سر قبول کردن حضرت رضا وليعهدي مأمون را

پس از وفات حضرت رسول صلي الله عليه و آله و سلم شيعه‏ي اهل بيت و دوستداران آنها در اطراف حضرت علي عليه‏السلام، امام حسن عليه‏السلام و امام حسين عليه‏السلام جمع شدند    [ صفحه 149]   و با شادي آنان شاد بودند و با اندوه آنان غمناک مي‏شدند، با هر که آنها مي‏جنگيدند، جنگ مي‏کردند و با هر که آنها صلح مي‏کردند، صلح مي‏نمودند تا اين که حضرت امام حسين عليه‏السلام شهيد شدند، بعد از آن ائمه اهل بيت قيام نکردند بلکه آنها از حضرت سجاد عليه‏السلام گرفته تا امام حسن عسکري عليه‏السلام فقط به نشر معارف اسلامي ميان مسلمانان قناعت کردند و به پيروان خود دستور دادند که از جنگ و قتال دوري کنند منتها حکومتهاي وقت، کساني را که عليه ظلم و ستم آنها ابراز نفرت مي‏کردند رها نمي‏ساختند اين بود که واقعه حره در سال 62 هجري قمري در مدينه اتفاق افتاد.  بعد از آن شيعياني که از ياري امام حسين عليه‏السلام خودداري کرده بودند، از عمل خود توبه کردند و براي طلب خون امام حسين عليه‏السلام قيام نمودند.  بعد هم قيام مختار پيش آمد که قاتلين حضرت امام حسين عليه‏السلام را نابود کرد.  به طور کلي در رأس هيچ کدام از اين قيام‏ها از اهل بيت عليهم‏السلام کسي نبودند و از عترت حضرت رسول صلي الله عليه و آله و سلم بودند مانند زيد بن علي بن الحسين عليه‏السلام که عليه هشام قيام کرد و در کوفه شهيد شد و در سال 122 مصلوب گشت و بعد از او يحيي بن زيد قيام کرد که جسد او را سوزاندند و به آب فرات انداختند. [1] .    [ صفحه 150]   نتيجه خروج يحيي هم قتل و دار کشيدن در دروازه جوزجان [2]  بود و در ايام يزيد بن وليد (ناقص)، عبدالله بن معاويه بن عبدالله بن جعفر در کوفه، قيام کرد و مردم را به بيعت با امام عليه‏السلام دعوت نمود.  وقتي که اهل کوفه را در جنگ سرکوب کرد به طرف اصفهان حرکت نمود و به نيروهاي خليفه در کوفه، بصره، همدان، قم، ري و فارس غلبه نمود و مردم را براي بيعت با خود دعوت کرد نه براي بيعت امام رضا عليه‏السلام.  همه‏ي بني‏هاشم به گرد او جمع شدند و از کساني که به نزد او آمدند سفاح و منصور بودند، پس هر کس از آنها اقدامي عليه او مي‏کرد، او را به زنجير مي‏کشيد و هر کس از او صله مي‏خواست به وي صله مي‏داد اين وضع ادامه داشت تا اين که مروان حمار، سپاهي زياد براي سرکوبي او فرستاد، اهل اصفهان به مروان در جنگ کمک کردند در نتيجه او به خراسان فرار کرد.  معلوم مي‏شود که امتناع مردم اصفهان از ياري او به واسطه بدخلقي و زشتي اخلاقش بوده است ديگر اين بود که مردم را براي بيعت با آل محمد صلي الله عليه و آله و سلم دعوت نمي‏کرد بلکه براي بيعت با خود دعوت مي‏نمود.  اصفهاني در مقاتل الطالبين گفته: که اين شخص (عبدالله بن معاويه) از اصفهان به خراسان عزيمت نمود و در راه به مردي از اهل مرو وارد شد و    [ صفحه 151]   از او طلب ياري کرد، آن مرد به وي گفت: آيا تو از اولاد پيامبري؟ گفت: نه، گفت: آيا تو همان ابراهيم امام هستي که در خراسان به قيام او دعوت مي‏شود گفت: نه: آن مرد گفت من نمي‏توانم به تو کمک کنم، سرانجام عبدالله بن معاويه در سال 127 هجري قمري کشته شد.

دوشنبه 2 آذر 1388  نظرات : 0