پايگاه تخصصي اطلاع رساني چهارده معصوم سلام الله

اذان سرود آسماني

حضرت امام رضا عليه‏السلام فرموده‏اند:
«من اذن و اقام صلي ورائه صفان من الملائکة و ان اقام بغير اذان صلي عن يمينه واحد و عن شماله واحد ثم قال: اغتنم الصفين؛ [1] .
کسي که اذان و اقامه بگويد و به نماز ايستد دو صف از ملائکه به او اقتدا مي‏کنند و اگر تنها اقامه بگويد، تنها دو ملک پشت سرش اقتدا مي‏کنند. سپس فرمود آن دو صف را غنيمت شماريد».
اذان، ارزش و جايگاه، والايي در شريعت محمدي دارد.
آواي دلپذير و روحبخش اذان، دعوت آدمي براي حضور در خلوتگه راز و بار يافتن به مقام انس با حضرت محبوب است.
آواي اذان با شور و جذبه‏ي دلپذيري که در آن وجود دارد، مسلمانان را به سوي عبادت و پرستش آفريدگار دعوت مي‏کند.
بانگ اذان، بانگ رستاخيز عشق و دلدادگي است.
صداي اذان، دلنوازترين نغمه و فرحبخش‏ترين سرود آسماني است.

[ صفحه 91]

زماني که وقت نماز مي‏رسيد، پيامبر صلي الله عليه و آله به بلال مي‏فرمود: «ارحنا يا بلال، ارحنابها و بالنداء اليها» [2] .
يعني، اي بلال! با اذان گفتنت ما را از غم و اندوه و تلخي رهايي بخش و شادمانمان کن و راحت ساز ما را به نماز و دعوت به نماز.
در کتاب خاطرات و خطرات آمده است که پيرلتي مي‏گويد: «در اسلامبول که بودم، شب‏ها پنجره‏ي اتاق را باز مي‏گذاشتم تا آواي روح‏انگيز اذان مسلمانان را بشنوم؛ زيرا از شنيدن آن لذتي روحاني به من دست مي‏داد». [3] .
اذان، اعلام موجوديت و فرياد مسلمين عليه خدايان خيالي است. اين گل نغمه‏ي توحيدي، با «الله» نام خداي بزرگ، شروع مي‏شود و به يگانگي آفريدگار جهان و گواهي به رسالت پيامبر صلي الله عليه و آله اوج مي‏گيرد و با دعوت به رستگاري، فلاح، عمل نيک و نماز پايان مي‏پذيرد.
اذان، دعوت به سوي عبادت و بندگي خدا است و مؤذن با آهنگ رسا و روح‏بخش، امت اسلام را به نماز و مناجات فرامي‏خواند.
اذان، آدمي را به ياد خدا مي‏اندازد و با بزرگي و عظمت او آشنا مي‏سازد.

[ صفحه 92]

اذان، دعوت براي ملاقات و باريابي به درگاه قدسي حضرت رب‏الارباب است.
اذان، يکي از بزرگ‏ترين و جذاب‏ترين شعائر الهي به شمار مي‏رود و خود نيکوترين و با شکوه‏ترين گفتاري است که به وسيله‏ي آن دعوت به سوي خداي تعالي مي‏شود.
اذان، نويدبخش حضور دوباره در برابر محبوب است.
اذان، پيک سبز نماز و اعلان وقت راز و نياز است.
و چه زيبا است اين اذان که هر روز با آن چندين بار نام محبوب و مقصود، شنيده مي‏شود. و چه نيکو است اين اذان که شيفتگان و شوريدگان شهر عشق را به ضيافتي شاهانه فرامي‏خواند.

نام معشوق به هر بام و در است‏
بر دل مدعيان صد شرر است‏

بارک الله از اين دين حنيف‏
که از او يار به من جلوه‏گر است‏

همه‏ي ذرات به تسبيح وي‏اند
خيز از جاي که وقت سحر است‏

عارف رباني، مرحوم ملکي تبريزي مي‏نويسد:
«اذان، دعوت براي ملاقات است و همان گونه که روز قيامت، مردم براي عرضه شدن به خداوند فراخوانده مي‏شوند، در اين دنيا هم مؤذنان، مؤمنان را به مجلس حضور و معراج و زيارت حضرت پروردگار فرامي‏خوانند. پس اگر معرفت انسان، در اين دنيا به

[ صفحه 93]

حدي باشد که از اين ندا لذت ببرد، در آخرت نيز از ملاقات حضرت حق بي‏بهره نخواهد بود؛ چرا که معرفت در اين دنيا به منزله‏ي بذر مشاهده در آخرت است. و اگر بر اثر جهل، حال انسان به گونه‏اي باشد که اين ندا او را خوش نيايد، اين امر سبب خواهد شد که نداي روز قيامت هم خوشايند او نباشد و اگر در اين دنيا در هنگام شنيدن اذان، در زمره‏ي غافلان باشد، حالش در آن روز مناسب با اين غفلت خواهد بود....
بنابراين کسي که موقع نماز از وظيفه‏اش نسبت به پروردگار آگاه باشد و بداند که اين امر، لطفي عظيم از ناحيه‏ي حضرت حق نسبت به او است، مسلما روشني چشمش در نماز خواهد بود... همان گونه که دعوت دوستانش را براي حضور در چنين مجالسي مي‏پذيرد، اذان را هم - که به منزله‏ي منادي ذات اقدس حق است - به گوش جان مي‏شنود و پاسخ مي‏گويد...». [4] .

>فلسفه‏ي اذان
>يک بحث عرفاني
>تفسير اذان
>اثرات اذان

دوشنبه 2 آذر 1388

نظرات : 0