پاسخ : به خاطر شرایط خاص عصر امام مهدی (عج) ،مردم -جز چند تن از خواص- حضرت را ندیده بودند و کار به این منوال گذشت ، تا روز در گذشت امام یازدهم فرا رسید ، یعنی روز هشتم ماه ربیع الأول سال ۲۶۰ هجری قمری . در این روز چهار امر باعث شد تا مهدی (ع) خود را به گروهی از مردم بنمایند و به حوزه ی کسانی که بر مراسم تشییع و خاک سپاری امام عسگری (ع) حاضر شده بودند  ، آشکارا پا نهد :

۱- اینکه امام بر جنازه ی امام نماز گزارد. مهدی (ع) برای رعایت این سنت الهی و سرّ ربّانی ، لازم بود که ظاهر شود و بر پیکر پدر نماز گزارد.

۲- اینکه جلوگیری شود از این امر که کسی از سوی خلیفه بیاید و بر پیکر مطهّر امام یازدهم نماز بخواند و سپس جریان امامت ختم شده اعلام گردد و خلیفه ی جابر عباسی ، وارث امامت شیعی معرفی شود. 

۳- اینکه جلوگیری شود ، از روی دادن انحراف داخلی در جریان امامت. زیرا که جعفر بن علی الهادی ،معروف به جعفر کذّاب ، که برادر امام عسکری (ع) ، و در صدد ادعای امامت بود ، آمد تا بر پیکر امام شهید نماز گزارد.

 ۴- اینکه ادامه ی جریان امامت حقه ی و ولایت اسلامیّه تثبیت گردد و بر معتقدان به امامت معلوم گردد که پس از امام حسن عسکری (ع) ، امام دیگری -امام دوازدهم- حامل این وارث معنوی ف و رسالت اسلامی ، و ولایت دینی و دنیایی است ، و او هست ، تولد یافته و موجود است. ^(۱) 

آری ! در این زمان بود که عباسیان دانستند : فرو کشنده ی جبّاران ، در هم کوبنده ی سستمگران و منتقم خون مظلومان ، تولد یافته و رشد نموده است.

« منابع »

۱) خورشد مغرب ، محمد رضا حکیمی ، ص ۲۴.