حرم امن

مهدي بياتي ريزي    اين حرم امن ضمان رضاست‏ گله‏ي آهو به امان خداست‏   در خبر آمد که به عهد رضا قحطي آب آمده بود از قضا   مجمر زرين فلک جز شرار هيچ نمي‏کرد ز گردون نثار   رغم فسونگويي هر ناسپاس‏ زهره دلي بود ، ستاره‏شناس‏   گفت که اي مردم فرهيخته‏ وضع کواکب به هم آميخته‏   شمس شموس آمده چون خاکتان‏ رفته قرار از دل غمناکتان‏   شمس چو در جلوه و رخشندگيست‏ ابر نمي‏پايد و بارنده نيست‏   خاک شما محمل خورشيد شد آب از اين باديه تبعيد شد   عرضه نمودند به شاه ، اين مقال‏ شرح پريشاني و آن حسب حال‏   کاي شه خورشيد فر ماه تاج‏ عقد ثريات ، کمينه خراج‏   اي ملک العرش نگهبان تو هر که به فرش آمده، مهمان تو   ملک شش اندر شش تو در فدک‏ شاهنشين تو بر اوج فلک‏   تکيه بر کرسي زده ، رفرف به عرش‏ نقش چنان بسته ز پاي تو فرش‏   حور و پري در صف اکرام تو رفته‏گر چاکر خدام تو          تا نه بسوزيم ز بيخ و ز بن‏ شعشعه آهيخته در ابر کن‏   بسکه بگفتند و بسفتند آه‏ مهر به ماه آمد و مه در پگاه‏   هلهله گو، شاه به صحرا چميد سر به فلک، پا به زمين مي‏کشيد   چرخ مرصع، کمر انگيخته‏ عرش به شولاي وي آويخته‏   دست قنوت آينه‏ي آه اوست‏ يوسف جان است و جهان چاه اوست‏   حسرت لبيک تو دارد سماک‏ دست اگر شست ز باران خاک‏   هفت فلک تشنه‏ي پيمانه بود خاک در اين واقعه تنها نبود   اين که دعا کرد، تن خاک اوست‏ عين اجابت، نظر پاک اوست‏   شاه بدين وصف به صحرا شتافت‏ روح دعا بود و به تن روي تافت‏   باز بگوييم سخن بر مجاز ور نه حقيقت نتوان گفت باز   غلغل ابر است و هوا در خروش‏ ز آتش گل ، باديه آمد به جوش‏   برگ برات چمن امضا شده‏ مهر لب غنچه شکوفا شده‏   از دهن غنچه غزل ريخته‏ بسکه شکر در شکر انگيخته‏   سر زده از شيشه‏ي گلهاي رنگ‏ نيم تنه - پيکر حوران شنگ‏   صحن چمن، آينه‏ي روي خوب‏ ميل شقايق قلم و سمه کوب‏   دامن شاباشي اين ژاله‏ها يال عرق کرده‏ي آلاله‏ها   کوچه‏ي باغ از نفس تاک خيس‏ هندسه‏اي ريخته چون طاقديس‏   شاخه‏ي شمشاد، به شوخي چمان‏ چون خط ميخي ، گل ميخک روان‏   عيد بهار است و حراج گل است‏ قامت يار است و دواج گل است‏   قافله‏اي آمده از تاشکند مشتري مشک و عبير است و قند   نرگسيان! نسخه‏ي عيسي به دست‏ پردگيان را از اين دست ، مست‏   الغرض آن شوکت و ديهيم وي‏ در پي سلطان چمن گشت طي‏        ماه به عيوق ، نظر کرد باز ژاله به گلگشت سفر کرد باز   موکب رعد، افسر سلطان گرفت‏ کوکب سعد آمد و باران گرفت‏   ابر اجابت چو «رضا» داده است‏ دست علي خيبر اطلس شکست‏   شوکت شاهين قضا را ببين‏ شست همايون رضا را ببين‏   مرغ دلم باز هوايي شده‏ کفتر ايوان طلايي شده‏   در دل من گوشه‏ي بيداد کيست ؟ باز در اين شيشه ، پريزاد کيست ؟   مرغ سليمان دلم پر گرفت‏ نغمه‏ي داووديم از سر گرفت‏   هر سر مو سرزنشم مي‏کند رگ رگ دل پر تپشم مي‏کند   آمدم اي شاه امانت کجاست ؟ صيد توأم تير و کمانت کجاست ؟   آمدم از کوچه‏ي دور نفس‏ آمده‏ام از طرف هيچ کس‏   رهگذر کوچه تنهاييم‏ کوچه نشين شب رسواييم‏   روي متابان که دخيل توام‏ در به در ابن‏سبيل توأم‏   ما به غم عشق تو خو کرده‏ايم‏ ما به همين آينه رو کرده‏ايم‏   گر چه بگويند که ما ناخوشيم‏ با غم عشق تو، خدا را خوشيم‏   درد دل خويش دوا مي‏کنيم‏ با غم عشق تو صفا مي‏کنيم‏   طبله‏ي نقاره صدا مي‏کند شاه نگاهي به گدا مي‏کند   گوش کنيدش که صلاتان دهد آي مريضان که شفاتان دهد؟   با توام اي پادشه محتشم‏ فاخته اي سوخته‏ام ، ناخوشم‏   نامه سياه آمده‏ام يا رضا ! دير به راه آمده‏ام يا رضا !   آمده‏ام ، اذن دخولم بده‏ دست خدا! دست قبولم بده‏   گرچه بدم ، نيک عتابم مکن‏ جان جوادت که جوابم مکن‏   رانده مرا گرچه بعيد و قريب‏ از تو بعيد است ، امام غريب !

سه شنبه 3 آذر 1388  نظرات : 0