قضيه دادن برات آزادي از آتش به زائرين خود

خبر داد به من صديق معظم و سيد مکرم حاج سيد محمد معروف به امين الذاکرين [1]  که يک نفر از تجار محترم خرم شهر به نام حکيم به مشهد مقدس براي زيارت مشرف شده بود و چون مريض بود من به همراهي حضرت حجة الاسلام حاج سيد علي اکبر خوئي شب ماه مبارک رمضان بود به عيادتش رفتيم در آن مجلس ذکري از زيارت حضرت رضا عليه‏السلام شد  آن مريض گفت من حکايتي در خصوص مرحمت آن حضرت درباره‏ي زائرينش دارم و آن اين است:  در يکي از مسافرت‏هاي خود که به مشهد مقدس مشرف شده بودم شبي به مجلس ذکر مصيبت حضرت سيدالشهداء عليه‏السلام رفته بودم در آن جا شخصي را ديدم که به زبان طائفه‏ي بختياري سخن مي‏گفت لکن به لباس عرب بود من به او گفتم که من شما را به شکل عرب مي‏بينم اما به زبان بختياري صحبت مي‏نمائي؟ گفت بلي چون من اصلا بختياري هستم لکن از زمان پدر خود تا کنون در بصره سکونت دارم لذا به صورت عربم و من چند سال است که هر سال به مشهد مقدس مشرف مي‏شوم و هر سال يک ماه توقف مي‏کنم و آن گاه از خدمت حضرت رضا عليه‏السلام مرخص مي‏شوم و به محل سکونت خود بصره مي‏روم و سبب تشرف من هر سال اين است که چون سفر اول مشرف شدم يازده ماه ماندم و توقف نمودم و در آن سفر    [ صفحه 80]   شبي در عالم خواب ديدم آمده‏ام براي تشرف به حرم مطهر چون به نزديک در پيش روي امام عليه‏السلام رسيدم که آن جا اذن دخول مي‏خوانند ديدم طرف دست چپ تختي است و خود حضرت رضا عليه‏السلام روي آن نشسته است و هر نفري که مي‏آيد و مي‏خواهد وارد حرم شود آن حضرت برمي‏خيزد و مي‏ايستد و چند قدمي استقبال آن زائر مي‏نمايند تا او داخل حرم مي‏شود آن گاه مي‏نشيند و کسي از آن در خارج نمي‏شود پس من هم داخل شدم.  چون نگاه کردم ديدم زائرين بعد از زيارت هنگام خروج از حرم از در پائين پاي مبارک بيرون مي‏روند لذا من هم از همان در خارج شدم  در آن جا ديدم تختي طرف دست چپ گذاشته شده و خود حضرت رضا عليه‏السلام روي آن تخت تشريف دارد و ميزي در برابر آن حضرت هست و روي آن ميز جعبه‏اي است و در آن جعبه برگ‏هاي سبزي است و نيز ديدم هر يک نفر از زائرين تا از حرم مطهر بيرون مي‏آيد امام عليه‏السلام از جاي خود برمي‏خيزد و يکي از آن برگ‏هاي سبز را بر مي‏دارد و به آن زائر عطا مي‏نمايد و مي‏فرمايد  خذ هذا امان من النار و انا ابن‏رسول الله (يعني بگير اين را که اين امان است از آتش و منم پسر رسول خدا صلي الله عليه و اله) و چون آن زائر مي‏رفت آن جناب چند قدم براي بدرقه‏ي او بر مي‏داشت.  در آن حال هيبت و عظمت و جلالت آن سرور مرا چنان گرفته بود که جرأت نداشتم که نزديک شوم.  بالاخره به خود جرئت دادم و پيش رفتم و دست و پاي آن جناب را بوسيدم و عرض کردم آقا زوار بسيار است و بر شما تعب و اذيت است که اين قدر از جاي خود حرکت مي‏فرمائيد.  فرمود ايشان بر من واردند و بر من است که ايشان را پذيرائي نمايم آن گاه برگ سبزي هم به من عطا نمود فرمود (خذ هذا امان من النار و انا ابن‏رسول الله) و من آن    [ صفحه 81]   برگ را گرفتم ديدم که به خط طلا آن عبارت نوشته شده بود.  پس از خواب بيدار شدم و از اين جهت من براي زيارت آن حضرت هر سال مشرف مي‏شوم و يک ماه مي‏مانم و مرخص مي‏شوم. حقير گويد:    نميرم ز ديارت شها به کشور ديگر ز يک در ار که براني درآيم از در ديگر

دوشنبه 2 آذر 1388  نظرات : 0