‏اش ( موى پيش سرش) را گرفته (و به سوى عذاب مى‏كشانيم)، (15)

همان ناصيه دروغگوى خطاكار را! (16)

سپس هر كه را مى‏خواهد صدا بزند (تا ياريش كند)! (17)

ما هم بزودى ماموران دوزخ را صدا مى‏زنيم (تا او را به دوزخ افكنند)! (18)

چنان نيست (كه آن طغيانگر مى‏پندارد)؛ هرگز او را اطاعت مكن، و سجده نما و (به خدا) تقرب جوى! (19)

به نام خداوند بخشنده مهربان

قسم به انجير و زيتون (يا: قسم به سرزمين شام و بيت المقدس)، (1)

و سوگند به «طور سينين‏»، (2)

و قسم به اين شهر امن ( مكه)، (3)

كه ما انسان را در بهترين صورت و نظام آفريديم، (4)

سپس او را به پايين‏ترين مرحله بازگردانديم، (5)

مگر كسانى كه ايمان آورده و اعمال صالح انجام داده‏اند كه براى آنها پاداشى تمام‏نشدنى است! (6)

پس چه چيز سبب مى‏شود كه بعد از اين همه (دلايل روشن) روز جزا را انكار كنى؟! (7)

آيا خداوند بهترين حكم‏كنندگان نيست؟! (8)

به نام خداوند بخشنده مهربان

آيا ما سينه تو را گشاده نساختيم، (1)

و بار سنگين تو را از تو برنداشتيم؟! (2)

همان بارى كه سخت بر پشت تو سنگينى مى‏كرد! (3)

و آوازه تو را بلند ساختيم! (4)

به يقين با (هر) سختى آسانى است! (5)

(آرى) مسلما با (هر) سختى آسانى است، (6)

پس هنگامى كه از كار مهمى فارغ مى‏شوى به مهم ديگرى پرداز، (7)

و به سوى پروردگارت توجه كن! (8)

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر

قسم به روز در آن هنگام كه آفتاب برآيد (و همه جا را فراگيرد)، (1)

و سوگند به شب در آن هنگام كه آرام گيرد، (2)

كه خداوند هرگز تو را وانگذاشته و مورد خشم قرار نداده است! (3)

و مسلما آخرت براى تو از دنيا بهتر است! (4)

و بزودى پروردگارت آنقدر به تو عطا خواهد كرد كه خشنود شوى! (5)

آيا او تو را يتيم نيافت و پناه داد؟! (6)

و تو را گمشده يافت و هدايت كرد، (7)

و تو را فقير يافت و بى‏نياز نمود، (8)

حال كه چنين است يتيم را تحقير مكن، (9)

و سؤال‏كننده را از خود مران، (10)

و نعمتهاى پروردگارت را بازگو كن! (11)

به نام خداوند بخشنده مهربان

قسم به شب در آن هنگام كه (جهان را) بپوشاند، (1)

و قسم به روز هنگامى كه تجلى كند، (2)

و قسم به آن كس كه جنس مذكر و مؤنث را آفريد، (3)

كه سعى و تلاش شما مختلف است: (4)

اما آن كس كه (در راه خدا) انفاق كند و پرهيزگارى پيش گيرد، (5)

و جزاى نيك (الهى) را تصديق كند، (6)

ما او را در مسير آسانى قرار مى‏دهيم! (7)

اما كسى كه بخل ورزد و (از اين راه) بى‏نيازى طلبد، (8)

و پاداش نيك (الهى) را انكار كند، (9)

بزودى او را در مسير دشوارى قرار مى‏دهيم؛ (10)

و در آن هنگام كه (در جهنم) سقوط مى‏كند، اموالش به حال او سودى نخواهد داشت! (11)

به يقين هدايت كردن بر ماست، (12)

و آخرت و دنيا از آن ماست، (13)

و من شما را از آتشى كه زبانه مى‏كشد بيم مى‏دهم، (14)

كسى جز بدبخت‏ترين مردم وارد آن نمى‏شود؛ (15)

همان كس كه (آيات خدا را) تكذيب كرد و به آن پشت نمود! (16)

و بزودى با تقواترين مردم از آن دور داشته مى‏شود، (17)

همان كس كه مال خود را (در راه خدا) مى‏بخشد تا پاك شود. (18)

و هيچ كس را نزد او حق نعمتى نيست تا بخواهد (به اين وسيله) او را جزا دهد، (19)

بلكه تنها هدفش جلب رضاى پروردگار بزرگ اوست؛ (20)

و بزودى راضى و خشنود مى‏شود! (21)

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر

به خورشيد و گسترش نور آن سوگند، (1)

و به ماه هنگامى كه بعد از آن درآيد، (2)

و به روز هنگامى كه صفحه زمين را روشن سازد، (3)

و به شب آن هنگام كه زمين را بپوشاند، (4)

و قسم به آسمان و كسى كه آسمان را بنا كرده، (5)

و به زمين و كسى كه آن را گسترانيده، (6)

و قسم به جان آدمى و آن كس كه آن را (آفريده و) منظم ساخته، (7)

سپس فجور و تقوا (شر و خيرش) را به او الهام كرده است، (8)

كه هر كس نفس خود را پاك و تزكيه كرده، رستگار شده؛ (9)

و آن كس كه نفس خويش را با معصيت و گناه آلوده ساخته، نوميد و محروم گشته است! (10)

قوم «ثمود» بر اثر طغيان، (پيامبرشان را) تكذيب كردند، (11)

آنگاه كه شقى‏ترين آنها بپاخاست، (12)

و فرستاده الهى ( صالح) به آنان گفت: «ناقه خدا ( همان شترى كه معجزه الهى بود) را با آبشخورش واگذاريد (و مزاحم آن نشويد)!» (13)

ولى آنها او را تكذيب و ناقه را پى كردند (و به هلاكت رساندند)؛ از اين رو پروردگارشان آنها (و سرزمينشان) را بخاطر گناهانشان در هم كوبيد و با خاك يكسان و صاف كرد! (14)

و او هرگز از فرجام اين كار ( مجازات ستمگران) بيم ندارد! (15)

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر

قسم به اين شهر مقدس ( مكه)، (1)

شهرى كه تو در آن ساكنى، (2)

و قسم به پدر و فرزندش ( ابراهيم خليل و فرزندش اسماعيل ذبيح)، (3)

كه ما انسان را در رنج آفريديم (و زندگى او پر از رنجهاست)! (4)

آيا او گمان مى‏كند كه هيچ كس نمى‏تواند بر او دست يابد؟! (5)

مى‏گويد: «مال زيادى را (در كارهاى خير) نابود كرده‏ام!» (6)

آيا (انسان) گمان مى‏كند هيچ كس او را نديده (كه عمل خيرى انجام نداده) است؟! (7)

آيا براى او دو چشم قرار نداديم، (8)

و يك زبان و دو لب؟! (9)

و او را به راه خير و شر هدايت كرديم! (10)

ولى او از آن گردنه مهم نگذشت! (11)

و تو نمى‏دانى آن گردنه چيست! (12)

آزادكردن برده‏اى، (13)

يا غذا دادن در روز گرسنگى... (14)

يتيمى از خويشاوندان، (15)

يا مستمندى خاك‏نشين را، (16)

سپس از كسانى باشد كه ايمان آورده و يكديگر را به شكيبايى و رحمت توصيه مى‏كنند! (17)

آنها «اصحاب اليمين‏»اند (كه نامه اعمالشان را به دست راستشان مى‏دهند)! (18)

و كسانى كه آيات ما را انكار كرده‏اند افرادى شومند (كه نامه اعمالشان به دست چپشان داده مى‏شود). (19)

بر آنها آتشى است فروبسته (كه راه فرارى از آن نيست)! (20)

به نام خداوند بخشنده مهربان

به سپيده دم سوگند، (1)

و به شبهاى دهگانه، (2)

و به زوج و فرد، (3)

و به شب، هنگامى كه (به سوى روشنايى روز) حركت مى‏كند سوگند (كه پروردگارت در كمين ظالمان است)! (4)

آيا در آنچه گفته شد، سوگند مهمى براى صاحبان خرد نيست؟! (5)

آيا نديدى پروردگارت با قوم «عاد» چه كرد؟! (6)

و با آن شهر «ارم‏» باعظمت، (7)

همان شهرى كه مانندش در شهرها آفريده نشده بود! (8)

و قوم «ثمود» كه صخره‏هاى عظيم را از (كنار) دره مى‏بريدند (و از آن خانه و كاخ مى‏ساختند)! (9)

و فرعونى كه قدرتمند و شكنجه‏گر بود، (10)

همان اقوامى كه در شهرها طغيان كردند، (11)

و فساد فراوان در آنها به بار آوردند؛ (12)

به همين سبب خداوند تازيانه عذاب را بر آنان فرو ريخت! (13)

به يقين پروردگار تو در كمينگاه (ستمگران) است! (14)

اما انسان هنگامى كه پروردگارش او را براى آزمايش، اكرام مى‏كند و نعمت مى‏بخشد (مغرور مى‏شود و) مى‏گويد: «پروردگارم مرا گرامى داشته است!» (15)

و اما هنگامى كه براى امتحان، روزيش را بر او تنگ مى‏گيرد (مايوس مى‏شود و) مى‏گويد: س‏خ‏للّهپروردگارم مرا خوار كرده است!» (16)

چنان نيست كه شما مى‏پنداريد؛ شما يتيمان را گرامى نمى‏داريد، (17)

و يكديگر را بر اطعام مستمندان تشويق نمى‏كنيد، (18)

و ميراث را (از راه مشروع و نامشروع) جمع كرده مى‏خوريد، (19)

و مال و ثروت را بسيار دوست داريد (و بخاطر آن گناهان زيادى مرتكب مى‏شويد)! (20)

چنان نيست كه آنها مى‏پندارند! در آن هنگام كه زمين سخت در هم كوبيده شود، (21)

و فرمان پروردگارت فرا رسد و فرشتگان صف در صف حاضر شوند، (22)

و در آن روز جهنم را حاضر مى‏كنند؛ (آرى) در آن روز انسان متذكر مى‏شود؛ اما اين تذكر چه سودى براى او دارد؟! (23)

مى‏گويد: «اى كاش براى (اين) زندگيم چيزى از پيش فرستاده بودم!» (24)

در آن روز هيچ كس همانند او ( خدا) عذاب نمى‏كند، (25)

و هيچ كس همچون او كسى را به بند نمى‏كشد! (26)

تو اى روح آرام‏يافته! (27)

به سوى پروردگارت بازگرد در حالى كه هم تو از او خشنودى و هم او از تو خشنود است، (28)

پس در سلك بندگانم درآى، (29)

و در بهشتم وارد شو! (30)

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر

آيا داستان غاشيه ( روز قيامت كه حوادث وحشتناكش همه را مى‏پوشاند) به تو رسيده است؟! (1)

چهره‏هايى در آن روز خاشع و ذلت‏بارند، (2)

آنها كه پيوسته عمل كرده و خسته شده‏اند (و نتيجه‏اى عايدشان نشده است)، (3)

و در آتش سوزان وارد مى‏گردند؛ (4)

از چشمه‏اى بسيار داغ به آنان مى‏نوشانند؛ (5)

غذائى جز از ضريع ( خار خشك تلخ و بدبو) ندارند؛ (6)

غذايى كه نه آنها را فربه مى‏كند و نه از گرسنگى مى‏رهاند! (7)

چهره‏هايى در آن روز شاداب و باطراوتند، (8)

و از سعى و تلاش خود خشنودند، (9)

در بهشتى عالى جاى دارند، (10)

كه در آن هيچ سخن لغو و بيهوده‏اى نمى‏شنوند! (11)

در آن چشمه‏اى جارى است، (12)

در آن تختهاى زيباى بلندى است، (13)

و قدحهايى (كه در كنار اين چشمه) نهاده، (14)

و بالشها و پشتيهاى صف‏داده شده، (15)

و فرشهاى فاخر گسترده! (16)

آيا آنان به شتر نمى‏نگرند كه چگونه آفريده شده است؟! (17)

و به آسمان نگاه نمى‏كنند كه چگونه برافراشته شده؟! (18)

و به كوه‏ها كه چگونه در جاى خود نصب گرديده! (19)

و به زمين كه چگونه گسترده و هموار گشته است؟! (20)

پس تذكر ده كه تو فقط تذكر دهنده‏اى! (21)

تو سلطه‏گر بر آنان نيستى كه (بر ايمان) مجبورشان كنى، (22)

مگر كسى كه پشت كند و كافر شود، (23)

كه خداوند او را به عذاب بزرگ مجازات مى‏كند! (24)

به يقين بازگشت (همه) آنان به سوى ماست، (25)

و مسلما حسابشان (نيز) با ماست! (26)