ای سرو بلند باغ ایمان ...  وی قمری شاخسار احسان

دستی که ز خویش وانهادی ...  جانی که به راه دوست دادی

آن ٬ شاخ درخت باوفایی ست... وین میوه باغ کبریایی ست

ای خوبترین به گاه هستی ...  ای شهره به شرم و شور بختی

رفتی که به تشنگان دهی آب ... خود گشتی از آب عشق سیراب

آبی ز فرات ٬تا لب آورد ...  آه از دل آتشین بر آورد

آن آب ز کف غمین رفت٬فرو ریخت ... وزآب دو دیده ٬ با وی آمیخت

بر خاست ز بار غم خمیده ... جان بر لبش از عطش رسیده

بر اسب نشست و بود بیتاب ... دل در گرو رساندن آب

نا گاه یکی دو روبه خُرد  .... دیدند که شیر آب میبرد

آن آتش حق خمید بر آب .... وز دغدغه و تلاش بی تاب

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.

دستان خدا زتن جدا شد ....  وان قامت حیدری دو تا شد

بگرفت به ناگزیر ٬ چون جان....   آن مشک ز دوش خود به دندان

وانگاه به روی مشک خم شد ....   وز قامت او دو نیزه کم شد

جان در بدنش نبود و می تاخت ....  با زخم هزار  نیزه می ساخت

از خون تن او به گل نشسته ..... صد خار بر آن ز تیر بسته

دلشاد که گر ز دست شد ٬ دست  ....   آبیش برای کودکان هست

چون عمر گل این نشاط کوتاه     .....    تیر آمد مشک بردرید ٬ آه !

این لحظه چه گویم او چها کرد  .....    تنها نگهی به خیمه ها کرد

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.

ای مرگ کنون مرا ببر گیر   ....  از دست شدم ٬ کنون ز سر گیر

می گفت و بر آب و خون ٬ نگاهش .....  وز سینه تفته بر لب آهش

خونابه و آب بر می آمیخت  ..... وز مشک و بدن به خاک می ریخت

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.

چون سوی زمین خمیده آن ماه     ....   عرش و ملکوت بود همراه

تنها نه فتاده بو فضایل      ......   شد کفه ی کاینات مایل

هم برج زمانه  بی قمر شد  ....   هم خصلت عشق بی پدر شد

حق ساقی خویش را فرا خواند .... برکام زمانه تشنگی ماند

در حسرت آن کفی که برداشت ....  از آب فرو فکند و بگذاشت

کف بر لب رود و در تکاپو ست  .... هر آب رونده در پی اوست

هر موج به یاد آن کف و چنگ  .....   کوبد سر خویش را به هر سنگ

چون مه شب چهارده ٬ بر آید  ....    دریا به گمان فرا تر آید

ای بحر ٬ بهل خیال باطل   ....     این ماه کجا و بو فضایل   !؟

گیرم دو سه گام بر تر آیی  ....  کو حد حریم کبریایی    ؟؟!

سید
علی
موسوی
گرمارودی