پاسخ : انتظار، كيفيتى روحى است كه موجب به وجود آمدن حالت آمادگى است براى آنچه انتظار دارند، وضدّ آن يأس ونااميدى است. هر چه انتظار بيشتر باشد آمادگى بيشتر است. اگر انسان، مسافرى داشته باشد كه چشم به راه آمدن او است، هر چه زمان رسيدن او نزديك‏تر گردد آمادگى براى آمدنش فزونى مى‏يابد. حالت انتظار، گاهى به پايه‏اى مى‏رسد كه خواب را از چشم مى‏گيرد، چنان كه درجات انتظار از اين نظر تفاوت مى‏كند، همچنين از نظر حبّ ودوستى نسبت به آنچه را انتظار دارد تفاوت دارد. هر چه عشق به "منتظر" افزون باشد آمادگى براى فرا رسيدن محبوب افزون مى‏گردد ودير آمدن وفراق محبوب دردناك مى‏گردد، تا بدانجا كه انسان منتظر از خود بى‏خود مى‏شود ودردها وسختى‏هاى دردآور ومشكلات سخت خود را در راه محبوب حس نمى‏كند.