مشاهیر ایران و جهان - نوذری، بهادر

ملیت :  ایرانی   -   قرن : 14 منبع : مردان موسیقی سنتی و نوین ایران (جلد سوم)

بهادر نوذرى در سال 1314 در شهر شعر و هنر، موطن بزرگان نامى ایران، سعدى و حافظ دیده به جهان گشود. یازده ساله بود كه به جهت عشق و علاق مفرطى كه به موسیقى پیدا كرده بود، روز و شب خود را درك نمى‏كرد و وضعى غیر عادى داشت و این رفتار و حالات او از دید تیزبین مادر دور نمى‏ماند تا این‏كه روزى از وى پرسید پسرم تو را چه مى‏شود كه این گونه مضطرب و مشوشى؟ وى در جواب مادر گفت كه دوست دارم یك ویولن داشته باشم و براى خود آهنگ‏هایى را كه دوست دارم بنوازم. مادر قول داد كه ویولن را براى وى تهیه نماید و روزى به اتفاق براى خرید این ساز به تنها فروشگاهى كه در شیراز بود رفت و ویولن را خریدارى كردند. نوذرى مى‏گوید: «به مجردى كه ویولن را به دست من دادند، آن را به سینه فشردم و بدون این‏كه منتظر مادرم بمانم، از همانجا تا خانه كه فاصله زیادى هم داشت یك نفس دویدم كه هرچه زودتر برسم و آهنگ‏هایى را كه در ذهن و خاطر داشتم و سال‏ها مرور مى‏كردم به ساز منتقل و آن‏ها را بنوازم، ولى افسوس وقتى كه مشغول نوازندگى شدم نه مى‏توانستم ویولن را درست زیر چانه بگذارم و نه مى‏توانستم كه آرشه را به طور صحیح دست گیرم و نه اصولا قادر بودم كه آهنگى را بنوازم و خیلى زود متوجه گردیدم كه این ساز آن‏قدر سخت و وحشى است كه سال‏ها وقت لازم دارد كه رام من شود واین موضوع طى روزها و هفته‏ها و ماهها بعد كاملا دستگیرم شد. به هر حال پس از مدتى تلاش و كوشش كه نزد خود براى فراگیرى این ساز نمودم عاقبت مرا نزد دو نوازنده محلى بردند كه موسیقى و نواختن ویولن را از ایشان فراگیرم پس از مدتى كه نزد ایشان مى‏رفتم، دیدم طرز درس آن‏ها با خواسته‏اى بزرگ و عجولانه‏اى كه من داشتم جور در نمى‏آید لذا مجبور به ترك ایشان گردیدم ولى هیچگاه مأیوس نشدم و پس از مدتى خدمت یكى از هنرمندان قدیمى كه تار را به خوبى مى‏نواخت به نام هاتفى رفتم، ایشان علاوه بر نواختن‏این ساز به‏طرزى شیرین و ماهرانه، نت هم مى‏دانست و مدت‏ها نزد این هنرمند ارجمند و عزیز به تمرین و مشق پرداختم سپس چند سالى هم نزد دانشجویى كه در كلاس استاد صبا به مشق و فراگیرى موسیقى پرداخته بود و ردیف‏هاى ایشان را مى‏نواخت رفتم و با كمك وى و سه نفر دیگر از بچه‏هاى علاقمند شیرازى به موسیقى، ترتیب كلاسى خصوصى را دادیم كه پس از چند سال به كلاسى عمومى موسیقى تبدیل گرددید و تا سال‏ها قبل از مرگ این هنرمند فقید فعالیتش ادامه داشت، این مرد بزرگ و خدمتگزار شیرازى مرحوم جواد بهروزى بود كه شاگردان خوبى در این شهر تربیت كرد و كمك شایانى به موسیقى سنتى كشور نمود. خوب به یاد دارم كه در سالهاى 1328 و 1327 بود كه هنرمند عزیزى به نام دكتر صفا كه ویولن كلاسیك كار كرده بود در شیراز كلاسى خصوصى جهت تعلیم موسیقى تأسیس نموده بود، من چند سالى را نزد وى كتاب‏هاى ویولن كلاسیك رامشق كردم و در سال 1333 با یك دنیا امید و آرزو به تهران آمدم كه از همان روزهاى اول ورودم به این شهر پرغوغا با هنرمند بزرگ، استاد فرزانه كه لحظات و ساعات عمر پربار و گرانبهاى خویش را صرف تعلیم و تربیت شاگرد و خدمت به فرهنگ صوتى و موسیقى اصیل و سنتى ایران نموده استاد على تجویدى برخورد و افتخار آشنایى با ایشان را پیدا كردم و به خدمت این استاد درآمدم كه در اینجا اقرار مى‏كنم كه هرچه دارم و خوب آموختم، بیشتر از محضر وجود گرامى این استاد توانا است و هرچه كمبود و نواقص در راه این ساز داشتم برایم مرتفع گردید به خصوص در كلاس شبانه هنرستان موسیقى ملى با مرحوم نورعلى‏خان برومند آشنا شدم كه بسیارى نیاموخته‏ها را آموختم. با این كه كارم و شغلم با امور هنرى و موسیقى كاملا منافات داشت، اما وجودم سراپا از عشق به هنر موسیقى بود و هر لحظه و هر زمان كه فرصت مى‏یافتم براى بالا بردن سطح كیفى و كمى آموزشى خود، از مكتب‏هاى اساتیدى چون: موسى‏خان معروفى، مهدى خالدى، حبیب‏اله بدیعى نیز بهره مى‏گرفتم و این فراگیرى‏ها و اندوخته‏هاى هنرى از این بزرگان علم موسیقى كشور عزیزمان ایران را چند سالى است، در كلاس‏هاى «خانه‏هاى فرهنگ شماره یك» شیراز در اختیار هنرجویان قرار مى‏دهم و علاوه بر این كلاس‏ها اداره كلاس خصوصى تدریس ویولن را در شیراز به عهده دارم.» بهادر نوذرى، علاوه بر فعالیت‏هایى كه در بالا از آن ذكر كرد، در سالهاى 1357 و 1356 قطعاتى را از طریق شوراى عالى موسیقى كه تصویب گردیده بود، در اختیار رادیو قرار داد كه پاره‏اى از آنها آهنگ و تنظیم آن توسط خود وى اجرا شد و در سال‏هاى اخیر، بیشتر فعالیت وى صرف نوشتن و جمع‏آورى ردیف‏هاى آوازى موسیقى اصیل و سنتى ایران گردیده است كه نسخه‏هاى خطى آن را از طریق زیراكس شده در اختیار هنرجویان شیرازى قرار گرفته است.