کعبه‏ي اميد

اصل قصيده 72 بيت (صائب تبريزي) سلطان ابوالحسن علي موسي آن که هست‏ گل ميخ آستانه‏ي او ماه و آفتاب‏   آن کعبه‏ي اميد که صندوق مرقدش‏ گرديده پايتخت دعاهاي مستجاب‏   بوي گل محمدي باغ خلق او در چين به باد عطسه دهد مغز مشک ناب‏   با اسب چوب از آتش دوزخ گذر کند تابوت هر که طوف کند گرد آن جناب‏   روزي که دست او به شفاعت علم شود خجلت کشد ز دامن پاک گنه، ثواب‏   هر شب شود به صورت پروانه جلوه‏گر روح‏الامين به روضه‏ي آن آسمان جناب‏   کفر است پا به مصحف بال ملک زدن‏ بر گرد او بگرد به مژگان چو آفتاب‏   روح اللهي که از نفسش مي‏چکد حيات‏ نازد به خاکروبي آن آسمان جناب‏   بر هيچ کس درش چو در فيض بسته نيست‏ از شرم خويش در پس درمانده آفتاب‏   شوق خطاب بر در دل حلقه مي‏زند تا چند در حضور به غيبت کنم خطاب؟   اي شعله‏اي ز صبح ضمير تو آفتاب‏ از دفتر عتاب تو مدي خط شهاب‏   حج پياده در قدمش روي مي‏نهد هر کس شود ز طرف حريم تو کامياب‏   خورشيد پا به خشت حريم تو چون نهد؟ نهاده است بر سر مصحف کسي کتاب‏   گردون به نذر مرقد پاک تو بسته است‏ سر رشته‏ي شعاع به قنديل آفتاب‏   از تربت تو خاک خراسان حيات يافت‏ آري ز دل به سينه رسد فيض بي‏حساب‏   از زهر رشک، خاک نشابور سبز گشت‏ تا گشت ارض توس ز جسم تو کامياب‏      غربت به چشم خلق چو يوسف عزيز شد روزي که گشت شاه غريبان تو را خطاب‏   حفاظ روضه‏ي تو چو آواز برکشند بلبل شود به شعله‏ي آواز خود کباب‏   از بس به مرقد تو اشارت نموده است‏ نيلوفري شده است سرانگشت آفتاب‏   هر کس که با ولاي تو در زير خاک رفت‏ آيد به صبح حشر برون همچو آفتاب‏

سه شنبه 3 آذر 1388  نظرات : 0