داستان‏هايي از سجده‏هاي امام رضا

از سجده‏ها و توجهات قلبي امام رضا عليه‏السلام داستان‏هاي زيادي نقل شده است که دقت در آنها، انسان را با عظمت و ارزش سجده و فضيلت و بزرگي و عبوديت آن امام همام آشنا مي‏کند.  سليمان جعفري گويد: امام رضا عليه‏السلام فرمودند: «من در حال سجده بودم که بادي وزيدن گرفت، مردم هر کدام براي خود جايي پيدا کردند تا از باد محفوظ بمانند؛ ولي من همچنان در سجده ماندم تا باد آرام شد و از وزيدن بازايستاد». [1] .    [ صفحه 184]   ابوالصلت هروي گويد: وقتي حضرت رضا عليه‏السلام از نيشابور به جانب مرو رهسپار شد به ده سرخ رسيد. عرض کردند: آقا ظهر شده است نماز نمي‏خوانيد؟  آن حضرت پايين آمد و فرمود: آب بياوريد. عرض کردند: آب نداريم، امام با دست زمين را کاويد و چشمه‏ي آبي ظاهر شد. آن جناب و همراهان وضو گرفتند. [و هنوز اثر آن چشمه تا امروز باقي است].  بعد رو به قبله ايستاد چند رکعت نماز خواند و دعا کرد. پس از تمام شدن دعا، سجده‏اي طولاني کرد که من شمردم پانصد تسبيح در آن سجده گفت. [2] .  هم چنين در عيون اخبار الرضا نقل شده است که صولي گفت: مادر پدرم، که عذرا نام داشت، گفت: مرا با صد کنيز ديگر از کوفه خريدند و براي مأمون بردند.  حرمسراي او بهشتي بود از خوراکي و ساير چيزهاي خوب و پول فراوان. مرا مأمون به حضرت رضا عليه‏السلام بخشيد. وقتي وارد خانه حضرت رضا عليه‏السلام شدم، آنچه نعمت در خانه‏ي مأمون بود از دست دادم. يک کنيز سرپرست ما بود که ما را شب‏ها بيدار مي‏کرد و به نماز وامي‏داشت...    [ صفحه 185]   صولي گفت: زني عاقل‏تر و سخاوتمندتر از جده خود نديدم. در سال 270 (ه. ق) از دنيا رفت که در آن وقت صد سال داشت. خيلي از اوقات راجع به حضرت رضا عليه‏السلام از او مي‏پرسيدند، در جواب مي‏گفت: چيزي به خاطر ندارم جز اين که عود هندي بخور مي‏کرد و پس از آن گلاب و مشک به کار مي‏برد.  وقتي نماز صبح مي‏خواند، در اول وقت آن را به جاي مي‏آورد. پس از آن به سجده مي‏رفت و سر از سجده برنمي‏داشت تا خورشيد بالا مي‏آمد و بعد براي رفع نيازمندي‏هاي مردم جايي مي‏نشست، يا سوار مي‏شد و مي‏رفت». [3] .  رجاء گويد:  «به خدا کسي را از حضرت رضا عليه‏السلام پرهيزگارتر و ذکر گوتر در تمام اوقاتش نديدم و نه کسي را ديده‏ام که از او بيشتر از خدا خوف داشته باشد.  سحرگاه نماز صبحش را مي‏خواند، پس از نماز در محراب خود به تسبيح، تحميد، تکبير و تهليل مشغول مي‏شد و صلوات بر پيامبر و آلش مي‏فرستاد، تا خورشيد طلوع مي‏کرد. بعد رو به مردم مي‏کرد و با آنها به گفت و گو مي‏پرداخت و يا ايشان را موعظه مي‏کرد تا نزديک ظهر. بعد باز وضوي خود را تازه مي‏کرد و به طرف    [ صفحه 186]   محراب خويش مي‏رفت. [4] .

دوشنبه 2 آذر 1388  نظرات : 0