جان زینب بر بالای آن حضیض بلند که سجده‏ گاه نفس مطمئنه تو شد تا ابد جا ماند. آن که رفت سایه‏ ای بود به صلابت علی و لطافت فاطمه.

این منم پس از چهل روز میهمانی بیابان ، جهالت ، انحراف ، خیانت ، اشک ، مرگ و این تویی پس از چهل روز خاموشی اما چه طوفانی کردی !

شکوه من از زنجیرهایی که حرم خدا را همچون بند تسبیح شده بود نیست ، شکوه من از این زنجیر دست  پا گیر دنیاست ، چه دنیایی ، دنیای پس از حسین .

از چه بگویم تو خود با رأس بلندت ، آسمانی از حضور بودی . از آتش ، از زنجیرها ، سیلی‏ ها ، گوش‏ها و گوشواره‏ ها ، خارها ، تازیانه‏ ها ، بیابان‏ها ، شهر شوم شام ، شیطان و شیطان پرستان ، زغال‏ها ، طعنه‏ها ، خرابه‏ ها ................... تو بگو از نیزه‏ ها ، شمشیرها ، تیرها ، سنگ‏ها ، خنجرها ، انگشترها ، پیراهن‏ ها ، فراز نیزه‏ ها ، تنورها ، قرآن‎ها ، خیزران‏ها ، تشت‏ها ، رقیه‏ ها ................

چه سفر آشنایی بود شبیه شب دل کندن از رسول خدا ، شبیه دویدن‏های پدر در کوچه ‏ها ، شبیه آن شب آستین بر دهان گریستن و نگریستن ، شبیه شب شکافتن فرق آفتاب ، شبیه جگر شرحه شرحه نیش از مار خانگی خورده ، شبیه گودال ...................

چه سفر آشنایی بود ، کفتارها اذانشان به نام شیطان بود و نمازشان نوازش دردانه پیغمبر با خیزران .

می‏روم حسین ، می‏روم زینب وار می‏روم ، می‏روم که صبر درس سختی است و من معلمی وظیفه شناس .می‏روم که برای شنیدن ندای هل من ناصر ینصرنی تو نیازی به اینجا ماندن نیست ، تپش آسمان صدای توست . می‏روم که آخرین فریاد لا حول و لا قوة الا بالله تو تا ابد مرا بس است.می‏روم که جهانی بغض ، تشنه روایت زیبایی‏هاست. می‏روم که هنوز شهری است که زینب بدون حسین را ندیده است. می‏روم که هنوز کوچه‏ایست که زینب بدون حسین را ندیده است. می‏روم که مزار پنهانی است که هنوز منتظر است و بارگاه سبزی است که چشم به راه دردانه اش مانده است.