صداي سبز بهار و هاي و هوي زمستان

بسان پايداري موسي بن عمران در برابر فرعون و هامان و قارون، موسي بن جعفر (ع) در برابر هارون ايستاد. هاروني که نياي اش پيش از اين گفته بود: «من سلطان خدا در زمين هستم؛ سايه‏ي آسمان در زمين؛ خواست و اراده‏ي خداوند.» موسي به فرمان خدا در برابر هارون ايستاد تا بگويد: «نه!»؛ آمده بود تا فدک را بخواهد؛ فدکي که روزگاري تکه‏اي کوچک بود و آسمان آن را به فاطمه هديه داد تا ميراث او باشد. تا بعدها هم نشانه‏اي براي ميراث غصب شده و حق در زنجير شده باشد؛ تا نشانه‏ي سرزمين اسلامي باشد. از اين رو، فاطمه - دختر محمد - برخاست تا فدک را بخواهد. فدکي که در زمين و در جغرافيا، چه قدر کوچک، اما در جغرافياي تاريخ چه قدر بزرگ است!  سراسر شهر لرزيد. فاطمه، اين موسي ديگر، آمده بود تا ميراث مادرش را باز پس گيرد؛ فدکي را که مرزهايي شگفت انگيز داشت: از عدن تا سمرقند؛ تا افريقا؛ تا درياي مديترانه؛ تا همسايگي جزيره‏ها و ارمنستان.  کينه‏ي هارون شعله برکشيده بود. موسي تخت و تاجش را تهديد مي‏کرد؛ گنج‏ها، کاخ‏ها و حکومتش را تهديد مي‏کرد.  فاطمه‏ي شش ساله، چشم انتظار پدرش بود. او صبح رفته و هنوز نيامده بود. تنها فاطمه نبود که بازگشت آن مرد گندمگون با سيماي پيامبران را انتظار مي‏کشيد؛ بلکه تمام شهر منتظر بودند تا ببينند که هارون از موسي چه مي‏خواهد. فاطمه، به چهره‏ي برادرش، علي - که آسماني ابر اندود بود -    [ صفحه 18]   مي‏نگريست. فاطمه دريافت که پدرش همين روزها مي‏رود و شايد هرگز برنگردد. شايد هرگز او را نبيند و صداي گرمش را نشنود. فاطمه احساس سرما کرد. هراس، درونش را فرا گرفت. چشمانش از اشک غم لبريز شد. زلزله‏هاي اندوه، از امواج شادي ژرفترند. سرزمين خاطره را عميقتر حفر مي‏کنند و در دنياي کودکي، چيزي جاودانه‏تر از صحنه‏هاي يتيمي نيست.  فاطمه، پيش از آن که از آنچه در اطرافش مي‏گذرد با خبر شود، مادرش را از دست داده بود. او پيش از اينها شاهد توفان سرنوشت بود؛ آن هنگام که دستاني خشن،پدر مهربانش را از آنان جدا ساخت تا به زنجيرها بسپارد. فاطمه به برادرش نگريست. تنها خدا از چشمه‏ي محبتي که در دل او به خاطر عشق به برادرش مي‏جوشيد، آگاه بود.  زمستان آمده بود؛ زمان آوارگي؛ زماني که تهمت کفر از علوي بودن آسانتر بود.  هارون از موسي مي‏هراسيد. از سخنانش؛ سخناني که همچون پژواک کلام محمد و خطبه‏هاي علي بود.  فاطمه ايستاد تا از دور با کارواني وداع کند که به سوي بصره مي‏رفت. دلش براي هودجي مي‏تپيد که شمشيرها و نيزه‏ها آن را محاصره کرده بودند. دلش خطا نمي‏کرد.... کاروان در افق دوردست پنهان شد؛ در حالي که آسمان همچنان آرام مي‏باريد.  فاطمه با برادرش، علي برگشت. خودش و گام‏هايش را به سوي خانه‏اي کشاند که در آن صبح ابري، خيمه‏اي پاره پاره از بادهاي سرد بود. پدر کوچيده بود. ستون خيمه فرو افتاده بود. براي فاطمه، آرامش کوچيده بود و چه بسا ديگر برنمي‏گشت. فاطمه به آسمان ابر اندود و باران ريز نگريست. اشک‏هاي کودکي از چشمانش جوشيد؛ اشک‏هايي همانند باران غمگين که در سکوت فرو مي‏ريخت. وقتي پدر رفت، جهان سراسر سرد و يخبندان شد؛ جهاني بي خورشيد شد؛ بي گرما و بي نور.    [ صفحه 19]

دوشنبه 2 آذر 1388  نظرات : 0