آیا در دوره غیبت کبری ملاقات با امام زمان (عج) ممکن است و چه افرادی و تحت چه شرایطی می توانند حضرت را ملاقات کنند؟

با توجه به روایاتی که در مورد ملاقات با امام زمان (عج) وارد شده است، نظر علماء بر این است که در دوره غیبت کبری ملاقات با امام زمان (عج) ممکن است. و حکایت های زیادی که در زمینه دیدار با امام زمان (عج) در کتاب ها نقل شده است، مؤید امکان ملاقات با حضرت است.

دیدار و رو یا رویی با حضرت به سه صورت ممکن است پیش آید:

1 ـ دیدار حضرت با عنوان غیر واقعی ایشان، به طوری که کاملا برای دیدار کننده، نا شناس باشند.

2 ـ دیدار حضرت با عنوان حقیقی ایشان، بدون اینکه این امر را ملاقات کننده متوجه شود مگر پس از پایان دیدار متوجه باشد.

3 ـ دیدار حضرت با عنوان حقیقی ایشان، و به صورت اختیاری در حالی که دیدار کننده نیز در اثنای ملاقات متوجه این امر باشد، این گونه دیدار بسیار کم نقل شده است مانند ملاقات سید بن طاووس و علامه بحرالعلوم.

آری هر شیعه پاک سرشتی می تواند آن حضرت را ملاقات کند ولی باید توفیق رفیقش شود، از گناهان و موارد شبهه دار و مشکوک پرهیز کرده و درون خویش را از آلودگی های روحی پاک کند، و از طرفی به ایمان و یقین و صفات پسندیده، انجام واجبات و مستحبات نظیر استمرار بر نماز شب، زیارت عاشورا، زیارت جامعه، دعای عهد، دعای فرج، دعای ندبه، زیارت آل یس و ... و ذکر حق تعالی جان خود را آراسته کرده و در رفع نیازمندیهای مردم و اصلاح جامعه کوشا باشد، تا نور ولایت در دل او بتابد و توفیق دیدار حضرت نصیبش گردد.

مشتاق دیدار امام زمان (عج) علاوه بر اینکه در خود زمینه ملاقات با حضرت را ایجاد می کند، باید به نکاتی چند توجه داشته باشد:

الف ـ دیدار حضرت یک اصل اساسی و ضروری نیست; یعنی این گونه نیست که اگر شخصی توفیق دیدار حضرت را پیدا نکرد، مورد عنایت آن حضرت نیست یا از پیروان صادق و شیعیان راستین آن حضرت محسوب نمی شود، زیرا حتی در زمان حضور پیامبر(ص) وائمه (ع) هم شیعیان راستینی بودند که حتی برای یک بار توفیق دیدار نیافتند. آنچه در دوران غیبت اصل اساسی برای یک شیعه است، انتظار صادقانه، ایجاد زمینه برای ظهور حضرت و عمل به تکالیف دینی است.

در روایت است که: «هر کس با انتظار قائم (ع) از دنیا رود، همچون کسی است که در خیمه امام زمان (عج) و در خدمت او باشد». (بحارالانوار، ج 52، ص 125)

ب ـ دل خود را با نور محبت و ولایت ایشان آشنا سازد و برای اطاعت از خداوند به شدت تلاش کند و در راه تحقق این هدف گام بردارد.

ج ـ انگیزه های مادی و دنیا گرایانه را ترک کند.

د ـ از افراط و تفریط و اقداماتی که ضرر قطعی برای روح و جسم او دارد پرهیز کند.

هـ ـ از عزلت و کناره گیری و بی توجهی به مسئولیت های اجتماعی دوری گزیند.

و ـ از تماس گرفتن با افرادی که در لباس های گوناگون، این ابزار مقدّس را دستمایه اهداف دنیایی خویش قرار می دهند دوری گزیند.

ز ـ از تأخیر فیض دیدار به خاطر مصلحت هایی خاص و الهی ناامید نگردد.

« اَللّهُمَّ اَرِنی الطَّلعَهَ الرَّشیدَهَ وَ الغُرَّهَ الحَمیدَه »