«شهر رمضان الذی انزل فیه القرآن هدی للناس»1؛ ماه رمضان (همان ماه) است كه در آن، قرآن فرو فرستاده شده (كتابی) كه مردم را راهبر است.

البته در عمل همه ی مردم هدایت نمی شوند و تنها گروهی اندك دعوت از آیات بسیاری روشن می شود كه دلیل نزول قرآن كریم هدایت انسان به سوی زندگی جاوید است. قرآن كریم نخست همه ی مردم را هدایت و به خدا پرستی دعوت می كند. قرآن را اجابت می كنند.

«ذلك الكتاب لاریب فیه هدی للمتقین...»2؛ این است كتابی كه در (حقانیت) آن تردیدی نیست (و) مایه ی هدایت تقوا پیشگان است.

امام حسین علیه السلام نقل می كند: نزد پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم بودم، ابی بن كعب نیز آنجا بود پیامبر خدا به من فرمود: آفرین به تو ای اباعبداللّه ، ای زینت آسمانها و زمینها!

ابی ابن كعب پرسید: ای رسول خدا چگونه كسی غیر از تو زینت آسمان ها و زمین ها است؟

پیامبر فرمود: ای ابی! قسم به كسی كه مرا به حق به پیامبری برگزید! همانا حسین بن علی (مقامش) در آسمان بزرگتر از زمین است. در سمت راست عرش الهی نوشته اند (حسین) چراغ هدایت و كشتی نجات است3.

قافله سالار كربلا از همان آغاز حركت خود تنها به هدایت مردم می اندیشید و تلاش می كرد در هر موقعیت، با هر وسیله ای آنان را از گمراهی نجات دهد؛ اما با این همه جز گروهی اندك هدایت آن حضرت را نپذیرفتند و تنها پرهیزكاران و نیكوكاران دعوت قرآن ناطق، حسین علیه السلام را لبیك گفتند.

«هذا بصائر للناس و هدی و رحمة لقوم یوقنون4»؛ این (كتاب) برای مردم، بینش بخش و برای قومی كه یقین دارند، رهنمود و رحمتی است.

1- بقره / 185.

2- بقره / 2.

3- بحارالانوار، ج 36، ص 205.

4- جاثیه / 20.