پشت پنجره‏ي فولاد

آسمان مهتابي بود. من بودم و همسرم - افسانه - و آسماني سرشار از ستاره که در حضور مهتاب درخشنده به چشم نمي‏آمدند. کنار در ايوان نشسته بودم و دل‏خسته، فضاي بي‏کرانه را تماشا مي‏کردم.  ساعتي گذشت، برخاستم، دور ايوان قدم زدم سپس به اتاق آمدم.  از قفسه‏ي کتاب‏خانه‏ام ديوان حافظ را برداشتم. گلبرگ‏هاي خشکيده‏ي شقايق از لاي آن ريخت. اتاق پر از شقايق شد. افسانه گفت: يادش به خير روزي که اين شقايق‏ها را چيديم.  من به خاطره‏ي آن روز خيره ماندم؛ همان روزي که از کنار دشت شقايق رد مي‏شديم و براي فرزندمان اسم انتخاب مي‏کرديم. من گفتم: اگر پسر باشد اسمش را  «علي‏رضا» مي‏گذارم. او نگذاشت حرفم تمام شود و گفت: اگر دختر بود...  خم شد، گلي چيد و به من داد، به چشم‏هايش خيره شدم و گفتم: اگر دختر بود... و اين‏بار، ميان حرفم پريد: اسمش را تو بگذار. قدري فکر کردم. پرسيدم: چطور است «معصومه»    [ صفحه 8]   صدايش کنيم؟ و چندبار صدا کردم: معصومه، معصومه بابا...، علي‏رضا، علي‏رضا جان....  نگاهش کردم و گفتم: اسم‏هاي قشنگي انتخاب کرديم؟ منتظر شدم تا حرفم را تأييد کند. او خنديد و گلي را به دستم داد.  شيريني آن روز نام‏گذاري، اين‏گونه از ذهن و ضميرمان گذشت و هر دو سوار بر مرکب خاطره، گذشته‏ها را مرور کرديم. گلبرگ‏ها را جمع کرديم. او آن‏ها را کنار هم چيد و من پرده را کنار زدم و لب پنجره نشستم. افسانه گفت: برايم فال مي‏گيري؟  گفتم: به فال اعتقاد داري؟  لحظه‏اي فکر کرد و گفت: نه در هر کاري. درخت موفقيت در سرزمين عقل و تدبير، شکوفه مي‏دهد و با مشورت به ثمر مي‏نشيند و بروبار مي‏دهد. با فال هيچ گرهي باز نمي‏شود، تنها اميد در وجود آدم بال و پر مي‏يابد و دلي خوش مي‏شود. فقط همين.  با لبخندي گفتم: قبول، حالا براي يک‏بار هم شده نيت کن. سري تکان داد و گلبرگ‏ها را آهسته جمع کرد. فاتحه‏اي براي شادي روح حافظ خواندم و او را به شاخ نباتش قسم دادم. ديوان را گشودم و همسرم را با چشمان بسته ديدم که زير لب دعا مي‏خواند. کتاب را جوري نگه داشتم که چشمانش را از بالاي آن ببينم. به من خيره شده بود: بخوان.  اگر نمي‏گفت شايد تا ساعت‏ها نگاهش مي‏کردم و پلک‏زدن‏هايش را حفظ مي‏کردم. هر بار که پلک مي‏زد نيازي در   [ صفحه 9]   نگاهش مي‏خواندم. صدايش را شنيدم، آرام بود و بي‏قراري در آن پنهان. غزل را خواندم:    گرچه افتاد ز زلفش گرهي در کارم همچنان چشم گشاد از کرمش مي‏دارم‏   به صد اميد نهاديم در اين باديه پاي اي دليل دل گم‏گشته، فرومگذارم‏   چو منش در گذر ياد نمي‏يارم ديد با که بگويم که بگويد سخني با يارم‏   ديده‏ي بخت به افسانه‏ي او شد در خواب تو نسيمي ز عنايت که کند بيدارم‏   پاسبان حرم دل شده‏ام شب همه شب تا در اين پرده جز انديشه‏ي او نگذارم‏   جوابش را دادم: مي‏گويد اميدوار باشيد. کتاب را با نااميدي بستم و در خاطره‏ها غرق شدم. صدايم در اتاق پيچيد و سکوت دل‏پذير شبانه‏مان را شکستم: اميدوار؟ اين همه دعا و نذر و نياز يعني چه؟ يعني اميد؛ باز هم مي‏گويي اميدوار باشم؟!  او حرفي نزد. حتي نگاهم نکرد. من هم نگاهش نکردم. جرئت نداشتم، مي‏دانستم اگر چشمانم او را ببيند از تمام حرف‏هايم پشيمان مي‏شوم. افسانه بلند شد و دستم را گرفت. گرماي مهر و اميدش آرامم کرد و صدايش آبي بر آتش بود: مسعود، اميدوار باش. ما خدايي داريم که دل‏شکسته‏ها را دوست دارد. خدايي که‏   [ صفحه 10]   همنشين قلب‏هاي ماتم‏زده است. با او بودن، همه چيز داشتن است. سوختن در مهر او و تسليم به رضاي او، جوهره‏ي هدف آفرينش است. باور کن، اين همه سال که بچه نداشتيم حکمتي در کار بوده. نفسي کشيدم: هفته‏ي پيش يادت هست؟ همان روزي که مهماني رفتيم چه حرف‏ها شنيدي؟  لبخندي زد: من همه‏ي آن‏ها را فراموش کردم.  با آن‏که سال‏ها با او زندگي مي‏کردم و بارها مهر و گذشتش را ديده بودم، از اين همه گذشت تعجب کردم و گفتم: چه جوري اين حرف‏هاي نيش‏دار را فراموش مي‏کني. وقي که مي‏گويند....  نمي‏دانم آن لحظه که از او چنين چيزي پرسيدم در چه فکري بودم. او تمام کنايه‏ها را مي‏شنيد و براي هر کدام از آن‏ها جوابي آماده داشت، اما جوابشان را نمي‏داد.  افسانه که مرا ناآرام و دل داري‏هايش را در من بي‏اثر ديد، رفت و با ليوان شربت برگشت. در اين فاصله به حرف‏هاي خودم و بيش‏تر به حرف‏هاي او فکر کردم. گفته‏هايش به دلم مي‏نشست. هر بار که نااميد مي‏شدم، او مرا آرام مي‏کرد و بذر اميد را در دلم مي‏کاشت. از تمام حرف‏هايم پشيمان شدم و از اين که صدايم را بلند کرده بودم، ناراحت بودم. شايد کمي هم حق داشتم، آرزوي داشتن فرزند، يک لحظه مرا رها نمي‏کرد؛ فرزندي که در رؤياهايم بود و وقت و بي‏وقت مرا پدر صدا مي‏کرد و از سر و کولم بالا مي‏رفت. فرزندي که پي همبازي مي‏گشت و جز پدرش کسي را نمي‏يافت. هميشه    [ صفحه 11]   اين صدا را در گوشم مي‏پيچيد: بابا... بابا... و من هميشه جوابش را مي‏دادم: جان دلم... بگو عزيزم؛ و با شنيدن صدايم رؤياهايم را مي‏ديدم که پرپر مي‏شوند و فرزندم را مي‏ديدم که در بي‏زماني گم مي‏شود.  چند روزي بود که دلم بدجوري گرفته بود. از بي‏صبري و نااميدي خودم بدم مي‏آمد. کم حرف مي‏زدم و بيش‏تر در گوشه‏اي ماندگار مي‏شدم و فکر مي‏کردم. خودم را آدم سرگرداني مي‏ديدم که پي روشنايي مي‏گردد. نوري که راه رهايي را نمايان کند و نشان منزل‏هاي امن را يک به يک يادآور شود. سرانجام، پيوستگي را در فکرهايم نمي‏ديدم و چاره‏جويي‏ام را بي‏حاصل مي‏يافتم. پس به سراغ آب مي‏رفتم تا وضو بگيرم و به نماز بايستم. بلکه اين‏گونه خود را آرام کنم و در حق دل شکسته‏ام دعا، تا خدا مهرش را نصيبم گرداند و همسرم را شاد کند. با نيازي سرشار، رو به قبله‏ي جانان مي‏ايستادم و توان‏مندي‏هايش را به ياد مي‏آوردم و مهرش را سپاس مي‏گفتم و او را براي گشودن گره فرو بسته‏ام فرامي‏خواندم و خود را از شرک به دور مي‏داشتم. بارها در سجده، تمنايم را تکرار مي‏کردم و بندگي‏ام را به تصوير مي‏کشيدم و ياد خدا را تسلاي دل شکسته‏ام مي‏دانستم. دوست داشم بندگي و شوريدگي‏ام را به اوج برسانم و خود را به موجي بسپارم که مرا تا اجابت خدا ياري کند.    [ صفحه 12]   فضايي را مي‏خواستم که مالامال از راز و نياز آرام باشد، مکاني که زبان دلم را باز کند؛ رودخانه‏اي که جاري زلالش مرا تا دريا ببرد. چشمه‏اي که دلم را در آن تطهير کنم. من مثل آب، مثل غذا، بي‏تابانه به دنبال فضايي آسماني و روحاني بودم. در همين فکر بودم که افسانه وارد اتاق شد، رو به او کردم و گفتم: اگر قصد مسافرتي باشد چه شهري براي حال و هواي ما خوب است. لبخند او نشان مي‏داد که به انديشه‏هايم پي برده، پرسيد: براي درددل کردن؟ گفتم: آره.  او همان طور که مي‏نشست، گفت: مشهد، امام رضا.  با شنيدن نام امام رضا عليه السلام شوري در دلم افتاد و ناخودآگاه تکان خوردم. دو - سه بار اين‏پا و آن‏پا شدم و با خود گفتم: امام رضا، امام رضا....  يک هفته گذشت. بليت قطار را تهيه کردم. مقدمات سفر مهيا شد. حدود ساعت چهار بعدازظهر، سوت قطار در راه‏آهن پيجيد و آهسته به حرکت افتاد. صداي قطار، آهنگ دل‏نشيني را در فضا پخش کرد. صدا برايم آرامشي فراهم مي‏کرد که دوست داشتني بود؛ آرامشي که مرا از نااميدي دور مي‏کرد. سرعت قطار به‏تدريج زياد شد و از شهر فاصله گرفتيم و روستاهاي بسياري را پشت سر گذاشتيم و به کوير رسيديم؛ سرزميني ساکت و خاموش.    [ صفحه 13]   کوير را دوست داشتم بي‏آن‏که بخواهم و يا بدانم براي چه. هر بار که چشم به کوير مي‏دوختم در سکوت پرمعناي آن، پي به حرف تازه‏اي مي‏بردم. کوير خشک بود و من خسته. او در آرزوي قطره‏اي آب مي‏سوخت و من در آرزوي فرزندي شيرين. چشمانم را بستم و کوير را سبز به تصوير کشيدم. ديدم رنگ زندگي تغيير کرد: آبي به رنگ آسمان و سبز به رنگ زمين. افسانه که در نگاهم شوري سرشار از سرمستي ديد، گفت: قشنگ است؟ بي‏آن‏که بپرسم منظورش چيست، گفت: کوير را مي‏گويم. سري تکان دادم و گفتم: خيلي. گفت: در شب زيباتر هم مي‏شود.  تا شب و برآمدن ماه فاصله‏اي نبود و من هر چه بيش‏تر به کوير و به چهره‏ي پرچين و چروکش نگاه مي‏کردم، حسي تازه‏تر مي‏يافتم و خود را شبيه او مي‏ديدم.شب که از راه رسيد و ماه در وسط آسمان ظاهر شد، زيبايي اين دشت آرام و آزرده، بيش‏تر نمايان گشت. همسرم برايم چاي ريخت و صدايم زد. از دستش گرفتم و سر حرف را باز کرد:  - دارم فکر مي‏کنم چه دعايي بکنم. مي‏دانم چه مي‏خواهم، اما دوست دارم جوري خواسته‏ام را بگويم که در آسمان‏ها بپيچد.  بدنم لرزيد. رنگم پريد. به سختي آب گلويم را قورت دادم.  افسانه متوجه شد و پرسيد: چيزي شده؟    [ صفحه 14]   نتوانستم جوابش را بدهم. با نگراني بلند شد و ليوان آب را دستم داد:  - ضعف کردي، حتما فشارت پايين آمده.  چند قند در ليوان ريخت و پي قاشقي گشت. در اين فاصله، صداي او در گوشم پيچيد که مي‏گفت: «دوست دارم جوري خواسته‏ام را به خدا بگويم که در آسمان‏ها بپيچد». کاش من هم مي‏توانستم با زبان دل، ناگفته‏هايم را بگويم. شربت قند را سرکشيدم و پلک‏هايم را روي هم گذاشتم. هنوز نگران بودم. آرام صدايم کرد: مسعود بهتر شدي؟ بي‏آن‏که نگاهش کنم، آهسته سر تکان دادم. وقتي مطمئن شد مرا تنها گذاشت تا آسوده باشم. از او دفترچه‏ي خاطراتم را خواستم و او دفتر را به همراه خودکار به من داد. زير چشمي کوير را نگاه کردم. چه بي‏انتها بود و چه تأثيري در روح من گذاشت. در اولين صفحه‏ي سفيد دفتر خاطراتم نوشتم:  «کوير، نبض زمان را مي‏شنود و با روح طبيعت آشنا است، چرا که با تنهايي هم‏آغوش است و تنها بودن، فرصتي براي يافتن است. سکوتي که در اين سرا، جاري است خلوتکده‏اي را مهيا ساخته؛ براي انديشيدن و پي بردن و جستن، براي دست يافتن به خويشتني فراموش شده، آن هم در دنيايي پر از آشوب و آشفتگي. هيچ درختي نيست که در اين سراي بي‏کسي برويد و سبز باشد و بار و بري داشته باشد و سايه‏اي فراهم آورد و از رنج    [ صفحه 15]   عطش بکاهد و بر شما رهگذران بيفزايد و سرانجام، خاطر خسته‏ي کوير را بنوازد. هر درختي در اين دشت خشک برويد، دل خويش به شبنمي خوش کرده که در رؤياهايش ريشه دارد و به صداي آب، که براي لحظه‏هاي تنهايي‏اش، ترانه‏اي است.  کوير همواره مي‏انديشد، نه به طبيعت سبز، نه به درختان پربار، نه به صداي امواج دريا، نه به حضور انسان، نه به آواز مرغان، نه به شکفتن گل‏ها، نه به بنا نهادن منزل‏ها، نه به پديد آمدن راه‏ها و افزون گشتن رهگذران و گذر دلبرها و دلدارها از کوچه‏باغ‏ها؛ که به «بودن» مي‏انديشد. نه به بودن خويش، که به هستي رنج براي زندگي مي‏انديشد.  کوير، انتهاي زندگي نيست، لحظه‏اي پرهيبت در زمان است. مثل کوهستان، مثل دريا، مثل آسمان و همواره تکرار مي‏شود، مثل ابرهاي گريزان، مثل موج‏هاي پياپي، مثل بادهاي روان، مثل رهگذران در کوچه‏هاي شهرمان. بايد اين لحظه را دوست داشت، اگرچه خاکستري است و دل را مي‏آزارد و گاه نااميدي به همراه مي‏آورد. کوير روزگاران درازي است در برابر آفتاب و طوفان و خشکي و بي‏حاصلي، اميد را مي‏جويد تا بيابد و به تماشاي فردا مي‏نشيند تا آغاز فصل سبز فرا برسد. شاهد اين اميدواري نه انسان که تاريخ بوده و هست.  بار ديگر به کوير مي‏نگرم. اين‏بار از سر دل‏سوزي و نااميدي نگاه نمي‏کنم که اين‏بار مي‏خواهم درسي تازه بياموزم؛    [ صفحه 16]   درس استواري و ايستادگي در مکتب کوير، تا چون او در فراز و نشيب زمان و افت و خيز زندگي باقي بمانم.  افسانه چند بار صدايم زد. من مي‏شنيدم، اما نمي‏دانستم در جوابش چه بگويم! عاقبت نگاهش کردم. با تعجب به من خيره شده بود. قطار ايستاده بود. پرسيدم: - چي شده؟ چرا قطار ايستاد؟  - براي نماز.  سري تکان دادم. دفترچه‏ام را بستم و به همسرم دادم، گفتم: هر وقت حال داشتي، بخوان.  دفترچه را باز کرد و گفت: خاطره است يا درددل، يا... براي من نوشتي؟ خنديدم: براي بچه‏مان نوشتم.  با مهرباني به چشم‏هايم زل زد: تو... تو....  جوابش را دادم: من هم دوست دارم اميدوار باشم، مي‏خواهم مثل کوير در برابر طوفان و آفتاب بايستم و بگويم: «چون اميدوارم پس هستم».  افسانه باور نمي‏کرد که اين‏چنين از اميدواري حرف بزنم و غصه‏دار گوشه‏اي ننشينم. نمازمان را که خوانديم دور و بر ايستگاه گشتيم، فقط بيابان پيدا بود که اگر شب مهتابي نبود، بيابان هم به چشم نمي‏آمد. از افسانه پرسيدم: به چه فکر مي‏کني؟  گفت: به کوير، راستي مي‏دانستي تنها فرصتي که کوير پيدا مي‏کند در شب است؟ نه خورشيد مي‏تابد و نه رنج عطش او را   [ صفحه 17]   بي‏قرار مي‏کند. صبر کوير را بايد ستايش کرد. او سخت، اما انسان‏پرور است. در اثر اين تحمل‏ها و صبرها گنجي از مهر و عاطفه در سينه‏اش روييده است. پيامبران گنجينه‏ي اين سرزمين‏اند.  در گستره‏ي کوير، خدا حضوري محسوس دارد و عطر وحي در فضاي آن پيچيده است و آواز پر جبرئيل از بلنداي آن شنيده مي‏شود.  خودم را به نسيم خنکي سپردم که آرامش شيريني برايم به همراه داشت و به حرف‏هاي افسانه گوش دادم که مي‏گفت: «پس از هر سختي، آساني است». شب براي کوير، وجدآور و راحت‏افزا است، چرا که نسيم مي‏وزد و تشنگي خاک و سوزندگي آفتاب در کار نيست. براي ما نيز همين‏طور است. ما الآن در راه پرفراز و نشيبي هستيم، اين که بيش‏تر وقت‏ها هم خسته و نااميد مي‏شوي به خاطر همين است. اما مسعود، نوبت آساني که برسد، تمام سختي‏ها برايمان خاطره مي‏شود و درس عبرتي. اگر صبر کنيم و اميدوار باشيم، خدا تنهايمان نمي‏گذارد و فراموشمان نمي‏کند.  خورشيد که بر شانه‏هاي کوه دست انداخت و سرکي کشيد تا اين طرف دنيا را ببيند من تماشايش کردم. همسرم استکان چاي را به دستم داد و گفت: چقدر مانده؟  ساعتم را ديدم و از چند تا مسافر وقت رسيدن را پرسيدم، گفتند: تا ساعت ده مي‏رسيم. گفت: باور کن از بس بي‏قرارم، فکر مي‏کنم‏   [ صفحه 18]   ساعت ده نمي‏رسد فکر مي‏کنم يک شبانه‏روز ديگر راه مانده.  خنديدم و گفتم: بي‏قراري تو براي من که بنده‏ي خدا هستم، خيلي ديدندي است، اصلا چيزهايي هم ياد مي‏گيرم، حالا براي خدا که بنده‏هايش را دوست دارد، چقدر دوست‏داشتني است.  از دوردست که بارگاه امام رضا عليه السلام به چشم آمد، حسي وصف‏ناپذير در قلبم پيچيد و سر تا پايم لرزيد. قادر نبودم نفس بکشم و فقط مي‏توانستم نگاه کنم. عظمتي پرشکوه مرا جذب کرده بود، اشک در چشمانم جمع شد و ياد رنجي افتادم که سال‏ها با من بود. پيوندي که بين من و آن وجود مقدس برقرار شده بود، گويي خورشيد فروزان اميد بود که بر دشت خاموش قلبم تابيده بود. ناخودآگاه همان شعر حافظ را زمزمه کردم که:    به صد اميد نهاديم در اين باديه پاي اي دليل دل گم‏گشته، فرومگذارم‏   سوت قطار در ايستگاه مشهد پيچيد و پس از دقايقي ايستاد. جلوي ايستگاه، تاکسي‏ها رديف ايستاده بودند، يکي را سوار شديم. در راه، افسانه ساکت بود و بينش‏تر تماشا مي‏کرد. مي‏خواست بار ديگر گنبد را ببيند. من هم حرفي نمي‏زدم. به صندلي تکيه داده بودم و به همه چيز فکر مي‏کردم: به انتظار سال‏ها، به فال چند شب پيش و به جور شدن سفر و به...    [ صفحه 19]   به چند مسافرخانه سر زديم تا عاقبت توانستيم در نزديکي‏هاي حرم اتاقي اجاره کنيم. اتاق را مرتب کرديم و وسايل مختصرمان را چيديم. کمي آسوديم سپس غسل زيارت کرديم و به راه افتاديم.  افسانه گفت: حالا که ميان من و امام فاصله‏اي نيست، بي‏قرارتر از پيش هستم. دست و پايم مي‏لرزد و شوق نيايش وجودم را فراگرفته است. راستي که بعضي از نقاط اين کره‏ي خاکي، جاذبه‏ي عجيبي دارند. درست است که همه جا مي‏توان خدا را خواند و با او حرف زد، اما بعضي از مکان‏ها ميقات‏هاي الهي‏اند: خداوند، موسي عليه السلام را به طور سينا خواند و محمد صلي الله عليه و آله و سلم را به غار حرا و در ميان کوهستان کشاند و جبرئيل در آن‏جا بر او فرود آمد و حضرت صلي الله عليه و آله و سلم او را در «افق اعلي» ديد و ابراهيم عليه السلام را به وادي مکه کوچاند و... اين‏جا هم که عاشقان، گرد آمده‏اند يکي از سرزمين‏هاي مقدس است که در آن، «خدا» را مي‏خوانند و از او کمک مي‏خواهند. گل‏دسته‏هاي آن، که سر به آسمان مي‏سايند، مناره‏هاي «توحيد» اند و گلبانگ «عشق الهي» از فراز آن‏ها پياپي به گوش مي‏رسد.  اين مکان «از آن بيت‏هايي است که خدا رخصت داده که [قدر و منزلت آن‏ها] رفعت يابد و نامش در آن‏ها ياد شود. در آن [خانه] هر بامداد و شامگاه خدا را نيايش مي‏کنند»[1] .  از سر خيابان، گنبد و گل‏دسته‏ها چشم‏هايمان را از شکوه پر کرد.    [ صفحه 20]   دچار احساسي غريبي شديم. آهسته قدم برمي‏داشتيم. عظمت امام، ديدني بود و مهرباني‏اش به چشم مي‏آمد، که امام مظهر مهر و چشمه‏ي محبت است.  به صحن مبارک وارد شديم و به رواق‏ها درآمديم. پژواک عشق و نياز انسان‏هاي عاشق روح و روان را نوازش مي‏داد و عطر دل‏انگيز «دعا»، آدمي را سرمست مي‏کرد. اطراف ضريح، شلوغ بود.  خيلي نزديک نرفتيم، در يکي از رواق‏ها رو به قبر امام عليه السلام به احترام ايستاديم و آن حضرت را زيارت کرديم:  - به نام خدا و به ياري خدا...  - گواهي مي‏دهم که معبودي جز خداي يگانه نيست و انبازي ندارد....  - سلام بر تو ولي خدا.  - سلام بر تو اي حجت خدا.  - سلام بر تو اي نور خدا در تاريکي‏هاي زمين....  - سلام بر تو اي وارث آدم...  - سلام بر تو اي وارث نوح نبي‏الله.  - سلام بر تو اي...  پنج روز از اقامت ما در شهر مشهد گذشته بود و فقط يک روز فرصت داشتيم که بمانيم. قصد زيارت وداع کرديم و چه مشکل    [ صفحه 21]   بود. کنار يکي از ستون‏ها و رو به ضريح مطهر نشسته بودم و دل‏شکسته و غمگين، بي‏اختيار اشک مي‏ريختم و در دل با خدا زمزمه مي‏کردم. در همين حال، افسانه دستي به شانه‏ام زد و گفت: ساعتي هم کنار پنجره‏ي فولاد برويم. ايستادم و با هم حرکت کرديم.  در پشت اين پنجره، موسيقي شور و نياز انسان‏هاي عاشق و حاجت‏مند، آرام در فضا مي‏پيچيد و اشک‏هايشان چونان باراني بر زمين قلبشان فرو مي‏باريد. افسانه گفت: مي‏بيني چه صحنه‏ي نيايش زيبايي است، گويي که اين پنجره، روزنه‏اي است که از زمين به سوي آسمان باز شده و خيل عاشقان، از آن، نور خدا را مي‏بينند و نه با اين طناب‏ها و نخ‏ها که با تار و پود قلبشان با شبکه‏هاي اين پنجره پيوند خورده‏اند و هر کس به اندازه‏ي معرفتش از زمين جدا شده و به آسمان، پيوند مي‏خورد.  من گفتم: تو فکر مي‏کني که چند نفر از اين‏ها شفا بگيرند و يا به حاجت خود برسند. او گفت: همين پيوندخوردن، همين راز و نياز و همين عشق‏بازي و هم‏کلامي با خدا، رسيدن به حاجت است.  اين را گفت و آرام به کنار پنجره‏ي فولاد رفت و در گوشه‏اي نشست، از دور او را مي‏ديدم و صداي زمزمه‏اش را مي‏شنيدم. من هم گوشه‏اي ايستادم و حرف‏هاي دلم را زدم. هر کس خودش بود و خدايش، خودش بود و نيازهايش، خودش بود و تخليه‏ي دروني و سبک‏بار شدنش. من در آن‏جا زيبايي «عشق بي‏رنگ» را ديدم؛ بي‏رنگ ريا، تظاهر، چاپلوسي، امتيازخواهي، رياست‏طلبي و....    [ صفحه 22]   من مي‏ديدم که مجمع عاشقان در اين مکان مقدس از يک «ارباب» آري فقط يک ارباب - خدا - کمک مي‏خواهند و ولي و حجتش را شاهد گرفته‏اند.  حدود نيم ساعتي گذشت. نگران افسانه شدم، به پنجره‏ي فولاد نزديک شدم و ميان جمعيت به دنبالش بودم. او را ديدم که سر بر پنجره گذاشته بود. نزديک‏تر رفتم، چشم‏هايش بسته بود. رد اشک بر گونه‏اش پيدا بود. مي‏خواستم صدايش بزنم. به چهره‏ي معصومانه‏اش نگاه کردم. نمي‏دانستم بايد چه کنم. لحظه‏اي مکث کردم. نه، تکان نمي‏خورد! نگران شدم. قبل از آن‏که صدايش بزنم، ناگهان چشم‏هايش را باز کرد. به سرعت بلند شد و شوق‏زده گفت: مسعود... مسعود....  شوق و اضطراب در نگاهش موج مي‏زد، با همين حالت گفت: «علي رضا» کجا است؟ نمي‏دانستم چه بگويم. منتظر شدم ادامه‏ي حرفش را بشنوم، اما او به من زل زده بود. پرسيدم: علي‏رضا؟ علي‏رضا کيه؟  به پنجره اشاره کرد: همين الآن آقا دست او را در دستم گذاشت. تعجب کرده بودم، گفتم: حتما خواب ديدي!  اشک در چشمانش جمع شد. بغضش ترکيد و گفت: نه... من گرماي دستش را حس کردم. مي‏داني چه شکلي بود؟  مات مانده بودم، نه مي‏توانستم گريه کنم و نه قدرت کنترل خود را داشتم، گفت: بچه‏مان سفيد بود و تپول، با موهاي بور.    [ صفحه 23]   بغضم ترکيد و اشک از چشمانم جاري شد. دست‏هايم را بالا بردم. انگار مي‏خواستم آسمان را در آغوش بگيرم. با همين رؤيا دل‏خوش بودم و شوقي وصف‏ناپذير وجودم را فراگرفته بود.  راهي مسافرخانه شديم. آهسته در پياده‏رو راه مي‏رفتيم.  حرفي نداشتم که بگويم. افسانه هر آن‏چه ديده بود، گفت و من سراپا گوش بودم. پشت پنجره‏ي اتاق مسافرخانه ايستاد و گنبد و بارگاه را مي‏نگريست و آرام و بي‏صدا اشک مي‏ريخت. پرسيدم: خوش‏حالي؟ او گريه مي‏کرد، اما غم در چهره‏اش پيدا نبود. سري چرخاند و گفت: به گريه‏ام نگاه نکن، اشک شوق است.  لب پنجره نشستم. نسيم خنکي مي‏وزيد. سر به چارچوب پنجره گذاشتم و گفتم: يک بار ديگر تعريف مي‏کني؟ از اولش بگو، چه ديدي؟  لبخندش از مهر و شوق، سرشار بود و هر آن‏چه را که ديده بود گفت. من به او خيره شدم، او را نمي‏ديدم و صدايش را مي‏شنيدم.  صدايش از آسمان به گوشم مي‏رسيد، چرا که آن‏چه ديده بود، اتفاقي آسماني بود؛ حادثه‏اي به رنگ آسمان.  شب شد. او از کنار پرده‏ي اتاق، چشم به ماه دوخته بود. ساعت‏ها بود که کنار پنجره نشسته بود، گفتم: بلند شو، بلند شو، يک چيزي بخور، اين‏جور که پيش مي‏روي مريض خواهي شد. گفت: سيرم، احساس مي‏کنم به هيچ چيز احتياج ندارم.  جانمازم را جمع کردم و به سمتش رفتم، گفتم: ياد آن شب به    [ صفحه 24]   خير که من به آسمان خيره شده بودم؛ همان شبي که گلبرگ‏هاي شقايق، عطر «اميد» را در اتاقمان پراکند. يادت هست؟  مسافران سوار شدند و درهاي قطار بسته شد. با هم از کوپه‏ي قطار، گنبد و بارگاه را مي‏ديديم و با حضرت وداع مي‏گفتيم: من در چهره‏ي افسانه، شکرگزاري را مي‏ديدم و آرامشي که به رنگ آبي بود.  دفتر خاطراتم را برداشتم و هرگاه دچار حسي تازه‏تر مي‏شدم سعي مي‏کردم که آن را بنويسم تا براي هميشه باقي بماند.  او با خنده گفت: اين‏بار مي‏خواهي چه بنويسي؟  از او خودکار خواستم و گفتم: واقعا لطف و مهرباني خدا را چگونه بايد نوشت؟...  «علي‏رضا» جقجقه‏اش را تکان داد. ذوق کوکانه‏اش مرا به شوق آورد. به سمتش رفتم و به چشم‏هاي معصومش خيره شدم و با آن‏ها تا دور دست‏هاي خاطره‏ي دو سال پيش رفتم...    [ صفحه 25]

دوشنبه 2 آذر 1388  نظرات : 0