در مقام عشقبازي چون ز من كس پيش نيست
عاشقي مانند من دلخسته و دلريش نيست

عشق من عشق مجازي نيست چون عشق مجاز
لايق مرد خداي عاقبت انديش نيست

معتقد هستم كه مي‌بايد كنم تكميل عشق
كيش من عشق است و كيشي بهتر از اين كيش نيست

مي‌دهم جان را براه دوست با منت وليك
معذرت خواهان كه اندر دست جاني بيش نيست

گفت دي صاحبدلي چون مي‌كند عشق نگار
گفتمش بر حال من بين حاجت تفتيش نيست

تا شدم عاشق دلم شد منزل سلطان عشق
گرچه منزلگاه شاهان كلبه درويش نيست

چون علي در دام عشقش اوفتاد از خود گذشت
آري آري عاشق آن باشد كه بند خويش نيست

 

آقاياني که به شغل مدّاحي اهل‌بيت مبتلا هستند و به ذکر فضايل و مصائب آن بزرگواران مي‌پردازند، بايد بدانند که در چه موقعيّتي هستند و چه چيزي را دارند انجام مي‌دهند و براي چه دارند اين کار را مي‌کنند.
بايد بدانند همان مودّت ذِي‌الْقُربي که در قرآن است پياده مي‌کنند، خواه ذکر فضايل اهل‌بيت (ع) باشد و يا ذکر مصايب آنان، همه اجر رسالت را ادا کردن، و مردم را بر قرآن تثبيت‌کردن است؛ زيرا در قرآن آمده است که إِلا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبي.
اگر کسي بگويد ما قرآن را مي‌خواهيم، ولي با اهل‌بيت کاري نداريم و حَسْبنُا کِتابُ اللّهِ، ما مي‌گوييم: آيا همان کتاب‌الله که در آن «إِلا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبي » هست، آن را مي‌گوييد؟ آيا مي‌شود گفت کاري به اهل‌بيت نداريم؟
کتاب‌اللّهي که در آن مي‌گويد: «أَکْمَلْتُ لَکُمْ دينَکُمْ و أَتْمَمْتُ عَلَيْکُمْ نِعْدر مَتي» آن را مي‌گويي؟ آيا اين بدون اکمال، بدون ولايت اهل‌بيت مي‌شود؟
آن قرآن را مي‌گويي که مي‌گويد: «إِنَّما وَلِيُّکُمُ اللّهُ وَ رَسُولُهُ وَالَّذينَ»؟
بله، اگر در قرآن شما اين آيه‌ها نباشد، ممکن است بگوييد ما قرآن را مي‌گيريم و در قرآن ما اينها نيست.
علي هذا، بايد بدانيم که يک واجب بزرگي بر دوش همه هست. معلّمين و مدّاحان بايد بفهمانند که از محبّت اينها نبايد دست برداشت. همه چيز در محبّت است.
ما اگر خدا را دوست بداريم، آيا ممکن است دوستانش را دوست نداشته باشيم؟
آيا ممکن است اعمالي را که او دوست دارد، دوست نداشته باشيم ؟
آيا مي‌شود کسي دوست خدا باشد ولي دوستِ دوستان خدا نباشد؟ و اعمالي را که خدا، دوست نداشته باشد، و اعمالي را که خدا دشمن دارد دوست داشته باشد؟ آيا چنين چيزي مي‌شود؟
قهراً کسي که گفته است «حَسْبُنا کِتابُ اللّه و هيچ چيز ديگري لازم نيست» دروغ واضح و آشکار است، مثل اينکه در روز بگويد حالا شب است و در شب بگويد: حالا روز است.
کتاب‌الله که پر است از «کُونُوا مَعَ الصّادِقين» کتاب‌الله که صف متّقين و فاسقين را جدا نموده ببينيد فاسقين چه کساني هستند و متّقين چه کساني هستند. حالا آيا مي‌شود تفکيک و تبعيض کرد؟ اين مثل آن است که کسي بگويد: ما نصف قرآن را قبول داريم و نصف ديگر را قبول نداريم، کما اينکه يهود و نصاري سيصد سال قبل گفتند: لعن يهود و نصاري بايد از قرآن حذف شود.
حتي غير از خداپرستي چيز ديگر در قرآن نبايد باشد. آيا واقعاً اگر قرآن را تنصيف کنيم، قرآن است؟ سپس بگوييم خداپرستي هم لازم نيست. بت‌پرستان هم بگويند خوب ما هم گناهي داريم هم صفايي داريم، هم زنايي داريم، هم مال مردم‌خوري داريم، البته يک مطالبي هم ديگر قائلند که مي‌گويند لازم نيست خدا يکي باشد، بلکه اينها «شُفَعائُنا عِنْدَاللّهُ» هستند.
پس اگر بنا بر تبعيض باشد، اکثر مردم اصلا خداپرست نيستند، بلکه بت‌پرستند. در صورتي‌که دين خدا تبعيضي نيست، يا بايد همه‌اش را بگيري يا اينکه هيچ‌چيز را نگيري.
يک مرد ناجوري هنگام مرگ به بچّه‌هاي خودش وصيت کرد: اي بچه‌ها! اينهايي که شما را به خداپرستي و دينداري دعوت مي‌کنند تا مي‌توانيد وجود خدا را انکار کنيد، وگرنه اگر مغلوب شويد و قبول کنيد که خدايي هست ديگر از شر اينها راحت نمي‌شويد و بايد تابع اينها باشيد، اگر گفتند زن بايد از روي دست وضو بگيرد و مرد از پشت دست وضو بگيرد، نمي‌تواني مخالفت کني.
در هر صورت بايد ببينيد مدّاحي چيست و مصيبت‌خواني چيست، گرياندن و گريستن چيست؟ برخي آن قدر احمق هستند که نمي‌فهمند اين اشک ـ که طريقه تمام انبياء عليهم‌السّلام بوده براي شوق لقاءالله و براي تحصيل رضوان‌الله ـ در مسأله دوستان خدا نيز از همين باب است و محبّت اينها هم ـ اگر در مصائب اينها اشک مي‌آورد و در شادي آنان شادمان، و در حزن آنها محزون مي‌سازد ـ همينطور است. دليل بسيار است.
اوّل اينکه: همه انبياء عليهم‌السّلام از خوف خدا بُکاء داشتند، آيا از شوق لقاي خدا بکاء نداشتند؟ انبياء عليهم‌السّلام کارشان همين بوده است. اگر کسي انبياء را قبول دارد، بايد بکاء و گريه را قبول داشته باشد.
و همچنين اين مسأله که وارد شده است و نزد ما ثابت است و اين مطلب در اذن دخول سيد‌الشهداء عليه‌السّلام منصوص است که «اأَدْخُلُ يا اللّهُ؟ اأَدْخُلُ يا رَسُولُ اللّهِ؟» اي خدا، آيا وارد شوم‌؟ اي پيامبر خدا! آيا داخل شوم؟
از اينها بايد استيذان بشود. اما کيست که اين مطلب را بفهمد و عاقل باشد: «فَإِنْ دَمَعَتْ عَيْنُکَ، فَتِلْکَ عَلامَةُ الاِذْنِ»
پس اگر چشمت اشک‌آلود شد، اين نشانه اذن و اجازه [از سوي خدا و رسول خدا] مي‌باشد.
اگر اشکي از چشم آمد، علامت اين است که به تو اذن داده‌اند. اين اشک چشم من به اعلي‌علييّن مربوط است، اما احمق‌ها مي‌گويند: نه اشک چشم ـ نعوذ بالله ـ خرافات است. در حالي که اين اشک چشم به بالا مربوط است.
عمل اُمُّ‌داوود آن‌قدر مفصّل است که بعضي‌ها از ظهر تا غروب نمي‌توانند تمام کنند. دستور است که در آن سجده آخري سعي بکن از چشمت اشکي بيايد، اگر اشک آمد علامت اين است که دعاي تو مستجاب شد.
لذا کساني که حاجت مهمّي دارند بايد بدانند نمازها و عبادت‌هايي را که براي حاجت ذکر شده انجام دهند، براي اينکه چون تثبيت بکنند يا تأييد بکنند و به حاجت خودشان برسند، بايد ملتفت باشند که بعد از طلب حاجت و دعا و نماز به سجده بروند و سعي کنند به اندازه بال مگسي، تر بشود.
اشک چشم علامت اين است که مطلب تمام شد.
بله، چيزي که هست عينک ما درست صاف نيست، ما نمي‌فهميم. چون فرض کنيد ما از خدا خانه مي‌خواهيم و خدا خانه‌اي که ما مي‌خواهيم براي ما مصلحت نمي‌داند، حالا خدا چه کار مي‌کند، آيا دعاي او را باطل مي‌کند؟ نه بلکه بالاتر از خانه به او مي‌دهد، به مَلَک مي‌فرمايد: «چند سال عمر اين فرد را افزايش بده»، در حالي که اين بيچاره خيال مي‌کند در برابر اين همه زحمت که کشيد، اثري از خانه و از دعاي خودش نديد و دعايش مستجاب نشد. چون نمي‌داند که بالاتر از استجابت اين دعا به او داده است، اين را نمي‌فهمد. بايد به خدا حسن ظّن داشته باشيم و عينک بايد واسع و صاف باشد و کدورت نداشته باشد.
منبع :
پايگاه اطلاع‌رساني آيت‌الله بهجت

قدرت تصرف کرامت و عنایت حضرت در این دنیا غیر قابل توصیف است داستان عنایت حورالعین به در خواست کننده ، کسی که خواسته بود برای ازدواج فقط با حورالعین بهشتی ازدواج کند:
یک آشیخ علی بود در نجف ایشان سالها درس خوانده بود ولی ازدواج نکرده بود ، بعد آمده بود خدمت حضرت ابوالفضل و گفته بود آقا من ازدواج نکردم و حالا هم که می خواهم ازدواج کنم حورالعین بهشتی  از شما می خواهم به من عنایت کنید ، گریه زیاد کرده بود و بعد از مدت زیادی که نتیجه نگرفته بود برگشته بود به نجف و دوباره به درسش چسبیده بود ، گفت : تا اینکه یک روز در حرم حضرت امیر بودم همین که از حرم بیرون آمدم دیدم یک خانم جوان من را صدا زد و گفت آقا جان بیا من را ببر و برای خودت عقد کن ، گفتم من نمی تونم ، من طلبه هستم و امکانش نیست ولی قبول نکرد و همراه من آمد ، بهش گفتم خانم دنبال من نیا اینجا حوزه است و طلبه ها هستند ... ولی باز قبول نکرد ... آمد داخل مدرسه و به اجبار همراه من داخل حجره شد . به او گفتم در اینجا باش تا من برم به حجره طلبه های دیگر تاببینم فردا چه می شود ... آمدم از حجره بیرون ، او چادرش را از سر برداشته بود ، یک دفعه دیدم از حجره نور همین طور میزنه بیرون و تا آسمان می رود ، خیلی تعجب کردم رفتم گفتم شما کی هستید ؟ گفت : شما از حضرت ابوالفضل چه خواسته بودید ؟ مگه حورالعین بهشتی برای ازدواج نخواسته بودید ؟ من حورالعین بهشتی هستم . آقا اباالفضل از بهشت من را احضار کرده است و عنایت فرموده بیام خدمت ایشان . بعد هم گفت بلند شو بریم کربلا که من می خواهم در کربلا باشم و آقا اباالفضل یک خونه برای من وشما در کربلا در نظر گرفته است . آمدند کربلا و با عنایت حضرت ابوالفضل هفده سال با هم زندگی کردند ، وهیچ کس از این جریان مطلع نشد مگر موقع مرگ این آشیخ علی ، که آشیخ علی یک رفیق داشت و حورالعین بهشتی به رفیق آشیخ می گوید این رفیق شما مریض است و فلان زمان و فلان ساعت از دنیا می رود ، و حور العین بهشتی به این رفیق می گوید من باید یک سرّی به تو بگویم : من از جنس حورالعین بهشتی هستم و حضرت ابوالفضل یک سری تصرفات در من کرده و گفته باید بیست سال در زمین باشم و فرموده اند چون این آقا از ما درخواست کرده ، ما هم باید اجابت کنیم . اگر از ابوالفضل کاری خارق العاده در این دنیا سر میزند با این عنایت خدا به حضرت است ، قدرت عنایت ابوالفضل الان غیر قابل توصیف است برای تصرف در این دنیا و عنایت به شیعیان .
سخنان استاد گرانقدر حضرت حجه الاسلام معمار

سلوك به بلای سیّدالشّهدا (علیه‎السلام)، یعنی؛ در این ماجرا وارد و با عاشورا سالك شدن. نه فقط بلای سیّدالشّهدا(علیه‎السلام)، بلكه بلای چهاره معصوم(علیهم‎السلام)، از جمله امام زمان (علیه‎السلام) كه ایشان مبتلاترین انسان‌های عالمند، كیست كه این را بفهمد؟!
راوی می‌گوید: بر امام صادق(علیه‎السلام) وارد شدیم، وضع حضرت متغیّر بود و به شدت گریه می‌كردند و می‌فرمودند: غیبت تو خواب را از من گرفته است، سپس فرمودند: كتاب جفر را نگاه می‌كردم به غیبت حضرت و حوادث آن رسیدم.
یكی از بزرگ‌ترین درس‌های سوره یوسف این است كه، حضرت یعقوب (علیه‎السلام) با غیبت ولیّ خدا چگونه برخورد كرده است، همیشه مشغول بوده در حالی ‌كه، پیغمبر خداست و مقام عصمت دارد، باید دائماً به خدا مشغول باشد، اگر گریه بر یوسف سلوك‌آور نبود، گریه نمی‌كرد؛ چون انبیا حتی كار مباح هم انجام نمی‌دهند، چطور حضرت یعقوب(علیه‎السلام) اینقدر گریه نموده و نسبت به آنهایی كه این كار را كرده‌اند كظم غیظ می‌كند به طوری كه چشم‌ها سفید و كمر خم گردید، بعد هم متهم به جنون شد، باز هم دست بردار نبود. باید با بلا و غیبت ولیّ خدا این‌طور برخورد كرد، نه اینكه ولیّ خدا مبتلاست، تو بخوابی؟! «عزیزٌ علیّ أن تحیط بك دونی البلوی.»