مرتبط با:همت و کار مضاعف در مبارزه با فقر و فساد
|
|
| در آموزه هاي ديني تشکيل جامعه آرماني و حفظ کرامت
انساني از اهميت ويژه اي برخوردار است؛ از اين رو همة انبيا و بزرگان دين
در صدد تربيت انسان ها و تشکيل جامعه اي مبتني بر خدا محوري و دين مداري
بوده اند. براي ايجاد جامعه‌اي مطلوب، نخست بايد با آسيب ها مبارزه شده و
به مؤلفه و شاخصه هاي جامعه مطلوب توجه خاص صورت گيرد و جايگاه انسان تعريف
شود. معصومان(ع) همة مردم، به ويژه زنان را به حيا و عفت فرا خوانده اند تاجامعه اي مطلوب به وجود آيد و حرمت و قداست زن حفظ گردد. بي ترديد يکي از نشانه هاي حرمت زن، در حيا و عفت او ظهور مي‌کند. در فرهنگ ائمه (ع) زن مانند عروسک و کالا نيست که از آن استفادة ابزاري شود، بلکه زن جايگاه بس بلندي دارد که بي عفتي با حرمت و قداست او همخواني ندارد. حياي زن نقش بنيادي در حفظ کرامت و پاکدامني و عفت گرايي و استحکام نظام خانوادگي دارد. حفظ اين عناصر اختصاص به قبل و بعد ازدواج نداشته و لازم است که در همة شرايط حفظ گردد. بر اين اساس معصومان(ع) در گزينش همسر ايده آل به اصالت خانوادگي[1] و پاکدامني[2] و دين مداري[3] توجه نمود اند. بعد از ازدواج نيز زنان و مردان را به عفت عمومي فرا خوانده[4] و حيا را زمينه ساز عفت و پاکدامني دانسته اند. امام علي(ع) فرمود: "سبب العفّة الحياء؛[5] شرم و حيا موجب عفت و پاکدامني است". البته از نشانه هاي عفت نيز شرم و حيا است. حياي زن موجب مي شد که خود را در برابر نامحرمان به نمايش نگذاشته و با حياي خود پاکدامني و عفت عمومي را نيز فراهم کند. متأسفانه امروزه يکي از عوامل مهم زمينه ساز ناهنجاري ها، بي حيايي زنان است. از سوي ديگر حياي زن در جلب محبت شوهر نقش کليدي دارد، زيرا غيرت مردم اقتضا مي‌کند که همسر او در معرض لذت گرايي مردان نامحرم قرار نگيرد و با حياي خود بستر محبت شوهر را فراهم کند؛ از اين رو امام صادق(ع) زنان را به حيا دعوت نمود: "بهترين زنان شما کسي است که چون با شوهرش خلوت کند، پيراهن حيا از تن بکند، اما هرگاه بيرون از خانه رود، لباس و زره حيا بپوشد".[6] پيامبر اسلام(ص) فرمود: "بهترين زنان شما زن پاکدامني استکه دامن و شرمگاه خود را از نامحرمان حفظ کند".[7] معصومان(ع) نه تنها زنان را به عفت و حيا فرا مي خواندند، بلکه فرزندان و خاندان خود را نيز به حيا و عفت فرا مي خواندند. اين فرا خوني در صحنه هاي سياسي و اجتماعي بيشتر ظهور مي‌کرد. امام حسين(ع) به خواهرش زينب (س) و ام‌کلثوم سفارش نمود که: اگر من کشته شدم، گريبان چاک نکنيد و صورت نخراشيد.[8] امام سجاد(ع) مراقبت حفظ شئون اهل بيت(ع) به ويژه بانوان بود. امام در کوفه از ابن زياد خواست مرد مسلمان و پاکدامني را همراه زنان بفرستد.[9] دعوت معصومان(ع) به حيا و عفت عمومي، به ويژه حياي زنان ريشه قرآني دارد. در قرآن به حيا و حفظ عفت عمومي سفارش شده است[10] و از برخي زنان مانند دختران شعيب به عنوان زنان با حيا ياد شده است.[11] حفظ عفت و پاکدامني اختصاص به زمان خاصي ندارد، تا دختران قبل از ازدواج بيشتر مورد توجه قرار دهند و بعد از ازدواج بدان اهميت ندهند، چنانکه در برخي از جوامع چنين وانمود مي شد که دختران بايد بيشتر به حيا توجه نمايند. پی نوشتها : [1] وسائل الشيعه، ج 14، ص 29. © پايگاه تخصصي حجاب |
نویسندگان :