امام صادق ـ عليه السلام ـ تبذير را مصداقى از فساد تلقى نموده و آن را سبب
محروميت از محبت خداوند خوانده است. بشر بن مروان روايت مى كند كه با گروهى خدمت آن
حضرت رسيدند. خرما آوردند و كسى هسته خرمايى را دور انداخت. حضرت دست او را گرفت و
فرمود:
«لاتَفْعَلْ اِنَّ هذا مِنَ التَّبْذيرِ اِنَّ اللّهَ لايُحِبُّ الْفَسادَ» [13]
«اين كار را نكن، زيرا دور انداختن هسته اى كه مى توان آن را مورد استفاده قرار
داد، تبذير است و خداوند فساد را دوست ندارد.»
شايد در نگاه برخى كسان اين نوع برخورد، شگفت انگيز باشد. حقيقت اين است كه
كوتاهى در موارد جزيى اسراف و تبذير، اندك اندك شخص را به بى اعتنايى در موارد ديگر
مى كشاند تا آن جا كه زياده روى و ريخت و پاش در نعمتهاى خداوند به صورت يك عادت و
روش در مى آيد.
كسى كه در خريد و مصرف نيازهاى زندگى اعتدال و اقتصاد را رعايت نكند، بى گمان
نمى تواند به توصيه هاى اخلاقى در پرهيز از ولخرجى و هدر دادن فرصتها و نعمتها
پايبندى داشته باشد.امام صادق ـ عليه السلام ـ اصحاب خويش رااين گونه تعليم داده و
تربيت مى كرد تا آنان را از زياده رويها و ريخت و پاشهاى بزرگ و فسادآميز باز دارد.
